بریده‌هایی از کتاب شجاعت در برهوت

و به‌جای دردهای آزاردهنده، با قلب ماجراجوی خود زندگی کنیم.

خودبودن، یعنی گاهی باید شجاعت ایستادگی به‌تنهایی را پیدا کنیم، کاملاً تنها.

هنر این قدرت را دارد که اندوه را زیبا جلوه دهد، تنهایی را به تجربه‌ای مشترک تبدیل کند و یأس را به امید مبدل کند.

به شما می‌گویند پوست‌کلفت شوید تا هیچ‌چیز در شما اثر نکند. آن‌چه به شما نمی‌گویند، این است که پوست‌کلفتی باعث می‌شود هیچ‌چیز نیز بیرون نریزد: نه عشق، نه صمیمیت و نه آسیب‌پذیری.

تأیید دیگران یکی از گرامی‌ترین بت‌های ماست و قربانی‌هایی که باید به‌پای این بت گرسنه بریزیم، این است که دیگران را خرسند نگه داریم. متقاعد شده‌ام که ناراحتی، بازدارندهٔ بزرگ نسل ماست. روشن است که حمایت از وضع موجود برخلاف عقاید درونی ما، نوعی نعمتِ داشتنِ برتری است؛

آسیب‌پذیری ضعف نیست؛ صحیح‌ترین معیار سنجش شجاعت ماست.

می‌گویم: کلید خوشحالی تمرین قدردانی است

همیشه به همون جایی تعلق داری که توش مثل خودت ظاهر می‌شی و دربارهٔ خودت و کارِت به‌روش واقعی و حقیقی حرف می‌زنی.»

پدرم کاپیتان تیم فوتبال بود. مادرم در رأس تیم رقص خود بود. اما من هیچ‌چیز نبودم. والدینم، مخصوصاً پدرم، به عالی‌بودن و بالاتر از همه بودن اهمیت می‌داد. من عالی نبودم. من بالاتر از همه نبودم. در آن لحظات، برای اولین بار به خانواده‌ام تعلق نداشتم.

حتی در موقع رنج و عذاب، یعنی در فقر، خشونت و نقض حقوق بشر، بی‌تعلقی به خانواده هنوز یکی از خطرناک‌ترین دردهاست؛

کتاب بیشاپ حکایت می‌کند که چطور ازنظر جغرافیایی، سیاسی و حتی معنوی، خودمان را به گروه‌هایی با ذهنیت مشابه طبقه‌بندی کرده‌ایم که در آن، مخالفت را کنار می‌گذاریم، ازنظر فکری افراطی‌تر می‌شویم و تنها حقایقی را می‌پذیریم که تأییدکنندهٔ باورهای ما باشند.

شالودهٔ شجاعت، آسیب‌پذیری است

«اگر بتوانید مسیرتان را که پیش روی شما گسترده شده است، گام‌به‌گام ببینید، متوجه می‌شوید این مسیر متعلق به شما نیست. شما مسیرتان را با هر گامی که برمی‌دارید، می‌سازید. به همین دلیل به آن می‌گویند "مسیر شما".»

هر داستانی یک آهنگ دارد و هر آهنگی داستانی دارد.

کرد: «تنها وقتی آزادید که درک کنید به هیچ‌جا وابسته نیستید. شما متعلق به هرجایی هستید. هزینهٔ آن بالاست. پاداش آن عظیم است.»(۲)

شجاعت در درد شکل می‌گیرد؛ اما نه در همهٔ دردها. دردی که انکار شده یا نادیده گرفته می‌شود، به ترس یا تنفر تبدیل می‌شود. خشمی که هرگز تغییر شکل نیافته، به رنجش و تلخی تبدیل می‌شود.

همیشه به همون جایی تعلق داری که توش مثل خودت ظاهر می‌شی و دربارهٔ خودت و کارِت به‌روش واقعی و حقیقی حرف می‌زنی.»

طبقه‌بندی‌ای که برای خودمان و دیگران به‌کار می‌بریم، در بهترین حالت، غیرعمدی و واکنشی است. در بدترین حالت، رفتاری است کلیشه‌ای و فاقد صفات انسانی. تناقض این است که همهٔ ما سیستم بایگانی آماده را دوست داریم؛ سیستمی که آن‌قدر دمِ دست باشد که هروقت خواستیم، بتوانیم سریع صفاتی به افراد نسبت دهیم؛ ولی وقتی نوبت طبقه‌بندی خود ما می‌رسد، از این کار می‌رنجیم.

هرگز نباید انسانیت‌زدایی را تحمل کنیم. این ابزار اصلی خشونت، همان چیزی است که در هر نسل‌کشی ثبت‌شده‌ای در سراسر تاریخ به‌کار رفته است. وقتی در لفاظی انسانیت‌زدایی درگیر می‌شویم یا تصاویر انسانیت‌زدایی را نشر می‌دهیم، در این فرایند، انسانیت خود را نیز تقلیل می‌دهیم. وقتی مسلمانان را تا سطح تروریست یا مکزیکی‌ها را تا سطح «افراد نامشروع» یا افسران پلیس را تا سطح خوک پایین می‌آوریم، این هیچ‌چیزی دربارهٔ افراد موردحملهٔ ما نمی‌گوید. برعکس، دربارهٔ شخصیت ما و عملکرد ما براساس صداقت‌مان چیزهای زیادی می‌گوید. انسانیت‌زدایی و پاسخ‌گونگه‌داشتن افراد، ناسازگاریِ دوجانبه‌ای دارد. تحقیر و انسانیت‌زدایی ابزارهای پاسخ‌گویی یا عدالت اجتماعی نیستند؛ آن‌ها در بهترین حالت، نوعی تخلیهٔ بار هیجانی و در بدترین حالت، نوعی افراط هیجانی‌اند.

ازنظر من دنیا درحال‌حاضر، تنهایی عظیمی دارد و قلبش شکسته است. ما براساس سیاست‌ها و ایدئولوژی‌مان، خودمان را به‌صورت حزب‌هایی دسته‌بندی کرده‌ایم. از یکدیگر روی برگردانده‌ایم و به‌سوی اتهام‌زنی و خشونت رفته‌ایم. ما تنها و محدودیم، و پر از هراس، پر از این هراس لعنتی. اما به‌جای این‌که کنار هم بیاییم و تجارب خود را ازطریق آهنگ و داستان به‌اشتراک بگذاریم، از راه دور با فریاد با هم صحبت می‌کنیم. به‌جای این‌که با هم برقصیم و دعا کنیم، از یکدیگر دور می‌شویم. به‌جای این‌که ایده‌های ماجراجویانه و نوینی را بیان کنیم که می‌توانند به‌صورت بالقوه همه‌چیز را عوض کنند، خاموش و حقیر در سنگرهای خود و با فریاد در اتاقک‌های انعکاس صدای خود باقی می‌مانیم.