بریده‌هایی از کتاب مدیتیشن به روش ایست - غور

وقتی فکری وجود نداشته باشد، شما مجبور به اندیشیدن درمورد آن نیستید و این حالت، اولین پیامد طبیعی تمرین مدیتیشن است.

گام دوم، یعنی مرحلهٔ متوقف‌سازی. به عبارت دیگر، آگاهی از افکار مثل این است که نوری روی آن‌ها می‌تابانید، بدون اینکه بهشان انرژی بدهید، به این منجر می‌شود که گفت‌وگوی ذهن کم‌کم آرام و آرام‌تر شود. در نهایت به حالت ایست و توقف می‌رسد و در اینجاست که وارد قلمروی ذهن سالم و پاک غایب از افکار می‌شویم.

اولین گام برای کسب آگاهی و هوشیاری کامل و همه‌جانبه ـ‌یعنی هم روحی و هم شخصیتی و جسمی‌ـ آگاهی و هوشیاری ذهنی است؛ وقتی با تمرین‌های مداوم و پی‌درپی مدیتیشن، موفق شوید، افکار خودتان را ببینید

وقتی عمل مشاهدهٔ افکار را بدون افزودن هیچ گونه انرژی‌ای به فعالیت‌های ذهنی ادامه می‌دهید، قادر به درک این مطلب خواهید شد که چگونه ذهن آگاه ما درواقع خواب‌مانند است؛ چراکه واقعیتِ متولد شده از آن در ظاهرِ امر وجود دارد، اما پی و بنیاد این واقعیت، غایب است و واقعی نیست.

همین چسبیدن به افکارِ گذراست که آدم‌ها را به‌سوی انواع و اقسام مشکلات و دردسرها تنزل می‌دهد. سرشت طبیعی ما انسان‌ها آرام و ایمن و شاد بودن است، مگر اینکه خودمان خرابش کنیم. مدیتیشن کمکمان می‌کند که آن حالت ذهنی زیرین فطری‌مان را بدون آلاینده‌های آن بازیابیم.

در آغاز، وقتی از طریق مدیتیشن، انرژی‌های حیاتی‌تان برمی‌خیزند، این‌طور به‌نظر می‌رسد که انگار جریان لطف و مرحمت و شادی و سعادتمندی قطره‌قطره سرازیر شده‌اند، اما رفته‌رفته این انرژی‌ها بیش‌تر و بیش‌تر می‌شوند و به‌حدی زیاد می‌شوند که بدنتان لبریز از انرژی می‌شود، ذهنتان صاف و شفاف می‌شود و به‌اصطلاح به خلوص و وضوح ذهنی می‌رسید و هرگونه افسردگی محو می‌شود.

وقتی افکارتان را کنار می‌گذارید ـ‌طوری که آرام می‌گیرند و ساکت می‌شوندـ انرژی‌های حیاتی بدنتان (که معمولاً سرکوب شده‌اند) شروع به طغیان می‌کنند و برمی‌خیزند، آن هم به‌گونه‌ای بسیار متحرک و فعال.