بریده‌هایی از کتاب سرگذشت آب و آتش؛ مهرگان

خسرو به ملکه گفت شما بانو دایانا رو انتخاب نکردید چون اون برای ملکه بودن زیادی خوبه.

ـ به من نگو خطرناک. حس بدی پیدا می‌کنم. ـ پس چی بگم؟ خوبه بهت بگم خیلی منحرفی؟!

پدر از من باهوش‌تر است. همیشه زمانی که با خواسته‌های غیرمنطقی من مخالف است، شرایط را طوری فراهم می‌کند که به چیزی که می‌خواهم نرسم و در عین حال پدر را هم نتوانم مقصر بدانم. پدر بسیار زیرک است. البته نمی‌دانم این‌بار فقط تصمیم پدر این‌گونه بوده است، یا پوریا هم در این نقشه دست دارد. فرقی هم نمی‌کند. حالا به نوعی مدیون هر دو هستم و به خواسته‌ام هم نرسیده‌ام!

من تمام روز باید ولیعهد ایران باشم. به عنوان ولیعهد دیده بشم، به عنوان ولیعهد قضاوت بشم و مثل یک ولیعهد زندگی کنم. اما وقتی شب از راه می‌رسه، می‌تونم همونی باشم که می‌خوام. این‌طوری دیگه یکی از آدم‌های قصر نیستم. – مکث می‌کند. ـ یکی از همون آدم‌هایی که شما ازشون متنفرید.

زمانی که از شب و آزادی‌اش می‌گفت. می‌پرسم: ـ منتظر بودید شب از راه برسه؟ ـ منتظر بودم شب از راه برسه تا راحت‌تر صحبت کنم. ـ چه صحبتی؟ شاهزاده پوریا مکث می‌کند. به سمتش می‌چرخم. صورتم درست روبه‌رویش قرار می‌گیرد. همچنان چشمانم را از چشمانش دور نگه می‌دارم. شاهزاده می‌گوید: ـ در کتابی خوندم که چشم‌ها دریچهٔ روحن. ـ تعبیر جالبیه. لبخند تلخی بر لب می‌آورد. سرش را آرام به چپ و راست تکان می‌دهد و سپس زمزمه می‌کند: ـ روح زیبایی داری... دایانا. ناخودآگاه نگاهم به سمت چشمانش می‌رود. نگاهش را از من می‌گیرد و به پایین خیره می‌شود. دیگر چشمانش برق نمی‌زنند. انگار در آن‌ها چیزی را می‌بینم که تا به حال ندیده بودم. غمی را می‌بینم که آشنا به نظر می‌رسد. غمی که برایم آشناست اما نمی‌شناسمش. آشناست و ناشناخته! درست مثل مفاهیم آخرین کلماتی که بر زبان آورده بود. چشم، روح، زیبایی...، دایانا!

به سرعت چند قدم به سمتم برمی‌دارد. در کنارم قرار می‌گیرد. سرم را می‌گردانم تا بتوانم چهره‌اش را ببینم. اما پیش از آنکه موفق شوم، صدایش در گوشم می‌پیچد: ـ چقدر زیبا شدی.  به سرعت از کنارم عبور می‌کند. سرجایم میخکوب می‌شوم.

اعتراف به خطاهامون باعث میشه که از اون‌ها دوری کنیم. و ما تنها زمانی به خطاها و گناهان‌مون اعتراف می‌کنیم که بد بودن‌شون رو پذیرفته باشیم

نور نارنجی‌رنگ خورشید آخرین تلاشش را برای روشن کردن آسمان می‌کند. اما لحظه به لحظه دورتر می‌شود.

اهورامزدا از دو واژهٔ اهورا و مزدا ساخته شده است. در زبان اوستایی کهن، اهورا به معنای وجود مطلق و هستی‌بخش است که عالم و هرچه در آن است، چون جان‌مان را آفریده و از او به عنوان خدا یاد می‌شود. مزدا نیز به معنای حافظه و به یاد داشتن و یا همان دانش و هوش بزرگی‌ست که در لغت خرد خلاصه می‌شود.

ـ برام مهم نیست تو شبیه چه کسی هستی و پدر و مادرت چه کسانی بودن. من فقط می‌دونم که تو دایانایی. دایانایی که حتی اگر آسمون هم به زمین بیاد، نمی‌خوام اون رو از دست بدم.

میشه ملکهٔ من باشی؟

رها کردن تو سخت‌ترین کاره و موندن در کنارت سنگدلانه‌ست.

ـ مردم آبانگان رو چطور جشن می‌گیرن؟ ـ اول مثل هر جشن دیگه‌ای به آتشکده میرن و اهورامزدا رو ستایش می‌کنن. بعد به همراه موبد به کنار رود میرن و سرودهای اوستا رو با هم می‌خونن. زنان هم برای فراوانی و بارش باران، دعا می‌کنن و از آناهیتا کمک می‌خوان. ـ شما هم به این مراسم مذهبی اعتقاد دارید؟ ـ تمام زرتشتی‌ها اعتقاد دارن.

یاد گرفتم فقط زمان می‌تونه نشون بده احساسات ما چقدر واقعی هستن. این واقعاً تجربهٔ بزرگی برام بود.

به نام خداوند جان و خرد کزین برتر اندیشه بر نگذرد حکیم ابوالقاسم فردوسی اهورامزدا از دو واژهٔ اهورا و مزدا ساخته شده است. در زبان اوستایی کهن، اهورا به معنای وجود مطلق و هستی‌بخش است که عالم و هرچه در آن است، چون جان‌مان را آفریده و از او به عنوان خدا یاد می‌شود. مزدا نیز به معنای حافظه و به یاد داشتن و یا همان دانش و هوش بزرگی‌ست که در لغت خرد خلاصه می‌شود. بنابراین واژهٔ اهورامزدا به معنای دانای بزرگ و هستی‌بخش یا به عبارت دیگر همان خداوند جان و خرد می‌باشد.

یک آن شد این عاشق شدن دنیا همان یک لحظه بود آن دم که چشمانت مرا از عمق چشمانم ربود افشین یدالهی

یک آن شد این عاشق شدن دنیا همان یک لحظه بود آن دم که چشمانت مرا از عمق چشمانم ربود

اهمیت جملات فقط به مفهوم‌شون نیست. بستگی داره که چه کسی چنین جمله‌ای رو میگه. وقتی از کسی توقع شنیدن حرفی رو نداری و بعد اون رو می‌شنوی، طبیعیه که خوشحال بشی.

ـ در کتابی خوندم که چشم‌ها دریچهٔ روحن.

ـ نمی‌ترسید؟ ـ ترس که طبیعیه. اما فکر می‌کنم تجربه‌ای که به دست میارم ارزش این خطر رو داره.