بریده‌هایی از کتاب اضطراب موقعیت

وقتی سقراط دسته‌دسته طلا و جواهر را دید که در خیابان‌های آتن جابه‌جا می‌کردند، فریاد زد: «ببینید چه بسیارند چیزهایی که من نمی‌خواهم.»

برای تحمل خود، اسیر محبت دیگرانیم.

حقوقی که به کارگران پرداخت می‌شود «مانند روغنی است که به چرخ‌ها می‌زنند تا به چرخیدنشان ادامه دهند... هدف واقعی کار دیگر انسان نیست، بلکه پول است.

به جای اینکه سعی کنیم ماهی بزرگ‌تری باشیم، می‌توانیم انرژی‌مان را روی پیدا کردن برکه‌های کوچک‌تر یا گونه‌های کوچک‌تری از ماهی برای شنا کردن در کنار آنها متمرکز کنیم که اندازه‌مان کمتر ما را اذیت کند.

سریع‌ترین راه برای اینکه دیگر قدر کسی را ندانیم، ازدواج با اوست.

با کمال تأسف برای عزت نفسمان، جوامع غربی به همکاری با ظواهر دنیایی و فرار از پیری و چاقی شناخته شده‌اند، چه برسد به پذیرش فقر و گمنامی.

برای فرار از رسوایی، دارایی‌های خود را به نمایش می‌گذارند و اگر نتوانند این کار را بکنند، احساس اضطراب می‌کنند

حس هویت ما زندانی داوری آنهایی است که در میانشان زندگی می‌کنیم.

مرد ثروتمند به ثروتش می‌بالد چون احساس می‌کند که ثروت او به صورت طبیعی توجه جهان را به وی جلب می‌کند. در مقابل، مرد فقیر از فقر خود شرمگین است. او احساس می‌کند که این فقر وی را از مقابل دیدگان انسان‌ها خارج می‌سازد. اینکه احساس کنیم توجه لازم را دریافت نمی‌کنیم، سوزان‌ترین امیال ذات انسانی را خاموش می‌کند. مرد فقیر بدون اینکه به او اعتنایی شود وارد و خارج می‌شود و وقتی در میان جمعیت حضور دارد، همان گمنامی‌ای را حس می‌کند که انگار در کلبهٔ حقیر خود پنهان شده است. در مقابل، مرد دارای مقام و امتیاز را تمام جهان می‌بینند. همه مشتاق‌اند به او نگاه کنند. کارهای وی برای عموم اهمیت دارد. کمترین حرف و حرکت او اگر نادیده گرفته شود، به نوعی غفلت است.

حق نداریم آبروی افراد را بر اساس درآمدشان بسنجیم. مجموعه‌ای از وقایع بیرونی و خصوصیات درونی باعث می‌شود شخصی ثروتمند شود و دیگری نیازمند که در میان آنها شانس و شرایط محیط، بیماری و ترس، تصادف و تربیت دیرهنگام، زمان‌بندی خوب و بخت بد قرار دارند

«انسان با توجه به تعداد چیزهایی که می‌تواند بدون آنها به زندگی ادامه دهد ثروتمند است

پس از شکست، تحقیر پا پیش خواهد گذاشت: دانستن اینکه نتوانسته‌ایم جهان را از ارزش خودمان باخبر سازیم روحمان را می‌خورد و در نتیجه محکوم می‌شویم که به افراد موفق با تلخی بیندیشیم و به خودمان با شرم بنگریم.

تصویر ما از خود بسیار وابسته به تصویر دیگران از ماست.

به نظر می‌رسد که زندگی روند جایگزینی یک اضطراب با اضطرابی دیگر و یک خواسته با خواسته‌ای دیگر است. این به این معنی نیست که نباید تلاش کنیم تا بر اضطراب‌هایمان چیره شویم یا خواسته‌هایمان را برآورده سازیم؛ بلکه به این معنی است که شاید بهتر باشد تلاش‌هایمان را با آگاهی از این مسئله پیش ببریم که اهدافمان نمی‌توانند موبه‌مو عملی شوند

به نظر می‌رسد که ما برای تحمل خود، اسیر محبت دیگرانیم.

طبیعت به من نگفت «فقیر نباش.» قطعاً این را هم نگفت که «پولدار باش.» اما حتماً از من می‌خواهد که «مستقل باش.» چامفورت، ماکسیمز (۱۷۹۵)

بهتر است امیال خود را اصلاح کنیم تا اینکه بخواهیم جهان را تغییر دهیم

شوپنهاور شرح روابط را با نقل‌قولی از وُلتر جمع‌بندی می‌کند: «La terre est couverte de gens qui ne méritent pas qu'on leur parle» «زمین لبریز از انسان‌هایی است که ارزش ندارد با آنها صحبت کنیم.»

او دوران بچگی، تحصیلات و کارش را مرور می‌کند و متوجه می‌شود که هر کاری تا به حال انجام داده، با این انگیزه بوده که در نظر دیگران مهم بیاید. او علایق و احساسات خودش را به خاطر تأثیر گذاشتن در افرادی که حالا متوجه شده کمترین اهمیتی به وی نمی‌دهند، قربانی کرده است.

ممکن است با «کم» احساس خوشبختی کنیم، اگر «کم» چیزی باشد که انتظار داریم و ممکن است با «زیاد» احساس بدبختی کنیم، اگر به ما آموخته باشند که باید «همه‌چیز» را بخواهیم.