بریده‌هایی از کتاب شعرهای در ستایش مادر

دستم بگرفت و پا به پا برد تا شیوه راه رفتن آموخت

مادر در انتظار ظهور است و بخششی که نازل خواهد شد ...

او مُرد ودر کنار پدر زیر خاک رفت اقوامش آمدند پی سرسلامتی یک ختم هم گرفته شد و پُر بَدَک نبود بسیار تسلیت که به ما عرضه داشتند لطف شما زیاد اما ندای قلب به گوشم همیشه گفت: این حرف ها برای تو مادر نمی‌شود.

تا هستم و هست دارمش دوست

این هم پسر، که بدرقه اش می‌کند به گور یک قطره اشک مُزد همهٔ زجرهای او اما خلاص می‌شود از سرنوشت من مادر بخواب، خوش منزل مبارکت.

آهسته باز از بغل پله ها گذشت در فکر آش و سبزی بیمار خویش بود امّا گرفته دور و برش هاله‌ای سیاه او مرده است و باز پرستار حال ماست در زندگیّ ما همه جا وول می‌خورد هر کُنج خانه صحنه‌ای از داستان اوست در ختم خویش هم به سر کار خویش بود بیچاره مادرم

حرمت مادری از یاد ببرد خیره از باده و دیوانه زبنگ رفت و مادر را افکند به خاک سینه بدرید و دل آورد به چنگ قصد سرمنزل معشوق نمود دل مادر به کفش چون نارنگ از قضا خورد دم در به زمین و اندکی سوده شد او را آرنگ وان دل گرم که جان داشت هنوز اوفتاد از کف آن بی‌فرهنگ از زمین باز چو برخاست نمود پی‌برداشتن آن آهنگ دید کز آن دل آغشته به خون آید آهسته برون این آهنگ: آه دست پسرم یافت خراش وای پای پسرم خورد به سنگ

با این همه هم نگاه می‌دار حق دل جانفشان مادر با غصهٔ دشمنان همی ساز بهر دل مهربان مادر می‌ترس که آن زمان درآید کارند به سر زمان مادر

این عکس ظریف روی دیوار، تصویر شباب و مستی اوست وان چوب قشنگ گاهواره، امروز عصای دستی اوست از خویش به دیگران رسیدن، کاری ز خداپرستی اوست شد پیر و مرا نمود برنا، پس هستی من ز هستی اوست، تا هستم و هست دارمش دوست مادر

"مادر، ای مادر خوب این چه روحی است عظیم؟ وین چه عشقی است بزرگ؟ که پس از مرگ نگیری آرام؟ تن بیجان تو، در سینه خاک به نهالی که در این غمکده تنها ماندست باز جان میبخشد! قطره خونی که بجا مانده در آن پیکر سرد سرو را تاب و توان می‌بخشد!