کتاب استادان بسیار، زندگی های بسیار

همهٔ ما در نهایت به یک جا خواهیم رفت، هر چند با سرعت‌های مختلف. هیچ کس بزرگ‌تر از دیگری نیست.

ما به خاطر دفاع از عقیدهٔ تعداد معدودی از اشخاص می‌میریم.

اما اگر مردم می‌فهمیدند که زندگی ابدی است، که ما هرگز نمی‌میریم، ما در واقع هرگز متولد نشده‌ایم، آن گاه این ترس زایل می‌شد. اگر می‌دانستند که به دفعات زندگی کرده‌اند و به دفعات زندگی خواهند کرد، چه اطمینانی می‌یافتند! اگر می‌دانستند که ارواحی در اطراف‌شان وجود دارند که به آنها کمک خواهند کرد، و پس از مرگ به این ارواح خواهند پیوست، (از جمله ارواح رفتگان محبوب‌شان)، چه آسایشی می‌یافتند! اگر می‌دانستند که « فرشتهٔ نگهبان » وجود دارد، چه قدر احساس امنیت بیشتری می‌کردند! اگر می‌دانستند که عمل خشونت و ظلم در قبال دیگران هم ثبت می‌شود و در زندگی دیگری ناچار خواهند شد تاوانش را بپردازند، چه قدر از میزان خشم و تمایل به انتقامجویی کاسته می‌شد! باید دانست تنها با دانش می‌شود به خدا رسید، تملک مادیات و قدرت چه ثمری خواهد داشت، در حالی که با مرگ فرد آنها هم تمام می‌شوند و برای رسیدن به خدا به درد نمی‌خورند، حرص و طمع و تشنهٔ قدرت بودن، به هر حال هیچ ارزشی ندارد.

عقل به کندی عمل می‌کند. علتش این است که دانش ذهنی که به سهولت کسب می‌شود، باید به دانش حسی یا ناخودآگاه تبدیل شود. به محض آن که تبدیل شود، برای همیشه حک می‌شود. تمرین‌های رفتاری کاتالیزور ضروری جهت انجام این عمل است. مفهوم دانش بدون عمل، رنگ می‌بازد و محو می‌شود. دانش نظری بدون تمرین عملی کافی نیست.

شاید در لحظهٔ وقوع یک رویداد روشن‌بینی و بصیرت درک علت آن را نداشته باشیم، اما به یاری گذشت زمان و بردباری بر ما روشن خواهد شد.

می‌دانم که هر عملی بهایی دارد که باید پرداخت. آنچه می‌رود، در واقع عیناً بازمی‌گردد.

صره از ناصره جدا شود.

فرض کن در درون هر کسی یک الماس بزرگ قرار دارد. الماسی به طول سی سانتیمتر را تصور کن. این الماس هزار تراش خورده است، اما این تراش‌ها با چرک و قیر پوشیده است. این وظیفهٔ روح است که تراش‌ها را یکی یکی پاک کند تا سطح الماس درخشان شود و بتواند رنگ‌های یک رنگین کمان را منعکس کند. اکنون، بعضی از انسان‌ها بسیاری از تراش‌های‌شان را پاک کرده‌اند و نورشان می‌درخشد. عده‌ای دیگر تنها چند تراش را پاک کرده‌اند، هنوز به آن درخشندگی نیستند. با این حال همهٔ آدم‌ها در سینه‌شان الماس درخشانی دارند که هزار تراش درخشان دارد. الماس کامل است.

شکیبایی و زمان‌داری ... هر چیز به وقتش خواهد آمد. زندگی را نمی‌شود تعجیل کرد. زندگی طبق برنامه‌هایی که بسیاری از مردم دل‌شان می‌خواهد پیش نمی‌رود. ما باید هر چه را که در وقتش به ما می‌دهند بپذیریم و بیشتر نخواهیم. اما زندگی ابدی است. و ما هرگز نمی‌میریم. ما در واقع هرگز متولد نشده‌ایم. ما فقط از مراحل مختلف می‌گذریم. پایانی نیست. انسان‌ها ابعاد بسیار دارند. اما زمان، آن زمانی که ما فرض می‌کنیم نیست، زمان در درس‌هایی است که یاد می‌گیریم. مکثی طولانی و استاد شاعر ادامه داد: همه چیز به وقتش بر تو آشکار خواهد شد. اما تو باید فرصت داشته باشی دانشی را که تاکنون به تو داده‌ایم، در خودت تحلیل ببری.

طبق نوشتهٔ اغلب محققین، ارواح تمایل دارند که در گسترهٔ چندین زندگی به صورت گروهی، مکرراً به جسم بازگردند و به سرنوشت‌شان عمل کنند، دیونی را که به دیگران و به خودشان دارند ادا کنند، و درس را بیاموزند.