بریده‌هایی از کتاب الف‌های غلط

در صدایت بهترین آهنگ‌ها را جمع کن نغمۀ تنهایی دلتنگ‌ها را جمع کن خسته‌ام از جلوه‌های رنگ‌رنگ روزگار نازنین! جارو بیاور، رنگ‌ها را جمع کن رودم، آری می‌روم، اما تو محض عاشقی از مسیلم بغض‌ها و سنگ‌ها را جمع کن با تو اقیانوسی آرامم، فقط از ساحلم دانه دانه لاشۀ خرچنگ‌ها را جمع کن!

تا با حسین غرقه این خونم، شعرم جز انتظار نمی‌گوید

پوسیده کنج خانه‌ام، آن‌قدر گل که هی چون دیده‌ام شبیه تو، آن را خریده‌ام

عاشق شو که عشق است سؤالی که بپرسند فردا که قیامت شود از ظالم و عادل

خورشیدم و به دوزخ تن کرده‌ام رسوب یک روز می‌شود که بیایم بر از خودم

چه می‌دانست برکه، کز چهل سویش شغالان نیز مهیایند و در تدبیر استقبال مرغابی به جز کشتن نمی‌شاید، نکشتم من، خطا کردم شغالی را که چشمش تیز شد دنبال مرغابی کنون دل کنده‌ام از دهر، حتی از دل خود هم بماند این لجن‌آلوده دریا مال مرغابی!

کجا گریزد از این سنگبارش نفرت؟ پرنده کز قفس تنگ آسمان خسته است

تنت مانند ماهی‌هاست؛ می‌لغزد به چشمانم تو می‌رقصی و توفان می‌شود دریاچۀ جانم

بر کاغذ دل، مشق کن- ای عشق! جنون را کاین دفتر صد پاره فقط باطله خوب است

ببوس آن چشم را هر بار در آیینه می‌بینی که با جان من دیوانه کاری کرده کارستان!