بریده‌هایی از کتاب سفر به ولایت عزرائیل

تجربه کوبا و الجزایر و چین نشان داده‌است که دست استعمار را فقط با تبر می‌توان برید نه با وعده و وعید و قول و قرار و اصول بشری و انسان‌دوستی!

برخلاف آرای رایج، اسرائیل درحال‌حاضر یک کشور دموکراتیک نیست. هیچ‌یک از موارد قانون اساسی حقوق بشر را تضمین نمی‌کند. حکومت اسرائیل قادر است به دلخواه، دست به سانسور مطبوعات بزند. قوانین عتیق «امنیتی» در راه مقاصد سیاسی به‌کار گرفته‌می‌شوند. آزادی مذهبی تضمین نشده‌است و نادیده گرفته‌می‌شود. حقوق مذهبی و نژادی اقلیت‌ها، با وقاحت تمام لگدمال می‌شود.

شما دانشجویان ایرانی که با شاه مبارزه می‌کنید باید بدانید که اسرائیل، برخلاف آنچه تبلیغات رسمی صهیونیستی وانمود می‌کند، یک‌پارچه نیست. بسیاری از افراد در اسرائیل، از روشنفکر و متفکر و تحصیل‌کرده تا پیر و جوان، با سیاست‌های حکومت اسرائیل به‌طور قطع مخالفند. آن‌ها با وضع جنگ‌طلبانه و سازش‌ناپذیری اسرائیل دربرابر همسایگان عرب و پناهندگان فلسطین، با سرکوبی بی‌شرمانه سیاسی و اقتصادی و فرهنگی اقلیت عرب در اسرائیل (که اقلیت نیست)، با سیاست خارجی ملال‌آور و خودستیز حکومتی که سر آن دارد تا با بدترین و فاسدترین و ضدمردمی‌ترین دیکتاتورهای جهان همکاسه شود، مخالفند.

حضرت حجه‌الاسلام سیدعلی خامنه‌ای در کلام تجلیل‌آمیزی از جلال، قبل‌از آن‌که به ریاست‌جمهوری انتخاب شود، در یادداشتی که در پاسخ انتشارات رواق نوشتند، با این عبارت یاد کردند: با تشکر از انتشارات رواق، اولاً به‌خاطر احیاء نام جلال آل احمد و از غربت درآوردن کسی که روزی جریان روشنفکری اصیل و مردمی را از غربت درآورد، ثانیاً به‌خاطر نظرخواهی از من که بهترین سال‌های جوانیم با محبت و ارادت به آن جلال آل قلم گذشته‌است...

بیست سال است که یک مشت زورگو به‌کمک سرمایه‌های بین‌المللی و به‌برکت سازمان تروریستی «صهیون» و «هاگانا» خاک فلسطین را اشغال کرده‌اند و یک‌میلیون ساکنان آن را بیرون ریخته‌اند. بیست سال است که مرتب ذره‌ذره از خاک اعراب را تصرف می‌کنند. بیست سال است که سازمان ملل از آن‌ها می‌خواهد که آوارگان فلسطین را بگذارند به وطن‌شان برگردند و آن‌ها با گردن‌کلفتی رد می‌کنند. درعرض این مدت، درست یازده مرتبه ازطرف سازمان ملل محکوم به تجاوز شده‌اند. و سه مرتبه عملاً به خاک همسایگان تجاوز کرده‌اند و هیچ‌وقت اعراب مقیم فلسطین را اسرائیلی قبول نداشته‌اند. به این دلیل است که حالا بشردوستان غربی چنین یک‌مرتبه چون تنی واحد برای دفاع از آن‌ها قیام کرده‌اند؛

اسرائیل باید سرنوشت خودش را از صهیونیسم جدا کند و مصر و الجزایر و سوریه باید سرنوشت خودشان را از حکومت‌های نفتی عرب جدا کند.

اما چه کسی مرد عرب را در دوره اهرام‌سازی نگه‌داشته؟ جز استعمار؟ و جز کمپانی؟ و جز اعوان و انصارش؟ و تجربه کوبا و الجزایر و چین نشان داده‌است که دست استعمار را فقط با تبر می‌توان برید نه با وعده و وعید و قول و قرار و اصول بشری و انسان‌دوستی!

وجدان روشنفکر ایرانی باید از این ناراحت باشد که چرا نفت ایران در تانک و هواپیمایی می‌سوزد که برادران عرب و مسلمانش را می‌کشد. وجدان روشنفکر ایرانی باید از این ناراحت باشد که چرا نفت سعودی و کویت در تانک و هلیکوپترهایی می‌سوزد که ملت فقیر ویتنام را به توپ بسته‌اند.

مگر نه‌آن‌است که نخست‌وزیر مملکت فرانسه رئیس بانک روچیلد است؟ و زمام امور «هاشت» و «رنو» در دست سرمایه‌داران؟ و جناح چپ تماماً در ید قدرت گی‌موله، همان که به سوئز لشگر کشید؟ و تبلیغاتش به دست آن‌هایی که هنوز خواب «الجزایر فرانسه» را می‌بینند؟ این‌ها عجب نیست، عجب این است که وجدان روشنفکران مملکت ایران را هم این‌ها می‌سازند.

مطبوعات فرانسه که همچون دیگر بنگاه‌های انتشاراتی این ملک در دست یهودیان سرمایه‌دار است چنان افکار را مسموم و تخدیر کرده‌اند که نظیرش را تا سال‌های دیگر نمی‌توان دید. رادیوهای خصوصی و دولتی هم که با پول تبلیغات این‌ها می‌گردد.

شلاق حوادث بیدار کننده‌تر از هر پند و موعظه‌ای است.