بریده‌هایی از کتاب حدیث عشق

انبیاء و اولیاء، سابق النعم هستند و هیچ‌کس نمی‌تواند حتی در سلام دادن، بر آن‌ها پیشی بگیرد، پس اول آن‌ها ـ امام حسین (ع) ـ بر دل ما نشسته‌اند (سلام کرده‌اند) و سپس خداوند متعال توفیق جواب را، به ما عطا فرموده است.

یکی از بزرگان، امام رضا (ع) را در حالتی در خواب مشاهده کرد که امام به ظاهر بیمار بودند و پارچه‌ای روی بدن شریف ایشان قرار داشت. سؤال کرد: آقا چرا بیمارید؟ امام فرمودند: از دست زوّار. در این هنگام بادی وزید و پارچه به کناری رفت و بدن مقدس امام (ع) نمودار شد؛ در حالی‌که پر از زخم و جراحت بود. باید متوجه بود که هر کدام از بیماری‌های قلب ما نظیر: دروغ‌گویی، فتنه انگیزی، نگاه غرض آلود به نامحرم و ... مانند تیری بر بدن مقدس ائمه بخصوص وجود نازنین امام زمان (عج) فرو می‌رود.

رسم اعراب جاهلیت این بود که گاهی بی‌هنگام بر هم می‌تاختند و با حیله بر هم غلبه می‌کردند و عادت گفتن «حیاک الله» برای آن‌ها، آسایش و آرامش به دنبال نداشت. این بود که سلام را به عنوان یک علامت، برای خود قرار دادند تا هرکس به دیگری رسید و سلام کرد، مطمئن باشد که از او آسیب و آزاری به طرف مقابلش نخواهد رسید.

«جهانیان بدانند که من آدم جاه طلب، مقام طلب، اخلال‌گر، مفسد و ظالم نیستم. من چنین هدف‌هایی ندارم. قیام من، قیام اصلاح طلبی است. قیام کردم و خروج نمودم برای این‌که می‌خواهم امت جدم را اصلاح کنم. من می‌خواهم امر به معروف و نهی از منکر کنم».

با استفاده از روایات متعددی که در زمینهٔ سند زیارت عاشورا مطرح است، ((حدیث قدسی بودن)) این زیارت اثبات می‌شود.

به خدا سوگند اگر سقیفه نبود، واقعهٔ کربلا پیش نمی‌آمد و همهٔ انسان‌های ذی شعور می‌دانند که اگر آتش نباشد، ذغال درست نمی‌شود

به هر منزلی انسان وارد می‌شود، خوب است بر ملائک مستحفظ آن سلام کند: «اَلسّلامُ عَلی المَلائِکه اللهُ حافّین»

آمده است که مردم سه قبیله‌اند: ـ اهل دنیا. ـ اهل آخرت. ـ اهل الله. اهل الله را، حتی پروای آخرت هم نیست و آن‌چه آنان را به خود می‌خواند، لقای نورالانوار یار است. آنانند که عبادتشان به طمع بهشت و یا ترس از جهنم نیست و بالاخره آنان قومی هستند که خدا را از سر شکر، عبادت می‌کنند و این عبادت احرار است و عجبا پروردگار متعال که اگر راه عشق را با خطر قرین کرد و خون را بهای قرب قرار داد، از آن است که اهل الله را برگزیند.