بریده‌هایی از کتاب در باب ماهیت جنگ

جنگ چیزی جز یک دوئل در ابعاد بزرگ نیست.

پیروزی در جنگ هرگز قطعی نیست.

او همچنین اعتقاد دارد که پیروی سیاست از امور نظامی برخلاف عقل است. زیرا این سیاست است که اعلان جنگ کرده و همواره به صورت مغز اصلی به شمار می‌رود، در حالی که جنگ به طور صرف وسیله‌ای بیش نیست و عکس آن صادق نیست. در نتیجه پیروی ارتش از امور سیاسی تنها شکل ممکن به شمار می‌رود.

جنگ نوسان قدرتی است با شدت و ضعف متغیر که بالطبع این فشار را با سرعت‌های مختلفی اعمال می‌کند-به عبارت دیگر، جنگ برای دست یافتن به اهداف خود با سرعت‌های متفاوتی به پیش می‌رود اما همیشه آن قدر طول می‌کشد که بتواند پذیرای نیروهای خارجی که در این مسیر بر آن وارد شده و باعث جهت دهی‌اش می‌شوند، باشد؛ کوتاه آنکه، جنگ مهیای پذیرش اراده هدایتگر خود می‌باشد.

۲. تعریف من قصد ورود به تعاریف جنگی غامضی که توسط سیاستمداران کاربرد دارد، را نداشته و مستقیما به سر اصل موضوع که همانا دوئل است، می‌روم. جنگ چیزی جز یک دوئل در ابعاد بزرگ نیست. دوئل‌های متعدد اساس یک جنگ هستند، اما برای آن که تصویری کلی از آن داشته باشیم می‌توان از مثال دو کشتی‌گیر بهره برد. هر یک از کشتی‌گیرها تلاش می‌کند با استفاده از توان جسمانی خود دیگری را وادار به قبول اراده خود نماید: هریک از آن‌ها سعی می‌کند حریف خود را در موقعیتی قرار دهد که قادر به مقاومت بیشتر نباشد. به این ترتیب جنگ، کنش نیرو (قوه) به قصد تحمیل اراده خود بر دشمن می‌باشد.

او تحت تاثیر جنگ‌های ناپلئونی، جنگ را به عنوان «یک کنش قهرآمیز، که اراده ما را به دشمن تحمیل می‌کند» تعریف کرده است.

 او جنگ را نه فقط حرفه، که فعالیتی اجتماعی- سیاسی می‌دید و تفاوت استفادهٔ هدفمند و مشروع از خشونت برای دستیابی به مقاصد سیاسی را از سایر اقدامات بازمی‌شناخت.

۱۵. در این جا به طرح اصل تضاد می‌پردازیم. فرض این که منافع هر یک از طرفین در تضاد کامل با منافع طرف دیگر قرار دارد، فرض یک تضاد واقعی است. ما یک فصل کامل را به این موضوع اختصاص خواهیم داد اما پیش از آن ضرورت دارد نکته‌ای را اینجا بیان نمایم. اصل تضاد صرفا زمانی معتبر است که متوجه یک هدف واحد باشد، که در آن منافع مثبت و منفی کاملا نافی یکدیگر باشند. در نبرد هر دو طرف برای دست یافتن به پیروزی تلاش می‌کنند، این یک تضاد کامل است زیرا پیروزی یک طرف نافی پیروزی طرف دیگر است. اما زمانی که از دو امر متفاوت که ارتباط معمول و ظاهری با یکدیگر دارند، سخن به میان می‌آوریم، در این صورت این تضاد بین این امور نیست بلکه در روابط بین آن‌ها ست.

حال اگر هر عملی در جنگ زمان مقتضی خود را داشته باشد، باید دست کم در نگاه اول بپذیریم که صرف هرگونه وقت اضافی برای انجام آن عمل، هرگونه ایجاد وفقه در عملیات نظامی، کاری بیهوده و عبث است؛ در این خصوص باید به یاد داشته باشیم که آن چه درباره‌اش سخن می‌گوییم برنامه مدون یکی از طرفین مخاصمه نیست بلکه روند کلی تمامی اقدامات جنگ است.

آنگاه که طرفین مخاصمه دیگر صرفا خیالپردازی‌های نظری نبوده و به دولت‌ها و کشورهای واقعی بدل می‌شوند، آنگاه که جنگ دیگر مفهومی مجرد نبود و به عنوان یک سری اقداماتی که از قوانین خاصی تبعیت می‌نمایند بدل می‌شود، در آن صورت واقعیت‌ها داده‌هایی پدید می‌آورند که می‌توان با توسل به آن‌ها نسبت به برآورد محاسبات مورد نیاز اقدام نمود.