بریده‌هایی از کتاب اسکیس‌های عاشقانه

من شبی را دوست دارم که روز را خندیده باشد.

برای خوابیدن، کمی خستگی لازم است دو چشم یک بالش و نفس‌های گم‌شده‌ی یک زن.

حتماً کاسه‌ای زیرِ نیم‌کاسه است هر روز که نمی‌شود عاشق شد.

اتاق که تاریک می‌شود ردِ نبودنت سایه می‌شود بر دیوارِ مجاور و این وقتِ خوبی است که من پهلوبه‌پهلو شوم.

آن سه‌شنبه در تقویم نیست روزی که برف آرام‌آرام ردپایت را پُر می‌کرد.

وقتی که تب می‌کنم فکر کردن به تو ساده می‌شود می‌آیی کنارم می‌نشینی موهایم را باز می‌کنی و پنجره را نگاه می‌کنی انگار که گاهی مرا دوست داری.

این‌که بی‌هوا ترکم می‌کنی اصلاً کار درستی نیست اما... کور خوانده‌ای بی‌هوا هم دوستت دارم.

معماریِ تن تو تاریخِ انحناست. هوشنگ صهبا

چه فایده دارد من این‌جا نشسته باشم تو کنارم باشی اما نگاه‌مان خیره به مسافرهای جاده‌ که یکی‌شان منم و آن دیگری لابد تو.

من خیره به سیبِ گلویت تو اما چشم از دهان من برندار

صبحانه‌ات را بخور همین حالا وقت رفتن است امشب صبح نمی‌شود.

کوچ یعنی، ناگهان از خانه‌ات بروی و بعد مدام به کوچه‌اش فکر کنی با دری دولنگه، آهنی،‌ آبی و زنگی کنار دیوار که هیچ اسمی روی آن نیست.

من متنی هستم در حال مرگ مرا به زنی برگردانید که عاشق مردی بود بیزارِ نوشتن.

تنها سه سطر می‌نویسم تو من و گاهی...

کوچ یعنی، ناگهان از خانه‌ات بروی و بعد مدام به کوچه‌اش فکر کنی با دری دولنگه، آهنی،‌ آبی و زنگی کنار دیوار که هیچ اسمی روی آن نیست.

این‌که دلتنگِ توام ربطی به این هوای پاییز و صدای باران ندارد کلاغ کوچکی بر بام خانه آشیانه ساخته است.

پس بی‌تو هم بهار می‌شود این‌بار هم اشتباه کردم.

این‌که بی‌هوا ترکم می‌کنی اصلاً کار درستی نیست اما... کور خوانده‌ای بی‌هوا هم دوستت دارم.

برف که می‌بارد ردپاها پیدا می‌شود   همیشه دیر می‌فهمم که در حال رفتنی.

امروز سه‌شنبه‌ترین جمعه بود تو کنارم نبودی من خوابیده بودم کنارِ تو تنها، بی‌حوصله، غمگین کمی شبیهِ وقتی که کسی مُرده است.