بریده‌هایی از کتاب مانستر

اگه چیز خوبی برای گفتن نداری، پس هیچی نگو.

«تبتی‌ها از فروش یتی‌های جوان به عنوان حیوان خونگی پول خوبی درمی‌یارن. بعد اونها بزرگ می‌شن و قبل اینکه بفهمی، چند تا از اون عوضی‌ها اونها رو می‌یارن و توی قسمت‌های عجیب غریب شهر ول می‌کنن.» جودی اخم کرد. «کار کثیفیه.» ـ کاری نمی‌شه کرد. مردم آشغالن.

محض اطلاعت، من غرغرو نیستم. مردها نمی‌تونن غرغرو باشن. از نظر ژنتیکی غیرممکنه.

بزرگ، سفید و پشمالو بود و داشت تمام بستنی‌های داخل فریزر را می‌خورد.

تو می‌دونی چه چیزی بشریت رو از دیگر حیوانات این دنیا جدا می‌کنه؟ توانایی ساخت ابزار یا زبان‌های پیچیده یا هیچ‌کدوم از این چرندیاتی که به خودتون می‌گید نیست. نه، انسان‌ها در این دنیا خاص هستند، چون تنها مخلوقاتی هستن که می‌تونن خودشون رو بدبخت کنن.

ـ کارما، آره؟ ـ کارما فقط یه ساختار فلسفیه، یه تئوری پاداش‌مجازات نسبتاً ساده‌انگارانه‌ست که ادراک خودمحورانهٔ شما از جهان رو راضی نگه می‌داره.

چیزهای بسیار بیشتری از آنچه شما در حکمت خود، رؤیای آن را می‌بینید در آسمان و زمین وجود دارد. ـ هان؟ ـ جملهٔ شکسپیره.

«انسان خوب بودن، بیشتر از فقط انسان بد نبودنه.»

شما اون‌قدر خودتون رو درگیر فکر کردن دربارهٔ خوشبختی می‌کنید و اون‌قدر عقدهٔ پیدا کردن اون رو دارید و از خودتون می‌پرسید چرا خوشبختی، در مکانی که شما می‌خواید نیست که کاملاً اصل موضوع رو فراموش می‌کنید. دیگر مخلوقات این جهان به دنبال خوشبختی نمی‌گردن. اونها حتی انتظار هم ندارن که خوشبخت بشن. اونها فقط می‌خوان باشن و این براشون کافیه.»

موبایل رو اختراع و برنامه‌های تلویزیونی زنده رو خلق کرد. فقط برای یه هدف: از پیشرفت زندگی در جهان جلوگیری کنه.