بریده‌هایی از کتاب بهشت زیبای خدا، حقیقت دارد

ما باید به اراده‌ی آزاد اعتقاد داشته باشیم. گزینه‌ی دیگری نداریم. ایزاک بشویس سینگر (۱۹۹۱ ـ ۱۹۰۲)

فهمیده بودم که جزئی از ذات الهی هستم و اینکه هیچ چیزی ــ مطلقآ هیچ چیزی ــ نمی‌تواند مرا از آن جدا کند. این گمان غلط که ما می‌توانیم به شکلی از خداوند جدا شویم، ریشه‌ی تمامی نگرانی‌هایمان در جهان است و درمان آن، که من آن را تا حدی در آن دروازه‌ی ورودی و به صورت کامل در هسته درک کردم، آگاهی از این است که هیچ چیزی نمی‌تواند ما را از خداوند جدا کند.

اساسآ، ارزش واقعی یک انسان، با میزان آزادی او از خویشتن قابل سنجش است. آلبرت آینشتاین (۱۹۵۵ ـ ۱۸۷۹)

عشق، بدون شک، اساس همه‌چیز است. منظورم از عشق، مفهوم پیچیده و انتزاعی آن نیست بلکه همان نوع عادی عشق است که همه می‌شناسند ــ عشقی که نسبت به همسر و فرزندانمان و یا حتی حیواناتمان احساس می‌کنیم. در خالص‌ترین و قوی‌ترین شکل خود، این عشق، حسد یا خودخواهی ایجاد نمی‌کند، بلکه بی‌قید و شرط است.

وجود شیطان ضروری‌ست چرا که بدون آن، آزادی اراده غیرممکن است، و بدون آزادی اراده، هیچ رشدی، هیچ پیشرفتی و هیچ شانسی برای تبدیل‌شدنمان به آنچه خداوند میل دارد، وجود نخواهد داشت.

در دنیایی که در جای جای آن، همگان اغلب از کمبود حمایت رنج می‌برند، خانواده‌ام همواره برایم منبع بی‌چون و چرای حمایت بوده است.

خبر خوب دیگر این است که لازمه‌ی آگاهی از آنچه در جهان‌های والاتر می‌گذرد، مرگ نیست، بلکه کارهایی‌ست که باید انجام دهید. کسب آگاهی درباره‌ی آن قلمرو از کتاب‌ها و سخنرانی‌ها، نقطه‌ی شروعی به حساب می‌آید، اما در آخر، برای پی بردن به حقایق، باید از طریق مراقبه و مناجات، در هوشیاری خود تعمق کنیم.

درواقع، بزرگ‌ترین نشانه‌ی واقعیت قلمرو معنوی، همین راز عمیق وجود هوشیاری‌ست. این نشانه بسیار مرموزتر از آن است که فیزیک‌دان‌ها و دانشمندان مغز و اعصاب قادر به تفسیر آن باشند

ضمیر معنوی جاوید ما واقعی‌تر از هر چیزی‌ست که ما در این قلمرو مادی درک می‌کنیم و ارتباطی ملکوتی با عشق بی‌نهایت خالق دارد.

عملکرد زمان در جهان‌های والاتر از این دنیا، متفاوت است. در آن جهان‌ها، اتفاقات، لزومآ با ترتیب خاصی رخ نمی‌دهند؛ یک لحظه، ممکن است مانند یک عمر به نظر برسد و یک یا چندین طول عمر، ممکن است مانند یک لحظه به نظر برسد.

یک دنیای رویایی فوق‌العاده و زیبا... اما این یک رؤیا نبود. اگرچه نمی‌دانستم کجا هستم یا حتی چه هستم، از یک چیز کاملا مطمئن بودم: مکانی که به طور ناگهانی خود را در آن یافته بودم کاملا واقعی بود. واژه‌ی واقعی مفهومی انتزاعی دارد و متأسفانه برای انتقال آنچه در تلاش برای توصیفش هستم، ناتوان است. تصور کنید کودک هستید و در یک روز تابستانی برای تماشای یک فیلم به سینما می‌روید. ممکن است فیلم خوب باشد و وقتی پای آن نشستید سرگرم شوید، اما بعد از اینکه تمام شود و سالن نمایش را ترک کنید، به گرمای عمیق، پر جنب وجوش و دلپذیر یک بعدازظهر تابستانی بازمی‌گردید. وقتی هوا و نور خورشید به شما می‌خورد، تعجب می‌کنید که واقعآ چرا آن روز فوق‌العاده را با نشستن در یک سالن نمایش تاریک به هدر داده‌اید.

