بریده‌هایی از کتاب جامعه مصرفی

نظامی که هزینه‌هایش از بازده آن بیش‌تر یا برابر با آن است، ناکارآمد به‌حساب می‌آید. ما در چنین حالتی قرار نداریم. اما شاهد آن هستیم که با توجه به آسیب‌های موجود و تدابیر اصلاحی اجتماعی و فنی اندیشیده‌شده برای مقابله با آن‌ها، گرایشی عام به‌سمت نوعی عملکرد داخلی فراگیر در سراسر نظام در حال ظهور است __ مصارف «دارای سوء‌کارکرد» فردی یا جمعی که از مصارف «دارای کارکرد» سریع‌تر رشد می‌کنند؛ نظام، در واقع، به انگلی برای خود تبدیل می‌شود.

رفاه، کثرت کالاها و اجناس، در واقع چیزی جز انباشت نشانه‌های خوشبختی نیست. رضایت‌مندی ناشی از اشیا، معادل همان ماکت‌های هواپیمای ساده ملانزیایی‌هاست، یعنی بازتاب قابل پیش‌بینی رضایت‌مندی کلان مجازی، آسایش کامل، شادمانی از معجزات قطعی که همگی آفریننده امیدی واهی هستند که آدمی را به زندگانی پرابتذال دل‌خوش می‌كند. این رضایت‌مندی‌های حقیر، چیزی جز نوعی جن‌گیری یا با حیله به‌چنگ آوردن و در واقع، دفع رفاه کامل و سعادت نیستند.

نمایش خشونت و ماهیت ضد بشری جهان خارج امری ضروری است، نه‌فقط به این خاطر که امنیت موجود عمیق‌تر احساس شود (موضوعی که در محاسبات لذت از زندگی مطرح می‌شود)، بلکه همچنین برای این‌که هر لحظه چنین انتخابی موجه جلوه کند (امری که در محاسبات اخلاقی رستگاری وارد می‌شود).

خود را متمایز جلوه‌دادن، همواره به‌معنای ایجاد نظام کاملی از تفاوت‌هاست و این کاری است که در وهله نخست جوامع تام‌گرا انجام می‌دهند تا به‌طور اجتناب‌ناپذیر، فرد را پشت‌سر بگذارند. هر فرد در نظام تمایز‌ها، امتیازاتی کسب می‌کند و، بدین‌‌ترتیب، این‌ نظم را بازسازی می‌کند، در نتیجه محکوم به آن است که تنها به‌طور نسبی در این نظم وارد شود. هر فرد دستاوردهای اجتماعی تمایزآمیز خود را دستاوردهایی مطلق تلقی می‌کند و الزامات ساختاری را که سبب مبادله جایگاه‌ها و حفظ تمایزات می‌شوند، در نظر نمی‌گیرد.

اشیا هرگز در حالت بی‌نظمی مطلق برای مصرف عرضه نمی‌شوند. در بعضی موارد، آن‌ها ممکن است برای آن‌که وسوسه‌انگیزتر جلوه کنند، نوعی بی‌نظمی را القا نمایند، اما همواره به‌گونه‌ای سامان می‌یابند که مسیرهای راهنما را بازکنند، انگیزه خرید را به‌سمت شبکه‌ای از اشیا هدایت کنند و آن ‌را براساس منطق خود تا جلب سرمایه‌گذاری حداکثر و تا سرحد توان اقتصادی به پیش برند.