بریده‌هایی از کتاب دوباره فوتبال

سن را بیشتر با مغز احساس می‌کنید تا بدن. ذهن انسان ماشینی فوق‌العاده و اسرار آمیز است، هم‌پیمانی عالی و در عین حال دشمنی سرسخت. اگر می‌خواهید آن را درک کنید، ابتدا باید یادش بگیرید. همه چیز از مغز سرچشمه می‌گیرد. مغز فرمان پیر شدن می‌دهد نه بدن.

در یک چالش واقعی، همیشه شمایید که تصمیم می‌گیرید شرایط چطور پیش برود: این معنای دیگر حمله است.

سعی می‌کنم وقتی حرف می‌زنم به جای فریاد زدن آرام باشم، چون کسانی که صدایشان را بلند می‌کنند ضعف‌هایشان را نشان می‌دهند.

احترام به خود، اعتماد به نفس، آگاهی از توانایی‌ها و خودخواهی سالم هیچ آسیبی به شما نمی‌رساند. هیچ‌کس با رضایت جایش را به کس دیگری نمی‌دهد. هیچ‌کس واقعا باور ندارد که ارزشی کمتر از دیگران دارد. اگر چنین تفکری دارید، از پیش شکست خورده‌اید و نمی‌توانید از زندگی لذت ببرید.

کار کردن در شغلی که حالتان را خوب می‌کند بهترین اتفاقی است که برای هر یک از ما می‌تواند رخ دهد

احترام به خود، اعتماد به نفس، آگاهی از توانایی‌ها و خودخواهی سالم هیچ آسیبی به شما نمی‌رساند. هیچ‌کس با رضایت جایش را به کس دیگری نمی‌دهد. هیچ‌کس واقعا باور ندارد که ارزشی کمتر از دیگران دارد. اگر چنین تفکری دارید، از پیش شکست خورده‌اید و نمی‌توانید از زندگی لذت ببرید.

بازی یه این شکل بود: قالیچه نقش و نگاری داشت، و من توپ را ابتدا در ساده ترین مکان قرار می‌دادم، جایی که بهترین دید را نسبت به دروازه که صندلی بود داشتم. از آن‌جایی که کاناپه دوم بین فرش و صندلی قرار داشت، باید توپ را از روی آن که مانند دیوار دفاعی بود عبور می‌دادم. فکر می‌کنم این اولین تمرینم برای ضربات ایستگاهی و پنالتی بود. سختی‌های دیگری هم به کار اضافه می‌شد، چون سمت راست اتاق جایی برای صندلی نبود، مجبور بودم توپ را از سمت دیگر با پای چپ یا بیرون پای راست به آن بزنم. هرگز چپ پا نبوده‌ام اما این تمرین کمک زیادی به من کرد. وقتی توپ را با موفقیت وارد دروازه می‌کردم، آن را روی نقش قالیچه جابجا می‌کردم، کمی دورتر با زاویه بیشتر. از ساده‌ترین مکان شروع می‌کردم و تا سخت ترین آن‌ها ادامه می‌دادم، عاشق این چالش بودم.

ورزشکار غمگین، ورزشکار از پیش باخته است، و فکرمی‌کنم این موضوع در مورد هر کاری در زندگی هم صدق می‌کند.

وقتی برای اولین بار با ماشینی لوکس به خانه رفتم -یک مرسدس کروک SL- فهمیدم دو صندلی برای خانواده‌ی پر جمعیت ما انتخاب بسیار مسخره‌ای بود! یادم می آید آن روز شرمنده بودم. پدر به من افتخار می‌کرد اما چیزی نمی‌گفت، چون مرد کم حرفی بود. فیات ۱۲۷ قدیمی‌اش را از گاراژ بیرون برد تا برای مرسدس جا باز شود، اما گاراژ کوچکی بود و به من گفت مواظب باشم روی ماشین خش نیفتد. ماشین گرانی که نسبت به اندازه‌ی زندگی ما قیمت بسیاری داشت، به یادم آورد چه کسی بودم و از کجا می‌آمدم.

این کتاب را برای این نوشتم تا بهتر درک کنم چه کسی هستم و چه کسی می‌خواهم باشم. آن را نوشتم چون می‌خواهم به بازی ادامه دهم. فوق‌العاده خواهد بود اگر شبیه چیزی‌هایی باشم که تا الان درباره‌شان صحبت کرده‌ام: که آیا توانایی کنترل استعداد و مکانیزم آن را دارم، این‌که آیا واقعا الگوی خوبی هستم و سبک مناسبی دارم. می‌دانم که فوتبال انتظارم را می‌کشد، و امیدوارم آن‌طور که باید در آن زندگی کنم. پس فقط در انتظار سوت شروع بازی‌ام، که هر بار برایم تازگی دارد. صدایی که هزاران بار شنیده‌ام اما هرگز به آن عادت نمی‌کنم. هر بازی مانند اولین بازی است، نه آخرین. و روزی که واقعا آخرین بازی‌ام باشد، احساس اولین بازی زندگی‌ام را خواهم داشت.

برای درک اتفاقات امروز باید بدانید دیروز چه اتفاقی افتاده است. اما بیشتر اوقات این عادت بد را داریم تا با اضطراب درباره‌ی فردایی که هنوز نیامده فکر کنیم، فردایی که هیچ کس نمی‌داند چطور خواهد بود.

کسانی را می‌شناسم که همه چیز دارند اما خوشبخت نیستند. کسانی را هم می‌شناسم که تلاش می‌کنند با وجود تمام مشکلات، به لحظه لحظه‌ی زندگیشان معنا دهند.

بعد از بیست سال پوشیدن پیراهن سیاه و سفید که ایتالیایی‌ها یا عاشقش هستند یا از آن متنفرند تصورش را نمی‌کردم که این همه تیم دنبال کسی باشند که سال‌ها حریفشان بوده و کاپیتان تیم دشمن آن‌ها. رؤسا، مربی‌ها و همکاران کاری کردند که احساس غرور کنم. احتمالا می‌خواستند از حس انتقامی که نسبت به یوونتوس داشتم هم استفاده کنند اما هرگز چنین احساسی نداشته‌ام. شما گذشته‌تان را پاک نمی‌کنید، حداقل من چنین کاری نمی‌کنم. همیشه گفته بودم هرگز برای باشگاه دیگری در ایتالیا بازی نمی‌کنم، و با تمام احترامی که برای آن‌ها قایلم سر حرفم ایستادم.