بریده‌هایی از کتاب در جستجوی خوشبختی

راه بروید و همیشه به پیش بروید. فقط حرفش را نزنید. راه را بپیمایید و به پیش بروید

چگونه دوستت بدارم؟ بگذار شیوه‌ها را بشمارم تو را دوست دارم، به آن اندازه از عمق و وسعت و طولی که روحم می‌تواند ...

هر کس که اعتقاد دارد پول همه را نجات می‌دهد، هرگز پولی نداشته است

این همان چیزی است که باید از نسلی به نسل دیگر منتقل شود: پدرها با پسرهای‌شان توپ‌بازی کنند، کنار هم بنشینند و با هم کتاب بخوانند.

او می‌توانست هر چیزی را به تو بفروشد، حتی کفش‌های خودت را در حالی که آنها را به پا داشتی.

یک اصل اقتصاد بی‌رحم را یاد گرفتم: هر چه بیشتر دربیاوری، بیشتر خرج می‌کنی.

برای این که به من نشان دهد که ساختمانی با آن همه کتاب چه قدر می‌توانست قوی باشد می‌گفت: « خطرناک‌ترین جای دنیا، کتابخانۀ عمومی است ».

بعد از این که بارها شنیده بود که چه طور مثل مایلز دیویس خواهم شد گفته بود: « کریس، تو نمی‌توانی مایلز دیویس بشوی، چون خود او قبلاً شده است! » از آن موقع فهمیدم که کار من این است که کریس گاردنر شوم، هر قدر که زحمت بطلبد.

« اصلاً تا حالا فکر کرده‌اید؟ شماها هیچ وقت فکر می‌کنید؟! »

بعضی‌ها یا معلول ذهنی بودند یا معتاد، یا در یک قدمی افتادن در شکاف‌های زندگی. نمی‌خواهم قضاوت بکنم، ولی هیچ سنخیتی با آنها نداشتم.

« ممکن است کسانی از اعتبار، اسناد و مدارکت بپرسند و عده‌ای دیگر بخواهند تو را بی‌قدر کنند. ولی آنچه در درون توست، کسی که واقعاً هستی، آن مدرکی است که هر جا بروی با تو و همراه توست. وقتی وارد یک اتاق می‌شوی، کسی نمی‌تواند آن مدرک را بازیچه کند و بشکند. بدون آن هیچ سندی، هیچ ریشه و تباری و هیچ اعتبارنامه‌ای نمی‌تواند به تو حقانیت ببخشد، به هیچ قیمتی. باید اول در درونت احساس حقانیت کنی ».

« ترجیح می‌دهم دو تا مرد را با هم ببینم، اما یک مرد سیاه را با یک زن سفید نبینم ».

می‌فهمی رفیق، همۀ ما مجبوریم برای پاسخ به مسائل مربوط به والدین، مدرسه و دولت‌مان از روش خاصی استفاده کنیم. یک چیزی ما را وادار به پیروی از مسائل مادی می‌کند. برنامۀ کلی، کنترل ذهن سرمایه‌داری است. منظورم عزم جزم است. پایان دادن به بردۀ دلار بودن، رفیق ».

روز زیبای سن‌فرنسیسکو شبیه هیچ روز زیبای دیگری در دنیا نیست.

کی از تجربۀ کار کردن با یک مشت احمق روده‌دراز! بدش می‌آید؟!

فقر و بیسوادی، نژادپرستی را تشدید می‌کند.

طبق دانسته‌ها و نقل‌های عمومی که از مردم عادی شنیده بودم کریسمس می‌بایست مناسبتی باشد برای خانواده‌ها تا دور هم جمع شوند و غذا بخورند و نوشیدنی بنوشند و شادکام باشند. ولی در خانوادۀ ما خیر. روال این بود که همه دور هم جمع شوند و بخورند و بیاشامند و بعد دعوا کنند.

آقای اودوم هیچ احمقی را تحمل نمی‌کرد.

سکون تنها دفاع مادرم در برابر صیاد بود. همان طور که طعمه با سکون، گویی که نامرئی است، از حملۀ مار کبرا، صیاد، یا کوسه حذر می‌کند. شاید در همان لحظۀ سکون بود که تصمیم گرفت زمان آن رسیده که طعمه راه دیگری برای خلاص شدن از شر صیاد پیدا کند،