بریده‌هایی از کتاب بهشت زیبای خدا، حقیقت دارد

دو راه برای فریب خوردن وجود دارد. یکی باور آن چیزی‌ست که حقیقت ندارد و دیگری نپذیرفتن حقیقت است. سورن کرکگارد

اگه می‌خوای تجاربت از لحاظ علمی با ارزش باشن، باید قبل از انجام دادن هر مقایسه‌ای با اتفاقاتی که برای دیگران افتادن، تا جایی که می‌تونی خالص و درست ثبتشون کنی

چیزی توجه شما را جلب می‌کند، و متوجه می‌شوید که قسمتی از وجودتان ــ چیزی در اعماق وجودتان ــ آن مکان را به یاد می‌آورد و از بازگشت به آنجا شادمان است.

وقتی چشمانم را می‌بستم، سرودهای خسته‌کننده، یکنواخت و گوش‌خراشی می‌شنیدم که غالبآ با گشودن چشمانم متوقف می‌شدند. خلاصه اینکه، کمی دیوانه شده بودم.

مرتبآ در رویاهای خود از اتاق مراقبت‌های ویژه بیرون می‌رفتم و غرق در توهمات هیجان‌انگیز چتربازی می‌شدم و سپس بازمی‌گشتم. درواقع، تا حدی دیوانه شده بودم.

مانند این بود که با خود پیامی از جهانی دیگر آورده‌ام؛ پیام اینکه دنیا همان‌گونه است که باید باشد و چیزی برای ترس وجود ندارد.

تمام احساسات انسانی وجود دارند، اما عمیق‌تر و وسیع‌تر هستند و علاوه بر درون فرد، بیرون او را نیز دربرمی‌گیرند. تصور کنید در زندگی دنیوی‌تان، هر بار که حالتان دگرگون شود، شرایط آب و هوایی نیز بلافاصله تغییر کند. اشک‌های‌تان مسبب بارانی سیل‌آسا شده و خوشحالی‌تان باعث شود که ابرها به سرعت ناپدید شوند. با این تصور، می‌توانید پی ببرید که در آنجا تغییر حالات احساسی چقدر عظیم و مؤثر حس می‌شود و به طرزی عجیب، آنچه به عنوان «درون» و «بیرون» در ذهنمان داریم، درواقع اصلا وجود ندارد.

تمامی فقدان‌های روی زمین، به نوعی همچون شاخ و برگ‌های یک فقدان اصلی هستند: فقدان بهشت.

هیچ‌یک از ما یتیم نیستیم. همه‌ی ما در موقعیتی هستیم که من بودم، و این یعنی خانواده‌ی دیگری داریم ــ مخلوقاتی که ما را نظاره می‌کنند و مراقب ما هستند، مخلوقاتی که برای لحظه‌ای فراموششان کرده‌ایم. اما اگر آغوش خود را به آن‌ها باز کنیم، آماده هستند تا در این زندگی زمینی هدایت‌مان کنند. هیچ‌یک از ما هرگز نامحبوب نیستیم. خالق ما، تک‌تک‌مان را عمیقآ شناخته و مراقب‌مان است و به ما، بیش‌ازحد درک و تصورمان، ارج می‌نهد. این حقیقت و آگاهی دیگر نباید به عنوان یک راز باقی بماند.

دیدن عزیزی در حالت کما، یکی از بدترین تجارب زندگی افراد است. می‌خواهید کمک کنید، اما نمی‌توانید. می‌خواهید آن شخص چشمانش را باز کند، اما باز نمی‌شوند.

یکی از ویژگی‌هایی که بیماران به کما رفته را از دیگران متمایز می‌کرد توانایی آن‌ها برای پذیرش و انتقال افکار بود. او اطمینان داشت زمانی که خود را در حالت مراقبه قرار دهد، به سرعت می‌تواند با من تماس برقرار کند.

یکی از بزرگ‌ترین اشتباهات مردم زمانی که به خداوند فکر می‌کنند این است که او را فاقد شخصیت تصور می‌کنند. بله، خداوند در پس آن اعداد و کمال جهان هستی است که علم در تلاش برای سنجش و درک آن است. اما با اینکه متناقض به نظر می‌رسد، اُم هم «انسان» است، حتی انسان‌تر از آنچه من و شما هستیم. اُم، فراتر از آنچه می‌توانیم تصور کنیم، شرایط انسانی ما را درک کرده با آن همدردی می‌کند، چون او می‌داند ما برخی مسائل را فراموش کرده‌ایم و آگاه است که حتی یک لحظه‌ی زندگی بی‌یاد خالق هستی چه‌قدر می‌تواند طاقت‌فرسا باشد.

