بریده‌هایی از کتاب حدیث عشق

یزید سه سال خلافت کرد و سه جنایت بزرگ را مرتکب شد؛ سال اول، واقعهٔ کربلا را پیش آورد. سال دوم، عامل قتل عام مردم مدینه و هتک حرمت حرم مطهر پیامبر (ص) شد، که در این فاجعه، صدها فرزند نا مشروع متولد شد و صدها تن از قاریان و انصار کشته شدند. سال سوم، خراب کردن و آتش زدن خانهٔ کعبه را در فهرست جنایاتش وارد کرد.

امام جعفر صادق فرمود: سورهٔ والفجر، سورهٔ حسین بن علی است. پرسیدند چگونه این سوره دربارهٔ آن حضرت است؟ فرمود: نمی‌شنوی که خداوند در این سوره می‌فرماید: یا ایتّها النفس المطمئنّه، ارجعی الی ربک راضیه مرضیّه، فادخلی فی عبادی و ادخلی جنتی. یعنی ای نفس مطمئن، بازگرد به سوی پروردگارت در حالی‌که تو از خداوند راضی هستی و خداوند از تو راضی است. آن‌گاه حضرت فرمود: خداوند در این آیه، حسین بن علی را قصد کرده است و او و اصحابش از آل محمد نفس مطمئنه و راضیه و مرضیه هستند و خداوند از آن‌ها راضی است

پیامبر (صلی الله علیه و آله) فرموده‌اند: «کلُهُم سُفُنِ النَّجاه وَ لکن سَفینهُ الحُسَین (ع) اَسرَع»؛ یعنی همهٔ انبیا، کشتی‌های نجات هستند ولیکن کشتی امام حسین (ع)، سریع‌تر حرکت می‌کند.

فاطمه (س) عصارهٔ عالم خلقت است و اگرچه برای او اسامی، القاب و کنیه‌های متفاوتی را که هر یک بیانگر یکی از ابعاد وجود اوست، بر شمرده‌اند، اما مجموع مفهوم همهٔ آن‌ها در نام فاطمه (س) جمع است که این نام، مرکز معنای وجود حضرت است و نام‌های دیگر، اقمار تفسیر همین نام هستند. قبل از حضرت فاطمه (س)، حضرت مریم ـ مادر حضرت عیسی (ع) ـ به این لقب ملقب شد اما بعد از تولد حضرت فاطمه (س)، مقام سروری همهٔ زنان در دنیا و آخرت به ایشان اعطا گردید.

اولین زائر عطیه کوفی می‌گوید: من با جابر بن عبداله انصاری ـ که نابینا شده بود ـ به زیارت قبر امام حسین (ع) رفتم. چون به کربلا رسیدیم، جابر نزدیک شط فرات رفت و غسل کرد. ردایی همانند اشخاص محترم بر تن نموده و خود را معطر ساخت. سپس با هر گامی که بر می‌داشت، ذکر خدا می‌گفت تا به نزدیک قبر مقدس رسید. به من گفت: دستم را بر روی قبر بگذار! چون چنین کردم بر روی قبر از هوش رفت. من آهسته آب بر سر و روی جابر پاشیدم تا به هوش آمد. آن‌گاه سه مرتبه گفت: یا حسین... سپس گفت: چرا جوابم نمی‌دهی؟ بعد اضافه کرد: تمنای جواب از که داری که حسین در خون خود آغشته و بین سر و بدنش جدایی افتاده است

از جمله اشعاری که به ام البنین نسبت می‌دهند این اشعار است: «یا مَن رَای العَباس کَرَّ عَلی جَماهیرَ النَقَدوَ وَراهُ مَن ابَناء حَیدَر کُل لَیثِ ذی لبد...». ای کسانی که دیده‌اید عباس را که بر گلهٔ گرگان حمله می‌کرد و پشت سرش فرزندان حیدر کرار ـ قرار داشتند ـ که هر یک شیری شجاع‌اند. به من خبر دادند که عمود آهنین بر سر فرزندم زده‌اند. دل‌ها برای شیر بچه‌ام بسوزد، که عمود را وقتی بر سرش زدند که دست‌هایش قطع شده بود. اگر شمشیر در دستت بود، هیچ کس جرأت نزدیک شدن به تو را نداشت. دیگر، مرا ام البنین نخوانید که مرا یاد شیر بچه‌هایم می‌اندازید. تا وقتی چهار پسر داشتم، ام البنین بودم ولی امروز، پسرانی ندارم که کنیهٔ ام البنین بر من استوار باشد. چهار پسر داشتم که مانند ستارگان می‌درخشیدند و همه با قطع رگ‌های گردنشان، به مرگ پیوستند. ای کاش می‌فهمیدم همان‌طور که خبر دادند دست راست عباس قطع شده است؟

امام صادق (ع) در حدیثی می‌فرمایند: «هیچ کس به محبت ما اهل‌بیت (ع) نمی‌رسد مگر این‌که دشمنان ما را لعنت کند».

