بریده‌هایی از کتاب درآمدی بر طنزپژوهی: طنز از دیدگاه روان‌شناسی، مطالعات فرهنگی، انسان‌شناسی، نشانه‌شناسی و کاربردهای آن

طنز معمولاً روشی است برای «حفظ وجهه»‌ خود و دیگران، و برای تلطیف ضربۀ پیام یا بررسی واکنش دیگران برای «بی‌گدار به آب نزدن».

صورت خاص و سودمندی از ارتباط در وضعیت‌های جدی‌تر و مستقیم‌تر  وضعیت‌هایی که خطر زیادی رک بودن و یا شرمندگی‌های احتمالی یا مخاطرات دیگر را دارند  به شمار می‌آید.

عنصر اساسی طنز، ناسازگاری، غیرمنتظره بودن، و بازیگوشانه بودن آن است

طنز می‌تواند روشی برای ارتقای همبستگی اجتماعی بین اعضای گروه خود به شمار بیاید، ولی به همان نسبت می‌تواند راهی برای طرد کردن اعضای گروه غیرخودی باشد.

وقتی گروهی از دوستان صمیمی در آرامش عصر دربارۀ اتفاقات استرس‌آور روز صحبت می‌کنند، مشکلاتی که پیش‌تر آزاردهنده و سرگیجه‌آور به نظر می‌آمدند حالا به طور طنزآمیزی ناسازگار به نظر می‌رسند و پایۀ بسیاری از شوخی‌ها و خنده‌های شدید می‌شوند. هرچه برانگیختگی احساسی و تنش برآمده از اتفاقات استرس‌زا بیشتر باشد، لذت ناشی از لطیفه‌هایی که بعدتر دربارۀ آن‌ها گفته می‌شود بیشتر و خندۀ به آن‌ها بلندتر خواهد بود.

هنگامی‌که افراد در زندگی روزمره مشغول این‌گونه تبادلات طنزآمیز هستند، اغلب (احتمالاً به طور ناخودآگاه) از انجام آن هدفی اجتماعی ورای تفریح و سرگرمی صرف دارند.