بریده‌هایی از کتاب مهمانی آخر

گاهی در زندگی، آدم مجبور می‌شود انتخاب کند ... انتخاب‌هایی که در هر دو حال نمی‌دانیم کدام‌یک درست است، حتی نمی‌دانیم کدام‌یک بهتر از دیگریست... و شاید هیچ وقت هم به آن پی نبریم ... اما یک چیز را می‌توان فهمید، اینکه چه چیز لازم است ...

در زندگیِ هر انسان گاه اتفاق‌هایی می‌افتد که حتی سخن‌گفتن از آن ممکن نیست. اتفاقی آنقدر دردناک و غیر قابل وصف که همه چیز را تغییر می‌دهد. اتفاقی که شروعش بسیار کوتاه و سریع شاید تنها یک لحظه اما پایانش را هیچ کس نمی‌تواند تعیین کند. گاه تنها مرگ می‌تواند به آن خاتمه دهد.

تنهایی به خودی خود انسان را نمی‌آزارد، بلکه با خود چیزهایی به همراه می‌آورد که سر تا پای آدم را در هم می‌فشارد. سیل افکار و تردیدهایی از خود و دیگران.

شاید گاهی برای خوب بودن، نیاز به فداکاری نیست و حتی در همین نگاه کوتاه و حرف‌های معمولی، آدمی می‌تواند خیلی چیزها را اثبات کند.

فرح هر برگ جدا افتاده بر روی زمین را با لبخندی غرورآمیز می‌نگریست و آرامش طلایی این پاییز ابدی همچون سیلابی در درونش جاری می‌گشت. گویا در آن حجم طلایی، رنگ موهای سال‌هایش را می‌جست. رنگ سال‌هایی مملو از لحظات زنده بودن را.

همه چیز در ابتدا شکل گرفته و در انتها رنگ می‌بازد... همچون صبحی دلنشین که با پرتو نارنجیِ آفتاب بر روی گونه و مژه‌هایت آغاز می‌شود و حال کسی نمی‌داند که شب در انتظار همگان است ...

می‌خواهم تنها نباشم. این کتاب را با خود دارم و خاطرات خود را دوباره از نو خواهم ساخت. گویا تازه متولد شده‌ام و پا به این دنیای تنهایی گذاشته‌ام. امروز مبدأ تاریخی است برای تولد تمامیِ دنیایی که در آنم. می‌دانم شاید دیگر گذشته‌ام را دوباره به‌دست نیاورم، اما می‌ترسم حال را نیز از دست بدهم. می‌خواهم از امروز بنویسم و هر روز دوباره آن را از ابتدا بخوانم، شاید امروز تنها چیزی باشد که می‌تواند کمکم کند...

ـ گویا فراموشی آنقدرها هم بد نیست... ـ فراموشی اگر به بخشش انجامد، آری... اما ترسم این است که مبادا به‌خاطر تن ندادن به انتخاب، به آن روی آورد...