بریده‌هایی از کتاب باز هم من

خیلی سخته که نتونی به آدم‌هایی نزدیک بشی که داری ازشون مراقبت می‌کنی

«وقتی انسان کاری را که شیفته‌ی آن است انجام می‌دهد تسلای خاطر می‌یابد

چون از لحظه‌ای که وطنت رو ترک کردی دو نیمه می‌شی و هر جا که هستی یک نیمه از تو همیشه نیمه‌ی دیگرت را صدا می‌زند. این هزینه‌ای ست که ما باید بپردازیم

که به هرکسی که اجازه داده‌اید در کنار شما قدم بزند، نباید تصمیم بگیرد کدام یک شما هستید و شما را مثل یک پروانه داخل جعبه‌ای گیر بیندازد. موضوع کلیدی این بود که بدانید همواره می‌توانید به یک نوعی، راهی را برای بازآفرینی دوباره‌ی خود پیدا کنید.

موضوع کلیدی این بود که بدانید همواره می‌توانید به یک نوعی، راهی را برای بازآفرینی دوباره‌ی خود پیدا کنید.

یک‌بار به من گفتی که از بچگی دوست داشتی پیراپزشک بشوی. خب، من هم سی سال صبر کردم تا بفهمم قرار است چه جایگاهی داشته باشم. شاید این رؤیای من یک روز یا هفته، شاید هم یک سال دوام بیاورد، اما هرروز با ساک‌های دستی پر از لباس به سمت ایست ویلج راه می‌افتم و دست درد می‌گیرم و حس می‌کنم هیچ‌وقت آماده نمی‌شوم، من فقط دلم می‌خواهد آواز بخوانم.

آدم نمی‌تواند برای کسی طاقچه بالا بگذارد که به معنای واقعی کلمه با دستان خالی تو را حفظ می‌کند.

لوئیسا کلارک کیست؟ من یک دختر، یک خواهر، و چند صباحی هم یک مادر نیابتی بوده‌ام. من زنی بودم که به فکر دیگران بوده، اما ظاهرآ حتی همین حالا هم درست نمی‌داند که چطور به فکر خودش باشد. همان‌طور که گردونه‌ی پرزرق و برق در برابر چشم‌هایم می‌چرخید سعی می‌کردم به‌جای این‌که به این فکر کنم دیگران برای من چه می‌خواهند، به این فکر کنم که خواسته‌ی واقعی خودم چیست.

به خودم گفتم فقط همین امروز را صبر کن. اگر زندگی تنها یک چیز به من یاد داده بود، آن هم این بود که جواب‌ها به زودی از راه می‌رسند.

«زندگی کوتاه‌تر از اینه که بخواهی در جا بزنی.» «پس عجله کن. تو از پسش برمیای.»