بریده‌هایی از کتاب از دل تو تا دل من؛ دوازده گام برای زندگی مهربانانه

او همواره می‌گوید اندوهی که در یک مدرسۀ شبانه‌روزی سخت و خشن تجربه کرد، مدرسه‌ای که در آن برای یادگیری با دشواری مواجه بود، باعث شد برای کارهایی که بعدها در زندگی‌اش انجام داد آماده شود: «باید احساساتی مثل رهاشدگی، تنهایی، ترس و عدم تعلق را درک می‌کردم، احساساتی که بچه‌های خانواده‌های خشن و پراختلال و فروپاشیده دارند.»(۱۳) بنابراین رنج ما می‌تواند به آموزشی دربارۀ شفقت بدل شود.

جهان ما به گونۀ خطرناکی دوقطبی شده است. ما با عدم توازنِ نگران‌کنندۀ قدرت و ثروت مواجهیم و نتیجه گونه‌ای خفت و خواری، بیگانگی، رخوت و خشم فزاینده است که در قساوت تروریسم فوران می‌کند و همۀ ما را به خطر می‌افکند. ما درگیر جنگ‌هایی هستیم که ظاهراً نه قادریم بدان‌ها پایان بخشیم و نه می‌توانیم در آن‌ها پیروز شویم.

شما نمی‌توانید نیک‌خواهی و خیراندیشی خود را تنها به گروه خود محدود نمایید؛ باید دغدغۀ همگان ـ حتی دشمنان خویش ــ را داشته باشید.

هر انسان عادی می‌تواند به نیرویی خیر در جهان بدل شود.

اگر ما جیان آی را به‌عنوان معیار خویش برگزینیم تا به جهان نفع برسانیم، آنان که گوش‌های تیز و چشمان بینا دارند، برای دیگران می‌بینند و می‌شنوند؛ آنان که از راه اطلاع دارند، می‌کوشند آن را به دیگران بیاموزند؛ آنان که کهن‌سال‌اند و بی‌سر و همسر، از ابزارهایی حمایتی برخوردار می‌شوند و قادر به گذران زندگی خواهند بود؛ یتیم‌ها و جوان‌هایی که والدینی ندارند، کسی را پیدا می‌کنند که مراقب آن‌ها باشد و نیازهای آن‌ها را مرتفع سازد.

مردم تشنۀ شکلی از رهبری هستند که مشفقانه‌تر و اصولی‌تر باشد

واژۀ شفقت برگرفته از لغت لاتینِ patiri و یونانی pathein است که «رنج‌کشیدن، تحمل‌کردن یا تجربه‌کردن» معنی می‌دهد. پس شفقت به معنی پذیرفتن یا تحمل‌کردن چیزی در شخصی دیگر است؛ یعنی خود را به‌جای دیگری قرار دادن؛ احساس کردن درد و رنج او به‌صورتی که گویی درد و رنج خود ماست و درک دیدگاه‌های او با بلندنظری.

ما درگیر جنگ‌هایی هستیم که ظاهراً نه قادریم بدان‌ها پایان بخشیم و نه می‌توانیم در آن‌ها پیروز شویم.

کوشش برای شناخت یکدیگر مستلزم کسب اطلاعات مستدل و تمایلِ به پرسش کشیدن عقاید متداول است

به هیچ عقیده‌ای آن‌چنان انحصارطلبانه نچسبید که دیگر باورها را قبول نداشته باشید، وگرنه امور خیر زیادی را از دست می‌دهید

فرض این‌که دیگر مردم همواره مسئول رنج‌های ما هستند، نه درست است و نه سودمند

شفقت به معنی پذیرفتن یا تحمل‌کردن چیزی در شخصی دیگر است؛ یعنی خود را به‌جای دیگری قرار دادن؛ احساس کردن درد و رنج او به‌صورتی که گویی درد و رنج خود ماست و درک دیدگاه‌های او با بلندنظری. به همین دلیل است که شفقت به شکلی بایسته در قانون طلایی خلاصه می‌شود که از ما می‌خواهد به دل‌های خود نگاه کنیم، آن‌چه ما را رنجور می‌سازد کشف نماییم و آن‌گاه تحت هر شرایطی، از تحمیل آن رنج بر دیگری اجتناب ورزیم.