عشق و شفقت بسیار فراتر از مفاهیم انتزاعی هستند که بسیاری از ما می‌پنداریم. عشق و شفقت واقعی بوده و اساس قلمرو معنوی‌مان می‌باشند.

آن‌قدر مغز خود را عامل افکار و صاحب هویت‌مان دانسته‌ایم که دیگر نمی‌توانیم درک کنیم که فراتر از جسم و مغز مادی خود هستیم و جسم و تن‌مان صرفآ مسئول اجرای دستورات‌مان هستند

شاید زندگی‌مان در این جهان، بی‌اهمیت به نظر برسد چرا که نسبت به زندگانی‌های دیگر و جهان‌های دیگر بسیار خرد و کوچک است. اما زندگی در این جهان بسیار مهم است چرا که نقش ما در اینجا حرکت به سوی ذاتی ملکوتی‌ست و مخلوقاتی در جهان‌های والاتر، نظاره‌گر صعودمان هستند. این مخلوقات، همان ارواح و موجودات سماوی پرنوری هستند که در دروازه‌ی ورودی، در دوردست‌ها پرواز می‌کردند و معتقدم منشاء مفهوم «فرشته» در فرهنگ‌مان نیز هستند.

ساختار اصلی این جهان بر پایه‌ی عشق و مقبولیت است و هر چیزی که این ویژگی‌ها را نداشته باشد، به سرعت و به وضوح از آن حذف می‌شود.

مجموع بدی‌های موجود در این جهان، در مقایسه با خوبی، فراوانی، امید، و عشق بی‌قید و شرطی که جهان با آن سیراب شده، مانند دانه‌ای از شن در یک ساحل پهناور است.

زمین جایی‌ست که خیر و شر درهم آمیخته‌اند و این یکی از ویژگی‌های منحصربه‌فرد آن به شمار می‌آید. حتی روی زمین هم خیر بسیار بیش‌تر از شر است، اما زمین جایی‌ست که شر مجاز به نفوذ و گسترش است. البته این اتفاق در سطوح والاتر، کاملا غیرممکن است. شر، گاهی می‌تواند در این جهان بر خیر برتری داشته باشد و این پیامد طبیعی نعمت اختیار است که خالق به ما داده است. ذرات کوچکی از شر در سراسر جهان پراکنده شده‌اند، اما مجموع بدی‌های موجود در این جهان، در مقایسه با خوبی، فراوانی، امید، و عشق بی‌قید و شرطی که جهان با آن سیراب شده، مانند دانه‌ای از شن در یک ساحل پهناور است

در آنجا، وقتی سؤالی به ذهنم می‌رسید، پاسخش را نیز، مانند گلی که در کنار سؤال شکوفا شود، در همان لحظه دریافت می‌کردم. تقریبآ همان‌گونه که هیچ ذره‌ای در جهان هستی واقعآ از ذرات دیگر جدا نیست، چیزی به عنوان سؤال، بدون همراهی پاسخش، وجود نداشت. این پاسخ‌ها به شکل ساده‌ی «بله» یا «خیر» هم نبودند. آن پاسخ‌ها، مفاهیمی عظیم و ساختارهایی عجیب از افکار زنده، به پیچیدگی کوچه و خیابان‌های شهرها بودند. این ایده‌ها آن‌قدر وسیع بودند که اگر محدود به افکار زمینی بودم، به اندازه‌ی طول چند دوره‌ی زندگی زمان می‌برد تا راه حرکت خویش را بیابم، اما محدود به افکار زمینی نبودم. از تفکرات زمینی، مانند پروانه‌ای که پیله‌ی خود را می‌شکند، رهایی یافته بودم.

بعد فیزیکی جهان هستی، در قیاس با بخش غیرقابل رویت و معنوی آن، همچون ذره‌ای از گرد و غبار است. در گذشته، کلمه‌ی معنوی را در مکالمات علمی به کار نمی‌بردم، اما حال معتقدم که قادر به کنار گذاشتن این واژه نیستیم.