بریده‌هایی از کتاب آخر شخص مفرد

من، «آهوی رَم‌کرده تهران»، آقا از بَس که نیامدم خراسان، آقا اوضاعِ دلم وخیم شد ... حالا هم دیوانه‌ام ـ از شما چه پنهان ـ آقا

ﻣﺎ منتظریم و چشم در راه؛ بیا ﻫﺮ لحظه، خسوفِ غم شد، ای ماه، بیا دل منتظر است، آسمان منتظر است ﯾﺎ عشق ـ علیک رحمه الله ـ بیا

حتی تو اگر داغ‌تر از غم باشی یک لحظه که نه! غمی دمادم باشی تنها تو مقیم خانه قلبم باش خوشحالم از اینکه میهمانم باشی

هِی غصه نخور که کار و بارَم بَد شد با این‌همه زحمت «آه»، راهم سَد شد سعی تو به جای خود؛ ولی در آخر «هر چیز خدا بخواهد آن خواهد شد»

من، «آهوی رَم‌کرده تهران»، آقا از بَس که نیامدم خراسان، آقا اوضاعِ دلم وخیم شد ... حالا هم دیوانه‌ام ـ از شما چه پنهان ـ آقا!

تا جان به تن است ـ اگرچه کم ـ می‌مانم حتی دل اگر شکست هم می‌مانم در کشمکشِ مردی و نامردی‌ها تن جا زد و من جار زدم: می‌مانم

هر لحظه یکی رسید و از غم‌ها گفت از درد و گرانی و دلی تنها گفت «دیروز» که خواستم به تو فکر کنم «امروز» رسید و از غمِ «فردا» گفت!

تا نور درونِ سینه انسان ریخت کشتی نجات شد اگر طوفان ریخت چون نوح، روان شد و خدا پشتِ سَرَش دریا دریا از آسمان باران ریخت

چندی‌ست دلم گرفته از آدم‌ها انگار اثر نمی‌کند مرهم‌ها چندی‌ست تک افتاده‌ام اینجا، تنها من چیده شدم از این‌همه درهم‌ها!

امروز شبیه هیچ‌کس، دلتنگم هرچند پریدم از قفس، دلتنگم انگار هنوز در خودم زندانم تنگ است دلم ـ همین و بس ـ دلتنگم

مانند همیشه: رود، من دریا، تو سرسبزترین فصلِ خدا تنها تو گفتی که «من و بهار برمی‌گردیم» امسال بهار آمده، اما تو ...!

از سمتِ تو می‌وزد نسیم سحری بر روی سَرَم، دستِ تو، مهر پدری هرچند ندیدمت ولی می‌دانم از خوب‌ترین خوب‌تران خوب‌تری!

حتی تو اگر داغ‌تر از غم باشی یک لحظه که نه! غمی دمادم باشی تنها تو مقیم خانه قلبم باش خوشحالم از اینکه میهمانم باشی

فریاد زدم که یا نبودن یا تو فریاد زدم که من عجینم با تو در یادِ تو، فریادِ دلم باقی باد دل، خانه هیچ کس نشد الّا تو!

امروز شبیه هیچ‌کس، دلتنگم هرچند پریدم از قفس، دلتنگم انگار هنوز در خودم زندانم تنگ است دلم ـ همین و بس ـ دلتنگم

ای ذکرِ لبانِ عشق، زهرا زهرا سرچشمه نور آسمان‌ها: زهرا! در جنگِ همیسشگی حق با باطل رمز عملیاتِ علی: «یا زهرا»

دِق کردن ازین غربت و غم بی‌جا نیست هر کس که نسوخت با شما، با ما نیست از غربتتان همین نشانی بس که خاکی‌تر از این مَزار در دنیا نیست

زهرا که تو را ز کوثر آوَرْد آن شب یک باغ، گلِ معطر آورد آن شب فُطرُس ز شفاعتِ تو بخشوده شد و از شدتِ شوق، پَر درآورد آن شب

نادیده بگیر، اگر که نالید دلم از دستِ تو، دل، دستِ خودم نیست که نیست!

هر لحظه یکی رسید و از غم‌ها گفت از درد و گرانی و دلی تنها گفت «دیروز» که خواستم به تو فکر کنم «امروز» رسید و از غمِ «فردا» گفت!