بریده‌هایی از کتاب کلبه‌ای در مزرعه برفی

تو جای دوری نیستی این‌جایی، درست تو قلب من.

قهرمانی که به جنگ پلیدی نرفته بود چیزی از پلیدی‌ها با خود آورده بود.

گفته بودی: «من سردمه.» و لیلا خورشیدی زیبا برایت کشیده بود.

دنیای عجیبی است؛ عجیب‌تر از دنیا، باران است. باران زنی است به نام شیرین، که گاه دلش می‌گیرد و گریه می‌کند.

افسرنگهبان دیگر نخواست بپرسد که پس به‌خاطر چه چیزی شب‌ها به آن پنجره زل می‌زند، حتی به حرف مرد که می‌گفت: «سونیا یعنی شاپرک،» گوش نداد. فقط دستور داد ول‌اش کنند. ترجیح داد روزهای غمگین خود را به‌یاد بیاورد، روزهایی که از صبح تا غروب در خیابان‌های بی‌پایان به راه می‌افتاد و در جست‌وجوی کسی که نبود گشت می‌زد.

قهرمانی که به جنگ پلیدی نرفته بود چیزی از پلیدی‌ها با خود آورده بود. چهره‌اش کثیف و سیاه بود، مثل پرنده‌ای که از باران‌های نفت بگذرد.