بریده‌هایی از کتاب مانیفست یک فمینیست در پانزده پیشنهاد

یکی از طرفداران فمینیسم مشروط یک بار به من گفت: «اینکه جامعه توقع دارد مرد از زن خواستگاری کند، نشانهٔ قدرت زن است، زیرا تنها کسی که باید بله بگوید تا ازدواجی صورت گیرد، اوست.» اجازه بده نظرم را راحت بگویم. از دیدگاه من قدرت دست کسی است که درخواستش را مطرح می‌کند. با تمام وجود برای دخترت دنیایی آرزو می‌کنم که در آن زنان و مردان هر دو امکان درخواست کردن داشته باشند؛ دنیایی که در آن ارتباط بین زن و مرد سرشار از آرامش و شادی باشد.

واقعاً عجیب نیست که در بیشتر جوامع دنیای امروز، زنان نمی‌توانند خواستگاری کنند؟ ازدواج گامی بزرگ در زندگی هر زنی است، اما او نمی‌تواند مسئولیت آن را بر عهده گیرد. بسیاری از زنان برای مدت طولانی به امید ازدواج در یک رابطه می‌مانند، اما باید صبر کنند تا مرد از آن‌ها خواستگاری کند و این انتظار گاه آگاهانه و گاه ناآگاهانه، اقدامی به‌منظور ارزشمندی تلقی می‌شود. اگر اولین ابزار فمینیسمی این کتاب را بپذیری، دیگر انتظار کشیدن برای آنکه مردی از دخترت خواستگاری کند، مفهومی ندارد؛ زیرا ازدواج تغییری مهم در زندگی دخترت است و دخترت نیز به اندازهٔ همسرش حق انتخاب دارد.

در هفته‌های اول مادر شدنت با خودت مهربان باش. از دیگران کمک بگیر. انتظار داشته باش که دیگران کمک تو باشند. ما چیزی به نام اَبَرزن نداریم. والدگری تمرین می‌خواهد و البته عشق.

هرگز جنسیت را با شرمندگی پیوند نده. آن‌قدر بر بکارت تأکید نکن که اگر دخترت مورد سوءاستفاده قرار گرفت، آن را از تو پنهان کند. به او یاد بده که داشتن بیولوژی زنانه، شرمندگی ندارد. به او بیاموز که بلوغ و قاعدگی مرحله‌ای طبیعی در رشد است و خجالت ندارد. برایش روشن کن که اگر قاعدگی نبود، هیچ نژادی از انسان روی زمین حضور نداشت. به او بگو شاید از نظر برخی خون قاعدگی نجس باشد اما همین مرحلهٔ طبیعی است که از یک زن، مادر می‌سازد

«نه» گفتن، زمانی که حس می‌کند باید «نه» بگوید، نشانهٔ ضعف نیست، بلکه نشانهٔ قدرت و افتخار است.

«به او یاد بده که دوست‌داشتنی بودن را فراموش کند.» وظیفهٔ او این نیست که خودش را دوست‌داشتنی کند، بلکه وظیفه دارد که خودِ خودش باشد؛ خودی که صادق است و نسبت به مساوات همهٔ انسان‌ها حساس است.

«هرگز برای کار کردن از کسی عذرخواهی نکن. تو آنچه انجام می‌دهی دوست داری و دوست داشتنِ آنچه انجام می‌دهی، بزرگ‌ترین هدیه برای فرزندت است.»

بگذار راحت بگویم که مردم برای توجیه کارها و عقاید خودشان آگاهانه کلمهٔ سنت را به بازی می‌گیرند تا به خواسته‌هایشان برسند. به خواهرشوهرت بگو که اتفاقاً سنت قدیم قوم ایگبو این است که در آن مرد و زن با هم کار کنند و سال‌ها قبل از اینکه نیجریه مستعمرهٔ انگلستان شود، مادران این قوم نه‌تنها کشاورزی می‌کردند، بلکه در برخی از بخش‌های سرزمین ایگبو تجارت و بازرگانی را منحصراً زن‌ها انجام می‌دادند

نقش‌های جنسیتی اغلب در ما شرطی شده‌اند، طوری‌که حتی وقتی برخلاف آرزوهای حقیقی، نیازها و خوشحالی ما باشند، تغییر آن‌ها برایمان سخت خواهد بود.

