بریده‌هایی از کتاب آداب نماز

این خود از راه‌های به دست آوردن حضور قلب است که فکرکند شاید این آخرین نماز من باشد و دیگر مهلت مناجات و راز و نیاز با خالق بی‌نیاز را نیابم.

در روایتی از امام صادق (ع) نقل شده که فرمود: "فِی التَّوْرَاةِ مَکتُوبٌ یا ابْنَ آدَمَ تَفَرَّغْ لِعِبَادَتِی أَمْلَأْ قَلْبَک غِنًی وَ لَا أَکلِک إِلَی طَلَبِک وَ عَلَی أَنْ أَسُدَّ فَاقَتَک وَ أَمْلَأَ قَلْبَک خَوْفاً مِنِّی وَ إِنْ لَا تَفَرَّغْ لِعِبَادَتِی أَمْلَأْ قَلْبَک شُغُلًا بِالدُّنْیا ثُمَّ لَا أَسُدَّ فَاقَتَک وَ أَکلِک إِلَی طَلَبِک"؛ در تورات نوشته شده است: ای پسر آدم! برای عبادت من فارغ شو تا قلب تو را از بی‌نیازی پر سازم و تو را به طلب خویش وانگذارم. بر من است که راه نیاز تو را ببندم و دلت را از خوف خودم پر کنم و اگر برای عبادتم فارغ نشوی، دلت را از اشتغال به دنیا پرکنم و فقر و نیازمندی تو را نبندم و تو را به طلب خودت واگذارم.

انسان در وقت ذکر باید مانند کسی باشد که کلمات را در دهان طفل می‌گذارد و به او تلقین می‌کند تا آن طفل کلمه‌ها را به زبان آورد.

ام باقر (ع) فرمود: "وقتی برای نماز به پاخاستی، بر تو باد به توجه و حضور قلب؛ زیرا نصیب تو از نماز، فقط به مقدار توجه قلبی توست. هرگز در نماز با دست خود و سر و صورتت بازی نکن، و در دل سخنی مگو و خمیازه نکش".