بریده‌هایی از کتاب تغافل و نقش تربیتی آن

«یکی از با ارزش‌ترین کارهای کریمان، تغافل و چشم‌پوشی از چیزهایی است که از آن آگاهند، و سرپوش گذاشتن بر آن لازم است».

بندگان خاص خداوند رحمان آن کسانند که چون جهالت پیشگان خطابشان کنند –با سخنان زشت و جاهلانه- پاسخی سالم می‌دهند و به سخنی سلام و خالی از هرگونه لغو و گناه پاسخ می‌دهند.

در برخی روایات حرمت آبروی یک انسان از حرمت جان او بالاتر دانسته شده‌است

هیچ بردباری هم‌چون تغافل و نادیده گرفتن عیوب دیگران نیست، و هیچ خردی مانند وانمود کردن به نادانی و بی اطّلاعی –در عین آگاه و مطلع بودن- نیست

باید عفو کنید و لغزش‌های دیگران را نادیده بگیرید. آیا دوست نمی‌دارید که خداوند شما را ببخشد؟ و خداوند آمرزنده و رحیم است

بهترین و شریف‌ترین صفات و اخلاق انسان بزرگوار، تغافل و بی خبر وانمود کردن خویش است از آن‌چه که می‌داند نسبت به خطاها و بدی‌های مردم.

آن‌کس که از بسیاری امور تغافل نکند، آرامش و آسایش خویش را متزلزل کرده‌است.

بارالها، اگر بخواهی ما را عفو کنی، این از فضل و بخشش توست، و اگر بخواهی ما را کیفر نمایی، براساس عدالت است.

ای خداوندی که خود را بخشاینده نامیده‌ای، مرا عفو کن ...

عفو به معنی پوشاندن، گذشت کردن و بخشودن است، امّا صفح به معنی روی گرداندن و نادیده گرفتن می‌باشد. در نتیجه در عفو با فرض گناه و اثبات آن روی گناه سرپوش می‌گذارند، لیکن در صفح به‌طور کلّی گناه را نادیده می‌انگارند و در مورد اثبات آن تلاش نمی‌کنند.