توصیف آن پیامدهای خارق‌العاده، بسیار دشوار است. این تجربه به من نشان داد که مرگ بدن و مغز، پایان هوشیاری نیست و اینکه انسان پس از مرگ نیز به حیات ادامه می‌دهد. مهم‌تر اینکه این حیات، زیرنظر خدایی که تک‌تک ما را دوست دارد و برای ما و مقصد نهایی جهان هستی و تک‌تک موجودات آن اهمیت قائل است، ادامه پیدا می‌کند.

باید بپذیریم که موجوداتی معنوی هستیم و روح‌هایمان ساکن دنیایی معنوی هستند و البته از سوی دیگر، موجوداتی مادی هستیم و بدن‌ها و مغزهایمان در دنیایی مادی سکونت می‌کنند. سر جان سی. اکلس (۱۹۰۳ ــ ۱۹۹۷)

همیشه معتقد بودم که وقتی فرد با یک بیماری بالقوه کشنده مواجه است، اجتناب از بیان تمام واقعیت‌ها، کار درستی‌ست. وقتی بیماربدحالی با احتمال مرگ دست و پنجه نرم می‌کند، جلوگیری از چنگ زدن او به اندکی وهم و خیال، مانند عدم استفاده از داروی مسکن است.

نیم قرن است که جراحان، به طور معمول، قلب را در جراحی قلب و گاهی در جراحی مغز و اعصاب به مدت چند دقیقه تا چند ساعت متوقف می‌کنند. در این موارد، هیچ‌گونه مرگ مغزی اتفاق نمی‌افتد.

بسیاری از افرادی که در این زمینه تخصص ندارند، معتقدند کسی که ایست قلبی را تجربه می‌کند، از دنیا رفته و مجددآ به زندگی بازمی‌گردد. اما جامعه‌ی پزشکی مدت بسیار طولانی‌ای است که در تعریف خود از مرگ، تجدیدنظر کرده است. به نظر جامعه‌ی پزشکی، مغز مسبب مرگ می‌شود، نه قلب (از زمانی که معیارهای بررسی مرگ مغزی که با آزمایشاتی دقیق روی افراد انجام می‌شوند، در سال ۱۹۶۸ تغییر یافتند). ایست قلبی فقط در صورت تأثیر بر مغز، منجر به مرگ خواهد شد. در ثانیه‌هایی که ایست قلبی رخ می‌دهد، توقف جریان خون به مغز منجر به اختلال گسترده‌ی فعالیت‌های عصبی و نیز فقدان هوشیاری می‌شود.

در سال ۱۹۷۵، یک دانشجوی پزشکی به نام ریموند مودی کتابی منتشر کرد که زندگی پس از زندگی نام داشت. مودی در آن کتاب، تجارب مردی به نام جورج ریچی را به رشته‌ی تحریر درآورده بود. ریچی در اثر ایست قلبی ناشی از ذات‌الریه، جان خود را از دست داده و به مدت نه دقیقه خارج از کالبدش به زندگی ادامه داده بود. او از یک تونل پایین رفته و مناطق بهشتی و جهنمی را دیده بود. او همچنین با موجودی پر نور که معتقد بود عیسی مسیح است، دیدار کرده بود. جورج ریچی در آنجا گونه‌ای از آرامش و راحتی را تجربه کرده بود که قادر به گنجاندن آن در کلمات نشده بود. با انتشار این کتاب، عصر تجارب نوین نزدیک به مرگ آغاز شد.

در دهه‌ی ۱۹۶۰، روش‌های جدیدی ابداع شدند که پزشکان را قادر می‌ساختند بیمارانی را که دچار ایست قلبی شده بودند، احیا کنند. بیمارانی که پیش‌تر به سادگی جان خود را از دست می‌دادند، حال دیگر به زندگی دنیوی بازگردانده می‌شدند. این پزشکان، خود نمی‌دانستند که در نتیجه‌ی تلاش‌هایشان برای احیای افراد، در حال ایجاد نسلی از مسافران فرازمینی بودند؛ افرادی که فراتر از پرده‌ی دنیوی را دیده و بازمی‌گشتند تا در مورد آن صحبت کنند. امروزه تعداد این افراد به میلیون‌ها نفر رسیده است.

بیش‌تر افراد شکاک، درواقع اصلا شکاک نیستند چرا که اگر کسی به معنای واقعی کلمه شکاک باشد، باید آنچه را به آن مشکوک است، عملا بیازماید و با جدیت بررسی کند.

هرگز جایی در ذهنم برای پذیرش اینکه شاید حیات بعد از مرگ جسم، حقیقت داشته باشد، وجود نداشت.