بریده‌هایی از کتاب شاهنامه فردوسی

بترس از خدا و میازار کس ره رستگاری همین است و بس

دریغ‌ست ایران که ویران شود کنام پلنگان و شیران شود

از آن پس نمیرم که من زنده‌ام که تخم سخن من پراگنده‌ام هر آنکس که دارد هش و رای و دین پس از مرگ بر من کند آفرین

چو یزدان بود یار و فریادرس نیازد به نفرین ما هیچ‌کس

به یزدان هر آنکس که شد ناسپاس به دلش اندر آید ز هر سو هراس

خرد رهنمای و خرد دلگشای خرد دست گیرد به هر دو سرای

هرانکس که پوزش کند بر گناه تو بپذیر و کین گذشته مخواه

کسی کو خرد را ندارد ز پیش دلش گردد از کردهٔ خویش ریش

بود زنده نام تو تا جاودان

جهان یادگارست و ما رفتنی به گیتی نماند بجز مردمی به نام نکو گر بمیرم رواست مرا نام باید که تن مرگ راست

زمین چون بهشتی شد آراسته ز داد و ز بخشش پر از خواسته چو جم و فریدون بیاراست گاه ز داد و ز بخشش نیاسود شاه جهان شد پر از خوبی و ایمنی ز بد بسته شد دست اهریمنی

جهان یادگارست و ما رفتنی به گیتی نماند بجز مردمی به نام نکو گر بمیرم رواست مرا نام باید که تن مرگ راست

خرد بهتر از هر چه ایزد بداد ستایش خرد را به از راه داد خرد رهنمای و خرد دلگشای خرد دست گیرد به هر دو سرای ازو شادمانی وزویت غمیست وزویت فزونی وزویت کمیست

اگر نرم گوید زبان کسی درشتی به گوشش نیاید بسی بدان کز زبانست گوشش به رنج چو رنجش نجویی سخن را بسنج

چنین است رسم جهان جهان که کردار خویش از تو دارد نهان

شاهنامه حماسهٔ ملی ایرانیان.

همه شهر ایران جگر خسته‌اند

زبان را مگردان بگرد دروغ چوخواهی که تخت تو گیرد فروغ

چو دین را بود پادشا پاسبان تو این هر دو را جز برادر مخوان

بیا تا همه دست نیکی بریم جهان جهان را به بد نسپرسم