بریده‌هایی از کتاب ۱۹۸۴

وزارت عشق حقیقتاً ترسناک‌ترین وزارتخانه بود. ساختمان آن هیچ پنجره‌ای نداشت.

«وینستون اگر تو یک انسان باشی، آخرین انسان هستی. نسل امثال تو منقرض‌شده. وارث شما ما هستیم. تو تنها هستی. این را می‌فهمی؟ تو نقشی در تاریخ نداری. وجود نداری. نیستی.»

او شروع به انجام تمرین‌هایی برای توقف جرم کرد. مثلاً موضوعی را با خودش می‌گفت: «حزب می‌گوید زمین مسطح است»، «حزب می‌گوید یخ سنگین‌تر از آب است». سپس خودش را وادار می‌کرد دلایل نقض‌کننده‌ی این مسائل را نبیند، کار آسانی نبود

درد به‌تنهایی همیشه کافی نیست. گاهی انسان در برابر درد تا سرحد مرگ هم مقاومت می‌کند؛ اما هر انسانی چیزهایی در زندگی دارد که به‌هیچ‌وجه نمی‌تواند تحمل کند و هرگز هم به آن‌ها فکر نمی‌کند

شعارهای سه‌گانه‌ای که متعلق به این حزب بودند را از روی سطح سفید این ساختمان خواند: جنگ، صلح است. آزادی، بردگی است. نادانی، قدرت است.

هدف دسته‌ی قوی حفظ موقعیت فعلی خودش است. هدف گروه متوسط عوضکردن جای خودش با طبقه‌ی قوی است. هدف گروه ضعیف نابودکردن هرگونه تمایز و ایجاد جامعه‌ای است که در آن‌همه‌ی انسان‌ها باهم برابر باشند.

«اگر امیدی وجود داشته باشد به طبقه‌ی کارگر است»

وینستون با دقت دستش را پایین برد و ضخم واریسش را خاراند.

گزارش‌های صورت گرفته در مورد تهیه کالاهای مصرفی نشان می‌دهد که سطح معاش و رفاه حداقل بیست درصد نسبت به سال گذشته رشد پیداکرده است.

برای اعضای ساده‌ی حزب، یکدست لباس کامل، سالانه کوپن سه هزارتایی داده می‌شد و یکدست لباس خواب مردانه کوپن شش‌صدتایی بود-