«هرگز برای کار کردن از کسی عذرخواهی نکن. تو آنچه انجام می‌دهی دوست داری و دوست داشتنِ آنچه انجام می‌دهی، بزرگ‌ترین هدیه برای فرزندت است.»

«من مهم هستم. من نیز به اندازهٔ مردان ارزشمندم و این ارزشمندی تابع زمان و مکان و اگر و اما نیست. من نیز به همان اندازه مهم هستم.»

ما دختران خود را شرطی می‌کنیم تا آرزوی ازدواج را از کودکی در سر بپرورانند و تمام نابرابری‌ها و عدم‌توازن‌ها از همین‌جا شروع می‌شود. دختران به‌عنوان زنانی بزرگ می‌شوند که ذهن آن‌ها از پیش درگیر ازدواج شده است. پسران به‌عنوان مردانی بزرگ می‌شوند که اندیشهٔ ازدواج را در سر ندارند. همان زنان با همین مردان ازدواج می‌کنند. رابطه از همان روز اول نامتوازن است، زیرا یکی از آن‌ها بیش از دیگری به این پیوند جدید اهمیت می‌دهد.

مردم برای توجیه کارها و عقاید خودشان آگاهانه کلمهٔ سنت را به بازی می‌گیرند تا به خواسته‌هایشان برسند.

تو حتی مجبور نیستی عاشق شغلت باشی، فقط می‌توانی عاشق چیزهایی باشی که شغلت به تو هدیه می‌دهد؛ چیزهایی مثل اعتماد به خویشتن و عزت‌نفس که حاصل کار کردن و پول درآوردن است.

مهم‌تر از هر چیز این است که هر زنی باید حق نگه داشتن اسمش را داشته باشد، اما واقعیت این است که همیشه فشار اجتماعی روی زنان زیاد است

در مراقبت از کودک هر کدام سهمی مساوی بردارید، البته معنای مساوی به هر دوی شما بستگی دارد و باید خودتان دربارهٔ آن به توافق برسید و به نیازهای یکدیگر توجه برابر نشان دهید. قرار نیست وقتی می‌گوییم مساوی، همه‌چیز را پنجاه ـ پنجاه تقسیم کنید، یا هر روز به کارهای یکدیگر امتیاز دهید تا بفهمید چه کسی کم‌کاری داشته است، نه این مساوات را خودت متوجه خواهی شد

هرگز ظاهر دخترت را به اخلاق ربط نده. به جای آنکه انتخاب لباس را به اخلاق و منش او ربط بدهی، به سلیقه و جذابیت او مرتبط بدان. اگر در مورد لباسی که او انتخاب کرده است به توافق نرسیدید، هرگز مانند مادرت رفتار نکن و به او نگو که وقتی این لباس را بپوشی شبیه زنان بدکاره می‌شوی. کافی است بگویی این لباس، مانند آن یکی، تو را زیبا نمی‌کند. این لباس خیلی به تو نمی‌آید، یا به‌سادگی، این لباس از نظر من زیبا نیست، اما هرگز نگو پوشیدن این لباس غیراخلاقی است.

به‌تازگی در مراسم غسل‌تعمید نوزادی بودم. از مهمان‌ها خواسته شد که آرزوهای خودشان را برای نوزاد دختر بنویسند. یکی از مهمان‌ها نوشت: «برایت شوهری خوب آرزو می‌کنم.» نیت خیری است، اما من با این آرزو مشکل دارم. با این آرزو به یک نوزاد سه‌ماهه می‌گوییم که باید در اشتیاق پیدا کردن شوهری مناسب باشد. آیا اگر نوزاد پسر بود، هرگز آرزو می‌کردیم که زن خوبی پیدا کند؟

نسبت به کاری که انجام می‌دهی، هر کسی عقیده و نظری دارد، اما آنچه اهمیت دارد کاری است که تو دوست داری برای خودت انجام دهی و یادت باشد قرار نیست همان کاری را انجام دهی که خوشایند دیگران است.

به دخترت بگو که زنان نیازی به قهرمان شدن ندارند، بلکه باید به‌عنوان یک انسانِ دارای حقوق مساوی، پذیرفته شوند.