بریده‌هایی از کتاب شجاعت در برهوت

گاهی خطرناک‌ترین چیزها برای کودکان سکوت است. سکوت به آن‌ها اجازه می‌دهد داستان‌های خود را بسازند؛ داستان‌هایی که تقریباً همیشه می‌تواند آن‌ها را تنها و بدون لیاقتِ دریافت عشق و تعلق، به‌تصویر بکشد. این روایت من بود.

شجاعت پذیرش دردمندیِ خود را می‌یابید و به سطحی از همدردی و دلسوزی برای خود و سایرین می‌رسید که اجازه می‌دهد درد را به‌روشی منحصربه‌فرد در دنیا کشف کنید.

لحظه‌هایی هستند که وقتی بدون صحبت و حل‌نشده باقی می‌مانند، ما را به‌سوی زندگی بزرگسالی‌مان هدایت می‌کنند که در آن، ناامیدانه به‌دنبال تعلق و هماهنگی می‌گردیم.

این‌که نتوانستم به تیم رقص ملحق شوم، موجب نشد که از هم بپاشم؛ اما به‌هرحال برای دختری می‌گریستم که آن موقع نمی‌توانست تسلی پیدا کند؛

اما آن روز به روزی تبدیل شد که دیگر به خانواده‌ام تعلق نداشتم، به یکی از ابتدایی‌ترین و مهم‌ترین گروه‌ها در بین همهٔ گروه‌های اجتماعی ما.

تنها بودم، و این حس ویران‌کننده بود.

هیچ درخششی در کار نبود. هیچ گروهی در کار نبود. هیچ دوستی در کار نبود. هیچ جایی نبود که به آن تعلق و وابستگی داشته باشم.

خیلی زود متوجه شدم مشکلاتم خیلی بزرگ‌تر از پرسه‌زنی تنهایی بود.

خانه امن بود. حتی این حس را داشت که پناهگاهی در برابر درد بی‌تعلقی و عدم‌وابستگی است.

درد بی‌تعلقی و عدم‌وابستگی، یکی از دردناک‌ترین رشته‌های تفکر در زندگی من بود.

حس می‌کنم ترس مرا می‌بلعد.

خشم در درون هریک از ما وجود دارد. می‌خواهم در عرض چند ثانیه رازی را به‌اشتراک بگذارم: اگر در جلدِ محدود نفْس خود و دورهای باطل خودپسندی محصور شویم، خشم به تنفر، خشونت، انتقام و تخریب تبدیل خواهد شد. اما اگر بتوانیم حلقه‌ها را بشکنیم، همان خشم ممکن است به قدرتی بزرگ تبدیل شود. می‌توانیم حلقه‌ها را با استفاده از مدارای ذاتی‌مان بشکنیم و ازطریق رحم و شفقت با دنیا ارتباط برقرار کنیم تا این دنیا را به جایی بهتر تبدیل کنیم. همان خشم می‌تواند به این رحم تبدیل شود.

درد تنها وقتی فروکش می‌کند که به آن اقرار کنیم و اهمیت بدهیم. توجه به آن با عشق و عاطفه، نسبت‌به جنگیدن با آن، نیروی بسیار کم‌تری می‌طلبد. اما رویارویی مستقیم با درد، وحشت‌آور است. به اکثر ما آموزش نداده‌اند چطور درد را بشناسیم، آن را نام‌گذاری کنیم و با آن سر کنیم. خانواده‌ها و فرهنگ ما بر این باورند که آسیب‌پذیری حاصل از اقرار به درد، نوعی ضعف است. بنابراین درعوضش عصبانیت، خشونت و انکار را به ما آموزش داده‌اند. اما آن‌چه حالا می‌دانیم، این است که وقتی هیجان و احساس خود را انکار می‌کنیم، مالک ما می‌شود. وقتی مالک هیجان و احساس خود می‌شویم، می‌توانیم بازسازی کنیم و مسیرمان را از میان درد بیابیم.

تعلق به خودمان یعنی فراخوانده می‌شویم تا به‌تنهایی ایستادگی کنیم، تا با برهوت بی‌اطمینانی، آسیب‌پذیری و انتقاد روبه‌رو شویم.

شجاعت در درد شکل می‌گیرد؛ اما نه در همهٔ دردها. دردی که انکار شده یا نادیده گرفته می‌شود، به ترس یا تنفر تبدیل می‌شود. خشمی که هرگز تغییر شکل نیافته، به رنجش و تلخی تبدیل می‌شود.

شجاعت در درد شکل می‌گیرد؛ اما نه در همهٔ دردها. دردی که انکار شده یا نادیده گرفته می‌شود، به ترس یا تنفر تبدیل می‌شود. خشمی که هرگز تغییر شکل نیافته، به رنجش و تلخی تبدیل می‌شود.

جوزف کمبلنوشت: «اگر بتوانید مسیرتان را که پیش روی شما گسترده شده است، گام‌به‌گام ببینید، متوجه می‌شوید این مسیر متعلق به شما نیست. شما مسیرتان را با هر گامی که برمی‌دارید، می‌سازید. به همین دلیل به آن می‌گویند "مسیر شما".»

تنها بودم، و این حس ویران‌کننده بود.

«تنها وقتی آزادید که درک کنید به هیچ‌جا وابسته نیستید. شما متعلق به هرجایی هستید. هزینهٔ آن بالاست. پاداش آن عظیم است.»

فکر می‌کنم امکان ندارد حس دل‌تنگی از این بیش‌تر باشد که در میان مردم باشی و حس تنهایی کنی.