بریده‌هایی از کتاب الف‌های غلط

در صدایت بهترین آهنگ‌ها را جمع کن نغمۀ تنهایی دلتنگ‌ها را جمع کن خسته‌ام از جلوه‌های رنگ‌رنگ روزگار نازنین! جارو بیاور، رنگ‌ها را جمع کن رودم، آری می‌روم، اما تو محض عاشقی از مسیلم بغض‌ها و سنگ‌ها را جمع کن با تو اقیانوسی آرامم، فقط از ساحلم دانه دانه لاشۀ خرچنگ‌ها را جمع کن!

تا با حسین غرقه این خونم، شعرم جز انتظار نمی‌گوید

پوسیده کنج خانه‌ام، آن‌قدر گل که هی چون دیده‌ام شبیه تو، آن را خریده‌ام

عاشق شو که عشق است سؤالی که بپرسند فردا که قیامت شود از ظالم و عادل

خورشیدم و به دوزخ تن کرده‌ام رسوب یک روز می‌شود که بیایم بر از خودم

چه می‌دانست برکه، کز چهل سویش شغالان نیز مهیایند و در تدبیر استقبال مرغابی به جز کشتن نمی‌شاید، نکشتم من، خطا کردم شغالی را که چشمش تیز شد دنبال مرغابی کنون دل کنده‌ام از دهر، حتی از دل خود هم بماند این لجن‌آلوده دریا مال مرغابی!

کجا گریزد از این سنگبارش نفرت؟ پرنده کز قفس تنگ آسمان خسته است

تنت مانند ماهی‌هاست؛ می‌لغزد به چشمانم تو می‌رقصی و توفان می‌شود دریاچۀ جانم

بر کاغذ دل، مشق کن- ای عشق! جنون را کاین دفتر صد پاره فقط باطله خوب است

ببوس آن چشم را هر بار در آیینه می‌بینی که با جان من دیوانه کاری کرده کارستان!

عاشق شو که عشق است سؤالی که بپرسند فردا که قیامت شود از ظالم و عادل

دلم رازی است بی‌اندازه رسوا گفتن‌اش سخت است چنان توفان که جز در گوش دریا گفتن‌اش سخت است نه، از بن‌بست طبعم نیست اخلاق غزل این است تماشایش دل‌انگیز است اما گفتن‌اش سخت است

در ابتدا و انتهایش ابر بگذار تشنه است سال من؛ برایش ابر بگذار خشک است دنیایم، کمی دیوانه‌اش کن! دور سر دیوانه‌هایش ابر بگذار

رؤیای باغ زیر قلم‌موی شاخه‌ها نقاشی عجیب خدا، حالت دعات سرپنجه‌های نازکت، الگوی شاخه‌ها بالاترین تصور دهقان طبع من

در صدایت بهترین آهنگ‌ها را جمع کن نغمۀ تنهایی دلتنگ‌ها را جمع کن خسته‌ام از جلوه‌های رنگ‌رنگ روزگار نازنین! جارو بیاور، رنگ‌ها را جمع کن

تنت مانند ماهی‌هاست؛ می‌لغزد به چشمانم تو می‌رقصی و توفان می‌شود دریاچۀ جانم گریبانت سر است از معجزات حضرت موسی از این سحر است اگر همچون عصا سر در گریبانم شکستی نیل قلبم را که از من بگذری آیا؟! مبادا لحظه‌ای ایمن شوی از مکر توفانم

انارستان عصری، عصر شیرین انارستان! نه، پر پاییزی است این وصف؛ خاتون بهارستان! نمود روح ایرانی‌ستی، جسمیت شعری! تو جشن رنگ‌های اصفهانی در نگارستان! ببوس آن چشم را هر بار در آیینه می‌بینی که با جان من دیوانه کاری کرده کارستان! مبارک‌شعله! ای پندار نیک خلق زردشتی! بیا آتش بزن در خشک‌مغزی‌های خارستان خراسان وجودم را، بیا تضمین کن، آهوجان! که بی‌چشم تو در چشمم، جهان بی‌اعتبارستان

شاید دروغ است شاید، این قصه افسانه باشد امکان ندارد که مردی، این‌قدر مردانه باشد باور ندارم که یک تن، در بزم پولاد و آتش وقتی که از تیر سیر است، این گونه مستانه باشد سلانه سلانه دارد، از کشتگان می‌شود رد انگار در حلقه‌ای از مستان میخانه باشد رقصی از این گونه سرمست؛ هم‌دوش یاری قبول است اما نه وقتی که نعش یاری سر شانه باشد می‌بوسد و می‌نوازد خونین‌رخ کودکش را باید که آلاله این طفل، وین مرد پروانه باشد! دیوانه‌ام من! به قرآن! پای کسی در میان است لیلی خودش پای رقص است، عاشق که دیوانه باشد

شاید هنوز زنده‌ام، اما به صد امید قبری برای این دل تنها خریده‌ام

در ابتدا و انتهایش ابر بگذار تشنه است سال من؛ برایش ابر بگذار خشک است دنیایم، کمی دیوانه‌اش کن! دور سر دیوانه‌هایش ابر بگذار