بریده‌هایی از کتاب روی پاهای خودم

اگر کسی به انسان عمیقاً عشق بورزد، به او قدرت می‌دهد. اگر انسان به کسی عمیقاً عشق بورزد، این عشق به او جسارت می‌دهد. لائوتسه

مسیر زندگی‌ام من را به جایی که الان هستم، رسانده است. من عمیقاً معتقدم که این جایگاه بهترین و مناسب‌ترین نقطه در چهارراه زندگی من است. تمامی قدم‌هایی که در این مسیر برداشته‌ام، حتی سخت‌ترین و جانفرساترینشان همگی باید اتفاق می‌افتادند. حضور همۀ کسانی که از قبل در زندگی‌ام بودند یا بعدها وارد شده‌اند نیز بی‌دلیل نبوده است. هیچ‌چیز بی‌دلیل نیست، هیچ تصادفی و هیچ اشتباهی. آن‌ها فقط تجاربی برای آموختن هستند، درس‌های بزرگی که ما را روبه‌جلو هدایت می‌کنند.

احساس می‌کنم که کارهای بزرگ‌تری باید انجام دهم

نگاهی به آسمان انداختم و زیرلب زمزمه کردم: متشکرم.

آیا تو هیچ‌وقت موقع ضبط دستپاچه نمی‌شوی؟» جوابی که به من داد به‌قدری برایم جالب بود که هیچ‌وقت فراموش نمی‌کنم. او گفت: «البته که استرس دارم، ولی این استرس هجمه‌ای از انرژی است، می‌توانی آن را به انرژی مثبت یا انرژی منفی تبدیل کنی. اگر در یک صحنۀ احساسی باشم و نیاز باشد که گریه کنم، از این انرژی برای احساساتی شدن استفاده می‌کنم ولی اگر نیاز باشد که بخندم از این انرژی برای خوشحالی استفاده می‌کنم. فقط کافی است که بدانی این انرژی را به کدام سو هدایت کنی.»

برای خودم معین کرده بودم که پاهای مصنوعی نباید مثل خاری در چشمم باشند، آن‌ها بایستی قسمتی از وجود من باشند. به‌جای اینکه از پوشیدن هرروزۀ آن‌ها ناراحت باشم یا تحملشان کنم، باید آن‌ها را در آغوش بکشم و هر روز یک کفش زیبا برایشان انتخاب کنم.

از بابت چه چیزی در زندگی‌ات شکرگزار هستی؟

ما همیشه نمی‌توانیم تصمیم بگیریم که از کدام مسیر پایین می‌آییم یا با کدام کوه مواجه می‌شویم، ولی همیشه فرصت مهم‌ترین انتخاب‌ها به ما داده می‌شود و آن این است که یا مقاومت کنیم یا تغییر. این مسئله در اسنوبرد و همین‌طور در زندگی صدق می‌کند.

تمامی کارهای آدمی در عمیق‌ترین لایه‌های وجودشان از دو انگیزه سرچشمه می‌گیرد. ترس و عشق.

«گذشته، هیچ غلبه و قدرتی بر زندگی امروز شما ندارد.»

وقتی مادرم به‌آرامی من را روی تختم گذاشت یک نفس راحت دیگر کشیدم. تختِ خودم، ملافه‌های خودم و لباس‌هایم همگی برایم دلنشین بودند.

ایمان یعنی برداشتن قدم اول، حتی وقتی کل مسیر را نمی‌بینی. مارتین لوترکینگ

صادقانه بگویم که ما فکر می‌کنیم تمامی این مصیبت‌ها فقط برای دیگران اتفاق می‌افتند

من به همدلی با دیگران و بخشش برای اشتباه‌کنندگان اعتقاد داشتم، نه به خدای قضاوت‌کننده‌ای که منتظر نشسته است تا ما را مجازات کند.

مادرم می‌خواست چه پسر چه دختر نامم را لِین بگذارد.

زمانی که نوزده ساله هستی، همه‌چیز به‌نظر ممکن می‌رسد.

زندگی ما بر اساس آنچه برایمان اتفاق می‌افتد، رقم نمی‌خورد؛ بلکه بر اساس پاسخ‌هایمان به این اتفاقات است که سرنوشتمان ترسیم می‌شود.

مسابقه زندگی یک ماجراجویی شجاعانه است یا هیچ چیزی نیست.

کلمات این فیلسوف بزرگ چینی همواره با من هستند که می‌گوید: «سفر به دوردست‌ها فقط با یک قدم کوچک آغاز می‌شود.» پس اولین قدم می‌تواند یک تلوتلو خوردن محض باشد یا یک رقص آغازین یا حتی یک رؤیا.

هیچ‌چیز بی‌دلیل نیست، هیچ تصادفی و هیچ اشتباهی. آن‌ها فقط تجاربی برای آموختن هستند، درس‌های بزرگی که ما را روبه‌جلو هدایت می‌کنند.