بریده‌هایی از کتاب کاپوچینو و موفقیت (۱۰۱ داستان کوتاه درباره‌ موفقیت)

هیچ‌چیزی در دنیا نمی‌تواند جای پشتکار را بگیرد. استعداد نمی‌تواند جای پشتکار را بگیرد: چه بسیارند آدم‌های بااستعدادِ شکست‌خورده. نبوغ نمی‌تواند جای پشتکار را بگیرد: چه بسیارند نابغه‌های ناکامی که ضرب‌المثل شده‌اند. تحصیلات نمی‌تواند جای پشتکار را بگیرد: دنیای ما پر است از آوارگان و خانه‌به‌دوشان تحصیل‌کرده. با پشتکار و عزم و اراده است که می‌توان هر کاری کرد.

موفقیت عبارت است از جامهٔ عمل پوشیدن به آرمانی ارزشمند از راه حرکت روبه‌جلو. موفقیت درواقع سفر است و نه مقصد

هر چه را که ذهن انسان تصور کند و باورش داشته باشد می‌توان به چنگ آورد.

هیچ‌چیزی در دنیا نمی‌تواند جای پشتکار را بگیرد. استعداد نمی‌تواند جای پشتکار را بگیرد: چه بسیارند آدم‌های بااستعدادِ شکست‌خورده. نبوغ نمی‌تواند جای پشتکار را بگیرد: چه بسیارند نابغه‌های ناکامی که ضرب‌المثل شده‌اند. تحصیلات نمی‌تواند جای پشتکار را بگیرد: دنیای ما پر است از آوارگان و خانه‌به‌دوشان تحصیل‌کرده. با پشتکار و عزم و اراده است که می‌توان هر کاری کرد.

آنچه پیشروی ما و پشت سر ما قرار دارد در مقایسه با آنچه در درونمان نهفته است چیزهای بسیار کوچکی هستند.

رمز موفقیت موفقیت به انتخاب شما بستگی دارد.

اگرمی‌خواهید به موفقیت دست یابید لازم است در ذهنتان تصور کنید که پیروز شده‌اید.

زندگی چیزی نیست به جز نوع و طرز تصور ما.

«نظرات ارزان‌ترین کالای روی زمین‌اند.»

نه سن مانع موفقیت است و نه سرمایه. تنها چیز لازم برای موفقیت، فکری است که آن را عملی کنید،

در عمق انسان قدرت‌هایی خفته‌اند– قدرت‌هایی که وقتی به آن‌ها پی می‌برد، شگفت‌زده می‌شود، قدرت‌هایی که هرگز به فکرش هم خطور نمی‌کرد که از آن‌ها برخوردار بوده، قدرت‌هایی که اگر سر برآورند و به تحقق بپیوندند زندگی‌اش را متحول می‌سازد و ازاین‌رو به آن رو می‌کنند.

ویلما راندولف در خانواده‌ای فقیر در ایالت تِنِسی امریکا به دنیا آمد. چهارساله بود که دچار سینه‌پهلو شد و در همان زمان مخملک گرفت که باعث شد فلج اطفال بگیرد. او به خودش آتِل می‌بست و دکترها می‌گفتند که دیگر نمی‌تواند به طور طبیعی راه برود. مادرش او را تشویق کرد و گفت اگر به خودش ایمان داشته باشد هر کاری می‌تواند انجام دهد. ویلما گفت: «من می‌خواهم سریع‌ترین زن دوندهٔ جهان باشم.» در ۹ سالگی برخلاف دستور پزشکان، آتل را کنار گذاشت و نخستین قدم‌های مستقل خودش را برداشت. در ۱۳ سالگی در اولین مسابقهٔ دوی خود شرکت کرد و جزو آخرین نفرات شد تا این‌که آن‌قدر تلاش کرد که نفر اول شد. در ۱۵ سالگی به دانشگاه ایالتی تنسی رفت و در

دیدی که نسبت به کسی داریم نوع رفتارمان را با او تعیین می‌کند و رفتاری که با او داریم باعث می‌شود که به شکل همان رفتارمان درآیند. این رفتارمان در خودانگاره او تأثیر می‌گذارد. به همین دلیل است که باید با مردم با احترام و توجه برخورد کنیم و آن‌ها را بسیار تشویق کنیم تا بتوانند به افراد مفیدی تبدیل شوند. هرچه از یک دست بدهی با همان دست پس می‌گیری و هرچه در آش بریزی، همان به قاشقت می‌آید.

شاید تَنِ ما سالم باشد اما مشکل این است که روح و روان ما معلول است.

آینده با گذشته مساوی نیست.

موفقیت‌های بزرگ مستلزم داشتن یک فکر بکر و مقادیری خطر کردن است.

وقتی عاشق کاری باشی و هدفی از آن در سر داشته باشی، حتماً در آن به استادی می‌رسی. امکان دارد کسی بااستعداد و نابغه نباشد، اما اگر انگیزه‌ای قوی برای انجام دادن کاری داشته باشد، می‌تواند به توانایی‌های بالقوه خدادادش پی ببرد و آن‌ها را به کار گیرد.

آدم به امید زنده است.

اگر پولت را از دست بدهی، چیزی را از دست نداده‌ای؛ اگر دوستانت را از دست بدهی، چیزهای زیادی را می‌بازی؛ اما اگر اعتبار و خوش نامی‌ات را ببازی، همه چیز را باخته‌ای.

سابقهٔ خانوادگی شما هر چه باشد، این اختیار را دارید که آینده‌تان را خودتان تعیین کنید.