بریده‌هایی از کتاب سرگذشت آب و آتش؛ مهرگان

کم‌کم صدای هق‌هق گریه‌ام را می‌شنوم. صورتم را پنهان می‌کنم و به آرامی شروع به گریه می‌کنم.

تقریباً مطمئن...! چه عبارت فریب‌دهنده‌ای!

کاش باران تندتر شود. کاش بهانه‌ای برای خداحافظی پیدا شود. ای کاش...

پوریا می‌پرسد: ـ داری گریه می‌کنی؟ ـ اشک شوقه. ـ دایانا! ـ خیلی دوستش دارم پوریا. پوریا دستش را روی دستم می‌گذارد. هنوز به لمس دستانش عادت نکرده‌ام. تک‌تک انگشتانم گرم می‌شوند. تمنای خواستنش را در تمام وجودم حس می‌کنم. به صورتش نگاه می‌کنم و با لبخند می‌گویم: ـ این بهترین هدیه‌ایه که تا به حال گرفتم و تا ابد هم خواهم گرفت.

پس دنبالم بیاید. این را می‌گوید و به سمت باغ به راه می‌افتد. دو محافظی که با فاصله از ما ایستاده‌اند، شروع به حرکت می‌کنند. سؤالات زیادی در ذهنم می‌نشیند. سؤالاتی که نمی‌دانم پرسیدن‌شان درست است یا نه. اما نباید فرصت را از دست بدهم. چند قدم اول را سریع‌تر برمی‌دارم. در کنارش قرار می‌گیرم. من هم بی‌مقدمه می‌پرسم: ـ من رو چطور شناختید؟ سرجایش می‌ایستد. از چهره‌اش مشخص است که او هم از سؤال من جا خورده است. اما درنگ نمی‌کند.

شب مهرگان گفتید ما باید اشتباه کنیم تا تجربه پیدا کنیم. این حرف‌ها آرامش بخشن اما خطرناک هم هستن. بالأخره هر اشتباهی تاوانی داره. ـ همین تاوان‌هاست که به ما تجربه میده. ـ درسته اما خیلی مهمه که چه تاوانی داشته باشه. اشتباه یک انسان عادی فقط به خودش یا خانوادش ضربه می‌زنه. اما اشتباه یک پادشاه می‌تونه یک کشور رو نابود کنه.

به تجربهٔ یک پیرمرد بیش از احساسات یک جوان میشه اعتماد کرد.

من هم زیاد صحبت می‌کنم و هم زیاد فکر می‌کنم.

همهٔ آدم‌ها صادق و قابل‌اعتماد نیستن.

من حالم رو نمی‌فهمم. نمی‌فهمم چرا انقدر بهش فکر می‌کنم. به خودش هم نه، بیشتر به همون جمله.

گردنبند آب و آتش از دست پوریا رها می‌شود و با صدای شکستن روی زمین می‌افتد. بی‌اختیار عقب می‌روم. سرم را پایین می‌اندازم و به آن نگاه می‌کنم. سنگ سرخ نیمهٔ آتش سالم است اما سنگ آبی نیمهٔ آب ترک خورده و شکسته است. نفس‌هایم به شماره می‌افتند. بغض گلویم را می‌فشارد. به سختی سرم را بلند می‌کنم. به پوریا خیره می‌شوم. حیرت‌زده به من نگاه می‌کند.

در کتابی خوندم که چشم‌ها دریچهٔ روحن

ـ پدرم همیشه میگه اگر زمانی احساس کردی تو زندگی مشکلی نداری و همه‌چیز داره به خوبی پیش میره، بدون که داری در مسیر اشتباه حرکت می‌کنی.

فقط زمان می‌تونه نشون بده احساسات ما چقدر واقعی هستن.

ـ شما بهترین هستید. من به شما ایمان دارم. ـ اما سیمین من... ـ اما چه کسی گفته بهترین‌ها اشتباه نمی‌کنن؟

همهٔ آدم‌ها تنهان. دوستان و اطرافیان‌مون فقط باعث میشن این تنهایی رو برای مدت کوتاهی فراموش کنیم.

اهمیت جملات فقط به مفهوم‌شون نیست. بستگی داره که چه کسی چنین جمله‌ای رو میگه.

ـ پدرم همیشه میگه اگر زمانی احساس کردی تو زندگی مشکلی نداری و همه‌چیز داره به خوبی پیش میره، بدون که داری در مسیر اشتباه حرکت می‌کنی. ـ چه ترسناک. ـ ترسناکه اما درسته. مهم‌تر اینکه زیبا هم هست.

فقط شما نیستید که احساس تنهایی می‌کنید. همهٔ آدم‌ها تنهان. دوستان و اطرافیان‌مون فقط باعث میشن این تنهایی رو برای مدت کوتاهی فراموش کنیم.

در کتابی خوندم که چشم‌ها دریچهٔ روحن. ـ تعبیر جالبیه.