بریده‌هایی از کتاب آن سوی جنگل خیزران

حالا دیگر می‌توانستم بدون ترس از حملهٔ هواپیماها و بمباران چشم‌هایم را ببندم و بخوابم.

خیلی دلم می‌خواست به هتل سانجو می‌رفتم و آقای ماتسومورا را می‌دیدم. اما در سنت و فرهنگ ما ژاپنی‌ها حرف زدن دختری با مرد غریبه کار بسیار زشتی تلقی می‌شود

وقتی پدر برگردد، وضع زندگی ما خیلی بهتر خواهد شد. فعلاً باید این وضعیت را تحمل کنیم.

از من خواست که آب گرم را هدر ندهم و با همان آبی که برنج را شسته بودم، ماهی را بشویم و تمیز کنم. کُو ترکهٔ بلندی پیدا کرد و آن را تراشید و صاف کرد تا ماهی را به سیخ بکشیم و روی آتش کباب کنیم. غذایی که در شب سال نو خوردیم، بسیار خوش‌مزه و به یاد ماندنی بود. اما در حین خوردن، یاد پدر و هایدیو افتادیم.

وقتی کُو برگشت، آب کتری غل غل می‌کرد و می‌جوشید. سر تا پای کُو از برفی که بر سر و رویش باریده بود، سفید پوش شده بود. او گفت: «هوا خیلی سرد است و سوز دارد.»

دخترهایی را دیدم که لباس‌های شیک و تازه تنشان بود. زمانی که به لباس‌های کهنه و کفش‌های پاره‌ام نگاه کردم و به رشته طنابی که لنگهٔ چپ کفشم را با آن بسته بودم تا پاشنه‌اش جدا نشود، همان طنابی که هنگام ترک خانه در نانام مادر به مچ دستم بسته بود، خجالت می‌کشیدم.

با خوش‌حالی به شیشهٔ شیر که مانند یک گنج برایم با ارزش بود، خیره شدم.

لنگهٔ چپ کفش من چنان شکافته بود که مانند دهان باز یک درندهٔ گرسنه می‌ماند.

فردا یک‌شنبه بود. با خودم گفتم: «فردا تعطیل است و تا هر وقت دلم بخواهد، می‌توانم بخوابم.»

خب دخترم، در این دنیا آدم‌های جوراجور فراوان هستند. عاقبت یاد می‌گیری با آن‌ها مدارا کنی. فقط سعی کن انسانیت و ارزش‌های اخلاقی را زیر پا نگذاری و فراموش نکنی.