در کتاب تاریخ دمشق ابن عساکر که از کتب معروف اهل سنت است آمده که پیامبر اکرم (ص) در گزارش سفر معراج فرمودند: «فرشته‌ای سوی من آمد و گفت ای محمد از ارواح پیامبران قبل از خودت بپرس که بر چه چیز مبعوث شدند. من پرسیدم؛ گفتند: بر ولایت تو و ولایت علی بن ابیطالب (ع) مبعوث شده بودیم».

السَّلام عَلَیکَ یا ابْنَ رَسُولِ اللهِ سلام بر تو ای فرزند فرستادهٔ خدا

امام حسین (ع) در حدیثی می‌فرماید: «سلام هفتاد حسنه دارد که شصت و نه‌تای آن مربوط به سلام کننده و یک حسنهٔ آن مربوط به پاسخ دهنده است».

اهل‌بیت (ع) به هیچ‌کس بدهکار نمی‌مانند چون سابق النعم هستند و هیچ کس هم در نعمات نمی‌تواند بر آنان پیشی بگیرد.

یکی از موارد آداب معاشرت در اسلام، سلام کردن است. در شریعت ما دو گونه سلام وارد است؛ یکی سلام به هنگام ورود به مجلس و دیگری سلام به هنگام ترک مجلس است که آن را تودیع گویند. ـ البته سلام دوم نزد ما ایرانیان مهجور مانده است. ـ

ما هیچ‌گاه بی‌نیاز از محبت خدای سبحان نبوده و نیستیم او نیز بر همهٔ بندگان خود بخشندگی و بخشایش دارد اما، محبت و لطف بزرگ خدا که شامل شیعیان شده، ولایت است.

امام صادق (ع) می‌فرماید: «روز عاشورا، روزی است که، حسین (ع) کشته شد و در کنار اصحاب شهید خود به خاک و خون آغشته گردید. در این روز، روزه جایز نیست. سوگند به خداوند کعبه، آن روز، روز حزن و مصیبت بر تمام اهل آسمان و زمین و جمیع مومنان و روز شادی و خوشحالی برای پسر مرجانه و آل زیاد و اهل شام است و آن روز، روزی است که تمام زمین‌ها ـ جز شام ـ بر حسین (ع) گریه کردند. پس هر کس روزه بگیرد، یا آن روز را مبارک بشمارد، با آل زیاد محشور می‌گردد و هر کس در آن روز چیزی در خانهٔ خود ذخیره کند، از منافقین محسوب شده و برکت از او و اهل‌بیتش برداشته می‌شود».

اللهُمَّ إنَّ هَذا یوْمٌ تَبَرَّکتْ بِهِ بَنُو اُمَیةَ خدایا این روز را بنی امیه روز مبارک قرار دادند

کفعمی (ره) از حضرت سکینه (س) نقل کرده که فرموده‌اند: چون پدرم کشته شد آن بدن نازنین را در آغوش گرفتم، حالت بیهوشی به من روی داد، در آن حالت شنیدم که پدرم می‌فرمود: شِیعَتِی مَا اِنْ شَرِبتُم ماءَ عَذْبٍ فَاذْکُرُونی اَوْ سَمِعْتُمْ بِغَریبٍ اَوْ شَهِیدٍ فَانْدُبوُنی فاندبونی ای شیعیان من، هر وقت آب خوشگوار بنوشید یاد از لب تشنه من نمایید و هر زمان نام غریب یا شهیدی را شنیدید بر من ندبه کنید.

در میان ضریح ائمهٔ اطهار (علیهم السلام)، فقط ضریح سیدالشهداء (ع) است که دارای شش زاویه می‌باشد. ضریحی که در واقع ترکیبی از دو ضریح بزرگ و کوچک است که به هم متصل شده‌اند. چرا که پایین پای امام حسین (ع) فرزند ارشد ایشان حضرت علی اکبر دفن گشته است.

بِأبِی أنْتَ وَ اُمِّی پدر و مادرم فدای تو (باشد)

ولید روزی قصد نزدیکی با دخترش را کرد. کنیز دختر اعتراض کرد اما ولید اهمیت نداده، قبل از انجام، با قرآن استخاره کرد که آیهٔ ۱۶ سورهٔ ابراهیم آمد: «جهنم در انتظار هر گردن‌کش عنود است و آب چرک و خون پلید را پیوسته می‌آشامد ولی هیچ گوارای او نشود و از هر جانب مرگ به او روی آورده ولی نمیرد تا دائم در عذاب سخت معذب باشد». () ولید با تیر، به کتاب خدای زد و آن را پاره کرد و گفت مرا به جبار عنید تهدید می‌کنی. پس بدان که من همان جبار عنیدم. وقتی روز محشر نزد پروردگارت رفتی، بگو خدایا ولید مرا پاره کرد.

کلمه ثارالله به این معناست که خون بهای امام حسین (ع) متعلق به خداست و او کسی است که خون بهای امام حسین (ع) را خواهد گرفت.