بریده‌هایی از کتاب مانستر

اگه چیز خوبی برای گفتن نداری، پس هیچی نگو.

«تبتی‌ها از فروش یتی‌های جوان به عنوان حیوان خونگی پول خوبی درمی‌یارن. بعد اونها بزرگ می‌شن و قبل اینکه بفهمی، چند تا از اون عوضی‌ها اونها رو می‌یارن و توی قسمت‌های عجیب غریب شهر ول می‌کنن.» جودی اخم کرد. «کار کثیفیه.» ـ کاری نمی‌شه کرد. مردم آشغالن.

محض اطلاعت، من غرغرو نیستم. مردها نمی‌تونن غرغرو باشن. از نظر ژنتیکی غیرممکنه.

تو می‌دونی چه چیزی بشریت رو از دیگر حیوانات این دنیا جدا می‌کنه؟ توانایی ساخت ابزار یا زبان‌های پیچیده یا هیچ‌کدوم از این چرندیاتی که به خودتون می‌گید نیست. نه، انسان‌ها در این دنیا خاص هستند، چون تنها مخلوقاتی هستن که می‌تونن خودشون رو بدبخت کنن.

بزرگ، سفید و پشمالو بود و داشت تمام بستنی‌های داخل فریزر را می‌خورد.

ـ کارما، آره؟ ـ کارما فقط یه ساختار فلسفیه، یه تئوری پاداش‌مجازات نسبتاً ساده‌انگارانه‌ست که ادراک خودمحورانهٔ شما از جهان رو راضی نگه می‌داره.

چیزهای بسیار بیشتری از آنچه شما در حکمت خود، رؤیای آن را می‌بینید در آسمان و زمین وجود دارد. ـ هان؟ ـ جملهٔ شکسپیره.

«انسان خوب بودن، بیشتر از فقط انسان بد نبودنه.»

شما اون‌قدر خودتون رو درگیر فکر کردن دربارهٔ خوشبختی می‌کنید و اون‌قدر عقدهٔ پیدا کردن اون رو دارید و از خودتون می‌پرسید چرا خوشبختی، در مکانی که شما می‌خواید نیست که کاملاً اصل موضوع رو فراموش می‌کنید. دیگر مخلوقات این جهان به دنبال خوشبختی نمی‌گردن. اونها حتی انتظار هم ندارن که خوشبخت بشن. اونها فقط می‌خوان باشن و این براشون کافیه.»

موبایل رو اختراع و برنامه‌های تلویزیونی زنده رو خلق کرد. فقط برای یه هدف: از پیشرفت زندگی در جهان جلوگیری کنه.

کارما فقط یه ساختار فلسفیه، یه تئوری پاداش‌مجازات نسبتاً ساده‌انگارانه‌ست که ادراک خودمحورانهٔ شما از جهان رو راضی نگه می‌داره.

هیچ‌وقت تقصیر تو نیست. شما موجودات فانی مقدس همیشه دیگران رو برای گندکاری‌هاتون مقصر می‌دونید.

دیو گفت: «فکر کنم ازت خواستم بستنی‌ها رو بچینی.» جودی گفت: «احتیاجی نیست، یتی داره همه‌شون رو می‌خوره.» دیو سرش را بلند کرد: «چی؟» ـ شاید هم همه رو نخورده باشه، مثل اینکه وانیلی دوست نداره.

«اون یتیه. همون خرس بزرگ پشمالو که تو هیمالیا زندگی می‌کنه. فقط اینکه الان توی فریزر ماست و داره بستنی می‌خوره.»

لوتوس پرسید: «تو می‌دونی چه چیزی بشریت رو از دیگر حیوانات این دنیا جدا می‌کنه؟ توانایی ساخت ابزار یا زبان‌های پیچیده یا هیچ‌کدوم از این چرندیاتی که به خودتون می‌گید نیست. نه، انسان‌ها در این دنیا خاص هستند، چون تنها مخلوقاتی هستن که می‌تونن خودشون رو بدبخت کنن.

اشتباه ادراک ذات فانی شماست که جهان رو بسطی از وجودیت خودتون می‌دونید. شما انتظار دارید که جهان هم مانند شما یه شروع، یه میانه و یه انتها داشته باشه. ولی شما قادر نیستید درک کنید که جز اون بخش تخیلی نسبتاً احمقانه که شما اون رو ادراک می‌نامید، تمام چیزی که در تصور شما، وجودیت شماست، فقط تکه‌های قرض گرفته شده از گیتی هستند و به همون گیتی برمی‌گردند. شما هیچ شروعی نداشتید و پایانی هم نخواهید داشت. تمام چیزی که وجودیت شماست، همیشه بوده و همیشه خواهد بود.

شاید هم همه رو نخورده باشه، مثل اینکه وانیلی دوست نداره.

اون فقط یه بچه‌ست. بهش سخت نگیر. اون کلی وقت داره که تلخ و عصبانی بشه.

وقتی پایین باشی، می‌توانی راهت را به سمت بالا بسازی. وقتی بالا باشی، می‌توانی با خوش‌بینی به آینده نگاه کنی. ولی وسط بودن سخت بود. وسط جایی بود که در آن، در عین حال، هم تنبل و هم بدبین بودن راحت بود.

همهٔ ما نمی‌توانیم مانند چیپر باشیم، این‌قدر مثبت‌اندیش و شاداب و خودنما، چون مطمئن هستی که فردا روز بهتری خواهد بود و معمولاً امروز آن‌قدرها هم بد نیست.