کتاب پنجشنبه‌های سالن

دلم می‌خواهد برای یک روز هم که شده ذهنم را بتکانم. هر چه هست و نیست بریزم بیرون.

طعم تنهایی یادم رفته. طعم خودت و خودت بودن. طعم زیر ذره‌بینِ این‌وآن نبودن.

مانتوم حایل ناچیزی است بین ترس درونم و دست‌های پیرمرد.

کاش می‌شد پیاده‌رو همچنان ادامه داشته باشد. خیابان به خیابان. شهر به شهر. و من می‌رفتم. می‌رفتم و می‌رفتم تا شاید یک دفعه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی دیگر و این‌دفعه بدون دردسر و بدبختی از آن جاده‌ی لعنتی و دورافتاده بگذرم.

‌‌گفت کم‌کم می‌فهمی که سختی‌های زندگی هم موقتی‌اند. عین خوشی‌هاش. عین همه‌چیزش.