بریده‌هایی از کتاب بوی‌خوش عشق

هر بار بابابزرگم برایم حکایتی از سعدی می‌خواند: «در روابط با انسان‌ها باید همانند با آتش رفتار کنی، خیلی نزدیک نشوی که می‌سوزی و خیلی دور نشوی که یخ می‌زنی».

نام مادرم گلستان و اسم بابایم سعدی است. پدربزرگ، خدابیامرزم، سید بود. یک انسان دانا.

ـ مزه‌اش خیلی خوب است، چی قاتی این کردید؟ ـ محبتم را اضافه کردم. ـ مزهٔ محبتتان خیلی خوب است!

من نتوانستم چشم از روی دختر بردارم، خیلی خوشگل بود. وقتی داشت، به داخل می‌رفت، برگشت و به من نگاه کرد. وقتی نگاهم کرد، من فهمیدم برای چه پا به این دنیا گذاشتم. قلبم جوری شروع به زدن کرد که انگار می‌خواهد، از جایش کنده شود، جایش در سینه‌ام بدجوری تنگ بود، تمام تنم حس عجیبی به خودش گرفت. موهای دستم راست شد، سرم گیج رفت، کم مانده بود، زمین بیفتم.

از کجا می‌آیید؟ به کجا می‌روید؟ ـ از های می‌آیم و به هوی می‌روم. ـ یعنی چی؟ ـ از خدا آمدن و به‌سوی او رفتن.

«در روابط با انسان‌ها باید همانند با آتش رفتار کنی، خیلی نزدیک نشوی که می‌سوزی و خیلی دور نشوی که یخ می‌زنی».

انسانی هستم که آزارم به یک مورچه هم نمی‌رسد.

در سایهٔ بابابزرگم، سید بابا، از بچگی خواندن و نوشتن را آموختم. از مرگ بابابزرگم سه سال می‌گذرد. انسان دوست‌داشتنی و دانایی بود.

فرزندم! نام تو چیست؟ ـ محمت! نام شما چیست؟ ـ محمد!

این ره که تو می‌روی به ترکستان است

همیشه چشم به آسمان دوخته‌ام با خودم حرف می‌زنم؛

«محدوده و حد خود را با انسان‌ها مشخص کن تا ما را بی‌ادب نشمارند.