بریده‌هایی از کتاب زنی سی ساله

ما زن‌ها بیشتر از تمدن کج‌رفتاری می‌بینیم تا از طبیعت.

مرگ به جوانان عشوه و ناز می‌فروشد: پیش می‌آید و پس می‌رود، ظاهر می‌شود و نهان می‌گردد، درنگ و آهستگی‌اش آنها را از خود بی‌خود می‌کند و دلواپسی و دلهره‌ای را که به آنها می‌دهد فردای آن روز که دوباره آنها را به هیاهوی دنیا کشانید، پایان می‌یابد، دنیایی که درد و رنج برایشان می‌آورد و بی‌رحم‌تر از مرگ، بی‌اینکه فرصت نفس کشیدن بدهد، آنان را از پای در می‌آورد.

اجتماع نمی‌تواند وجود داشته باشد مگر با فداکاری‌های انفرادی که قوانین خواهان آن است. اگر بخواهیم از اجتماع بهره برگیریم، آیا نبایست خود را ملزم کنیم تا از شرایطی که دوام و بقای اجتماع به آن بسته است، حفظ و حراست نماییم؟

آلام واقعی در بستر عمیقی که حفر کرده‌اند، در ظاهر آرام می‌نمایند و به نظر می‌رسند که در آنجا خفته‌اند، اما مانند اسید مخوفی که شیشه را در خود حل و سوراخ می‌کند، دائم روح را می‌خورند!

پیرمردان می‌خواهند از غم و غصه خود به آینده جوانان سهمی بدهند.