بریده‌هایی از کتاب عشق با زمستان می‌آید

سندی مادری مجرد است. به مرکز باروری رفت و خود را آبستن کرد.

همه‌ی خواهر و برادرها دور از چشم پدر و مادرشان یک زندگی پنهانی هم دارند.

به گمانم به آدم‌هایی نیاز دارم که چیزهایی را که می‌دانم به من بگویند.

اعتماد کردن، از مورد اعتماد واقع شدن سخت‌تر است.

جداً معتقدم همان‌طور که دروغ و فریب عشق را نابود می‌سازند، می‌توانند خلقش کنند و حامی‌اش هم باشند.

توی ویترین یک فروشگاه، عروسک‌هایی به خیابان زل زده بودند و وانمود می‌کردند که مرا نمی‌بینند.

سپس او به ایده‌ی یک موزه فکر می‌کند: گزارش جسمانیِ چیزها؛ تاریخ معجزه‌ها: معجزه‌ی طبیعت و معجزه‌ی امید و استقامت که چنان کنار هم چیده شده‌اند که هیچ‌گاه فراموش نشوند یا گم نشوند و یا با چیزهای روزمره‌ای که اهمیت خاصی ندارند، اشتباه گرفته نشوند.

آدم‌هایی هستند که حسرت دیدنشان را داریم اما ظاهراً هیچ‌گاه نخواهیم دیدشان. هر بزرگسالی در حسرت غریبه‌ای‌ست، اما آنچه به واقع دلتنگ اوییم کودکی‌مان است. ما حسرت آن چیزی را داریم که در جریان شدن‌مان از ما دزدیده شده است.

استاد سابق جغرافی‌ام یک بار خطاب به کلاس گفت که موسیقی، نقاشی، مجسمه‌سازی و کتاب‌های سراسر جهان، آیینه‌هایی هستند که انسان در آن نسخه‌هایی از خود را بازمی‌یابد.

رؤیاها، یا نشانِ کشمکش‌های حل‌نشده‌اند یا آرزوهای محقق.