«یکی از بزرگ‌ترین منابع شادکامی این است که گاهی نگاه بیندازیم به یک وجه تازه از جهان شگفت‌انگیزی که در آن زندگی می‌کنیم و نقش حیرت‌انگیزی که در آن ایفا می‌کنیم.»

روزی یک‌بار بر طبق روایت مثبتِ قانون طلایی عمل کنید. «با دیگران چنان رفتار کن که دوست داری با تو همان شود». نیازی نیست که هیئت باشکوه و نمایشی به خود بگیرید. عمل شما می‌تواند فعل «کوچک و بی‌نام و ازیادرفته‌ای» باشد که ازنظر شما کم‌اهمیت است. شاید لازم ببینید به خویشاوندی کهن‌سال تلفن کنید، در کارهای خانه به همسرتان کمک کنید، یا برای شنیدن حرف‌های همکارتان، که غمگین یا ناراحت است، وقت بگذارید. در پی فرصتی باشید تا «لحظه‌هایی از زمان» را در زندگی کسی خلق کنید. به‌موازات این‌که در مراقبه ماهرتر می‌شوید، این آگاهی افزایش خواهد یافت

هنگامی که با مرد یا زنی مشفق مواجه می‌شویم، احساس می‌کنیم بهبود یافته‌ایم یا تقویت شده‌ایم

شفقت و ترک نفس هر دو برای هنر ضروری‌اند: تشخیص این‌که یک شعر، داستان یا فیلم لذت‌جویانه است یا خشک و سرشار از هوشِ بی‌رحمانه کار آسانی است. وقتی فیلمی ما را به گریه می‌اندازد، غالباً بدان علت است که با خاطره‌ای پنهان یا آرزویی ازدست‌رفته تماس پیدا می‌کند. هنر ما را به تصدیق رنج‌ها و آرزوهای خود فرامی‌خواند و از ما دعوت می‌کند که درهای ذهن خود را به روی دیگران بگشاییم. هنر ـ همان‌گونه که به یونانی‌ها کمک می‌کرد ــ به ما کمک می‌کند که دریابیم تنها نیستیم و دیگران نیز رنج می‌کشند.

هنگامی که مردم انحراف جنسی یا خشونت یا بی‌رحمی را با عصبانیت به باد انتقاد می‌گیرند، می‌تواند نشانه‌ای باشد دال بر این‌که در کنار آمدن با تمایلات خویش با شکست مواجه بوده‌اند و معتقدند که تنها دیگران شرور و نفرت‌انگیزند.

همۀ ادیان تأکید می‌کنند که شفقت معیارِ معنویت حقیقی است و ما را به داشتن رابطه با موجودی متعالی که آن را خدا، برهمن، نیروانا یا دائو می‌نامیم، فرامی‌خوانند.

شفقت نه یک مفهوم تجریدی و شاعرانه که یک اصل زندۀ انسانی است و دوسویه دارد: من و دیگری.

امروزه پوزیتیویست‌ها که معتقدند علم تنها ملاک حقیقت است، می‌گویند ژن‌های ما به‌گونه‌ای اجتناب‌ناپذیر خودخواه‌اند و ما به‌صورتی برنامه‌ریزی شده‌ایم که علایق و منافع خود را در هر آن‌چه برای رقبایمان ارزشمند است، پی‌بگیریم. باید خویشتن را در جایگاه نخست قرار دهیم. بنابراین، نوع‌دوستی توهم است، رؤیایی پرهیزکارانه که برای انسان غیرطبیعی است.