بریده‌هایی از کتاب ترجمه پارسی قرآن کریم

انسان را از نطفه‌ای آفریده است آنگاه ستیزه‌جویی آشکار است «۴»

[مشرکان] به جای او جز بتهای مادینه را [به دعا] نمی‌خوانند و جز شیطان سرکش را نمی‌خوانند (۱۱۷) - خدا لعنتش کند [وقتی که] گفت بی‌گمان از میان بندگانت نصیبی معین [برای خود] برخواهم گرفت  (۱۱۸) - و آنان را سخت گمراه و دچار آرزوهای دور و دراز خواهم کرد و وادارشان می‌کنم تا گوشهای دامها را شکاف دهند و وادارشان می‌کنم تا آفریده خدا را دگرگون سازند و [لی] هر کس به جای خدا شیطان را دوست [خدا] گیرد قطعا دستخوش زیان آشکاری شده است  (۱۱۹)

۹۴) انشراح به نام خداوند رحمتگر مهربان - آیا برای تو سینه‌ات را نگشاده‌ایم «۱»  - و بار گرانت را از [دوش] تو برنداشتیم «۲»  - [باری] که [گویی] پشت تو را شکست «۳»   - و نامت را برای تو بلند گردانیدیم «۴»   - پس [بدان که] با دشواری آسانی است «۵»  - آری با دشواری آسانی است «۶» - پس چون فراغت‌یافتی به طاعت درکوش «۷»  - و با اشتیاق به سوی پروردگارت روی آور «۸»

به نام خداوند رحمتگر مهربان - ما [قرآن را] در شب قدر نازل کردیم «۱» - و از شب قدر چه آگاهت کرد «۲»  - شب قدر از هزار ماه ارجمندتر است «۳» - در آن [شب] فرشتگان با روح به فرمان پروردگارشان برای هر کاری [که مقرر شده است] فرود آیند «۴» - [آن شب] تا دم صبح صلح و سلام است «۵»

۱۰۳) عصر به نام خداوند رحمتگر مهربان - سوگند به عصر [غلبه حق بر باطل]«۱» - که واقعا انسان دستخوش زیان است «۲»    - مگر کسانی که گرویده و کارهای شایسته کرده و همدیگر را به حق سفارش و به شکیبایی توصیه کرده‌اند «۳»

پس وای بر نمازگزارانی «۴»    - که از نمازشان غافلند «۵» - آنان که ریا می کنند «۶»  - و از [دادن] زکات [و وسایل و مایحتاج خانه] خودداری می ورزند «۷»

به نام خداوند رحمتگر مهربان - بگو پناه می برم به پروردگار مردم «۱»  - پادشاه مردم «۲»  - معبود مردم «۳» - از شر وسوسه‌گر نهانی «۴»  - آن کس که در سینه های مردم وسوسه می‌کند «۵»  - چه از جن و [چه از] انس «۶»

به نام خداوند رحمتگر مهربان - بگو پناه می برم به پروردگار مردم «۱»  - پادشاه مردم «۲»  - معبود مردم «۳» - از شر وسوسه‌گر نهانی «۴»  - آن کس که در سینه های مردم وسوسه می‌کند «۵»  - چه از جن و [چه از] انس «۶»

- آیا ندانسته‌ای که خدا [ست که] ابر را به آرامی می‌راند سپس میان [اجزاء] آن پیوند می‌دهد آنگاه آن را متراکم می‌سازد پس دانه‌های باران را می‌بینی که از خلال آن بیرون می‌آید و [خداست که] از آسمان از کوههایی [از ابر یخ‌زده] که در آنجاست تگرگی فرو می‌ریزد و هر که را بخواهد بدان گزند می‌رساند و آن را از هر که بخواهد باز می‌دارد نزدیک است روشنی برقش چشمها را ببرد «۴۳»

- و چون به آنان گفته شود در زمین فساد مکنید می‌گویند ما خود اصلاحگریم (۱۱) - بهوش باشید که آنان فسادگرانند لیکن نمی‌فهمند (۱۲)

- و در این کتاب از اسماعیل یاد کن زیرا که او درست وعده و فرستاده‌ای پیامبر بود «۵۴»

- این [کیفر] دستاوردهای پیشین شماست و [گر نه] خدا بر بندگان [خود] ستمکار نیست «۵۱»

پس از آنان نترسید و از من بترسید تا نعمت‌خود را بر شما کامل گردانم و باشد که هدایت‌شوید (۱۵۰)

پس از آنان نترسید و از من بترسید تا نعمت‌خود را بر شما کامل گردانم و باشد که هدایت‌شوید (۱۵۰)

پس از آنان نترسید و از من بترسید تا نعمت‌خود را بر شما کامل گردانم و باشد که هدایت‌شوید (۱۵۰)

خداوند هیچ کس را جز به قدر توانایی‌اش تکلیف نمی‌کند. آنچه [از خوبی] به دست آورده به سود او، و آنچه [از بدی] به دست آورده به زیان اوست. پروردگارا، اگر فراموش کردیم یا به خطا رفتیم بر ما مگیر، پروردگارا، هیچ بار گرانی بر دوش ما مگذار؛ همچنان که بر [دوش] کسانی که پیش از ما بودند نهادی. پروردگارا، و آنچه تاب آن را نداریم بر ما تحمیل مکن؛ و از ما درگذر؛ و ما را ببخشای و بر ما رحمت آور؛ سرور ما تویی؛ پس ما را بر گروه کافران پیروز کن. (۲۸۶)

و هرگاه بندگان من از تو در باره من بپرسند [بگو] من نزدیکم و دعای دعاکننده را به هنگامی که مرا بخواند اجابت می‌کنم پس [آنان] باید فرمان مرا گردن نهند و به من ایمان آورند باشد که راه یابند (۱۸۶)

- پروردگارا بی‌گمان تو آنچه را که پنهان می‌داریم و آنچه را که آشکار می‌سازیم می‌دانی و چیزی در زمین و در آسمان بر خدا پوشیده نمی‌ماند «۳۸»

آیا جز او سرپرستانی گرفته‌اید که اختیار سود و زیان خود را ندارند

چرا هر گاه پیامبری چیزی را که خوشایند شما نبود برایتان آورد کبر ورزیدید گروهی را دروغگو خواندید و گروهی را کشتید