بریده‌هایی از کتاب چکونه با کودکانمان صحبت کنیم تا گوش دهند و چگونه گوش کنیم تا کودکان صحبت کنند

کودکان از شنیدن سخنرانی،‌ موعظه و توضیحات طولانی خوششان نمی‌آید. برای آن‌ها هر چه یاداوری کوتاه‌تر باشد، بهتر است.

اول، با دقت تمام گوش کنید. برای کودک بسیار سخت است که با والدی صحبت کند که تنها نصفه گوش می‌دهد. کودک تا زمانی که شما تمام حواستان را به ندهید حس نمی‌کند که شما گوش می‌دهید. بسیاری از اوقات حتی لازم نیست چیزی بگویید. اغلب سکوت دلسوزانه تنها چیزی است که کودک به آن احتیاج دارد.

خب طبیعتا نوشتن پیام همیشه موفقیت‌آمیز نخواهد بود اما ما معتقدیم که متوجه خواهید شد که از فریاد کشیدن و داد زدن موثرتر است و قطعا برای شما نیز خیلی راحت‌تر خواهد بود. فکر می‌کنیم متوجه خواهید شد که این موضوع برای تمام این پنج روش صدق می‌کند. مانند هر مهارت دیگری تمرین احتیاج دارد و شما باید آن‌ها را با نیازها و موقعیت‌های خاص خودتان آنها را وفق دهید و هر کدام از این مهارت‌ها می‌تواند در ایجاد حس همکاری در کودکان بسیار موثر باشد.

روش دوم برای کمک به کودکان در برخورد با احساستشان این است که یاد بگیریم آن‌ها را با کلماتی مانند: "اوه" یا "اوهوم" یا "می‌فهمم." تایید کنیم. زمانی که کودک مورد سوال قرار می‌گیرد، سرزنش می‌شود یا نصیحت می‌شود، نمی‌تواند به طور واضح فکر کند.

بعضی اوقات برای کودک همین که کسی درک کند چقدر خواهان چیزی هستند تحمل واقعیت برایشان راحت‌تر می‌شود. بنابراین چهار روش احتمالی دارید تا کمکهای اولیه احساسی را به کودکی که ناراحت است بدهید. با توجه کامل به او گوش کنید، با استفاده از کلمات احساسات را تایید کنید، اسمی به احساساتش بدهید، خواسته‌هایش را به طور خیالی برآورده کنید.

اطلاعات نسبت به اتهامات راحت‌تر پذیرفته می‌شوند

ما گاهی از عبارت‌هایی استفاده می‌کنیم که مظلوم‌نمایی کنیم: مادر: "می‌شود شما دوتا این قدر جیغ نکشید چه بلایی می‌خواهید سرم بیاورید می‌خواهید از دستتان سکته کنم؟ "این موهای خاکستری را می‌بینی؟ این بخاطر توست. شما دارید من را جوان مرگ می‌کنید." و کودک فکر می‌کند: "من گناهکار و مقصر هستم. تقصیر من است."

پدر: تو خیلی لاک پشتت را دوست داشتی، اینطور نیست؟ کودک: بله والدین به طور معمول چنین پاسخ‌هایی نمی‌دهند چون می‌ترسند مبادا با نام نهادن روی یک احساس آن را بدتر کنند. در حالی که عکس این موضوع درست است. کودکی که برای آنچه احساس می‌کند کلماتی می‌شنود به شدت آرام می‌شود چون کسی احساس درونی‌اش را تایید کرده است.

کودکان اگر یک گوش شنوا و یک واکنش همدردی داشته باشند می‌توانند به خودشان کمک کنند اما زبان همدردی برای ما راحت نیست. احساسات اکثر ما هنگام بزرگ شدن نادیده گرفته می‌شوند. برای اینکه در این زبان پذیرش جدید راه بیافتید، باید یاد بگیریم که روش‌هایش را تمرین کنیم.

وقتی مشکلی همچنان ادامه دارد، می‌توانیم فرض کنیم که این مشکل پیچیده‌تر از آن است که در ابتدا به نظر می‌رسید. بنابراین برای مشکلی پیچیده، مهارتی پیچیده نیز مورد نیاز است.

بنابراین مرور مختصر گزینه‌های جایگزین برای تنبیه، اینها هستند: ۱. راهی به کودک نشان دهید تا مفید باشد. ۲. عدم تایید قطعی خود را بدون حمله به شخصیت کودک بیان کنید. ۳. انتظارات خود را بیان کنید. ۴. به کودک نشان دهید چطور می‌تواند جبران کند. ۵. به او حق انتخاب دهید. ۶. دست به عمل بزنید. ۷. به کودک اجازه دهید نتایج رفتار خود را ببیند. حالا اجازه دهید به راه دیگری نگاه بیاندازیم که والدین می‌توانند مشکل مزمن انظباط را کنترل کنند.

آن‌ها پرسیدند: "اما فرض کنید که کودک به نافرمانی ادامه داد در این صورت درست نیست که آن‌ها را تنبیه کنیم؟" دکتر گنات گفت مشکل تنبیه این است که کارایی ندارد، و تنبیه باعث منحرف شدن از اصل مطلب می‌شود، و به جای اینکه کودک برای کاری که کرده احساس تاُسف کند و فکر کند که چطور می‌تواند آن جبران کند، با افکار انتقام‌جویانه مشغولیت فکری می‌یابد. به عبارت دیگر، با تنبیه کودک، او را از فرایند رویارویی درونی با بدرفتاری‌اش محروم می‌کنیم. این روش فکری _ که تنبیه کآرایی ندارد چون کودک را از اصل مطلب دور می‌کند _ برایم خیلی جدید بود. اما سئوال دیگری را برایم به وجود آورد. والد به جای تنبیه چه کار می‌تواند بکند؟

وقتی ادل فبر و الین مازلیش از والدین خواستند که زمانی که تنبیه می‌شدند احساسات خودشان را به یاد آورند، چنین جواب‌هایی دریافت کردند: "من از مادرم متنفر بودم و بعد احساس گناه می‌کردم." یا "آن‌ها خیلی بدجنس هستند. من آن‌ها را درست می‌کنم. دوباره آن کار را انجام می‌دهم اما دفعه بعد گیر نخواهم افتاد." هر چقدر که این والدین بیشتر صحبت کردند،‌ آگاه‌تر شدند که تنبیه می‌تواند منجر به حس نفرت، انتقام، لجبازی، گناه، بی‌ارزشی و تاسف برای خود شود.

وقتی چیزی را توصیف می کنیم به فرزندان فرصت می دهیم تا خودشان بگویند که باید چکار کنند.

اما مهمتر از کلماتی که به کار می‌بریم احساس واقعی ماست. اگر احساس واقعی‌مان پر از محبت و دلسوزی نباشد آنگاه هر چه می‌گوییم به نظر کودک ساختگی یا حاکی از تسلط یافتن بر او برداشت خواهد شد. زمانی که کلمات ما با احساسات واقعی و یکدلی مملو باشد آنگاه به طور مستقیم بر قلب کودک می‌نشیند.

کودکان اگر یک گوش شنوا و یک واکنش همدردی داشته باشند می‌توانند به خودشان کمک کنند اما زبان همدردی برای ما راحت نیست.

بین احساس بچه‌ها و چگونگی رفتار آن‌ها رابطه مستقیمی وجود دارد. پس چگونه به آن‌ها کمک کنیم که حس درستی داشته باشند؟ با قبول کردن احساس آن‌ها!