بریده‌هایی از کتاب مانیفست یک فمینیست در پانزده پیشنهاد

هرگز ظاهر دخترت را به اخلاق ربط نده. به جای آنکه انتخاب لباس را به اخلاق و منش او ربط بدهی، به سلیقه و جذابیت او مرتبط بدان. اگر در مورد لباسی که او انتخاب کرده است به توافق نرسیدید، هرگز مانند مادرت رفتار نکن و به او نگو که وقتی این لباس را بپوشی شبیه زنان بدکاره می‌شوی. کافی است بگویی این لباس، مانند آن یکی، تو را زیبا نمی‌کند. این لباس خیلی به تو نمی‌آید، یا به‌سادگی، این لباس از نظر من زیبا نیست، اما هرگز نگو پوشیدن این لباس غیراخلاقی است.

یک مرد خوش‌لباس هرگز نگران این نیست که دیگران در مورد هوش، توانایی‌ها یا جدیت او چیزی بگویند، ولی یک زن همیشه باید مراقب رژلب صورتی یا لباس‌هایی که به تن کرده است، باشد تا مبادا کسی او را سبک‌سر بخواند.

«آگاهانه نسبت به جسم و سلامت فیزیکی او حساس باش.» او را تشویق کن که فعالیت ورزشی داشته باشد. به او یاد بده که از نظر جسمانی فعال باشد. با او قدم بزن، شنا کن، بدو، تنیس بازی کن، فوتبال یا هر ورزش دیگری را امتحان کن. این مسئله نه‌فقط برای سلامتی مهم است، بلکه به او کمک می‌کند تا با هرگونه تصویر منفی از بدن زن که جامعه به خورد زن‌ها می‌دهد، راحت‌تر بجنگد

به او تفاوت برابری و نابرابری و اهمیتِ محترم شمردن تمام افرادی را که نیت بدی ندارند، بیاموز. به او یاد بده که خدمتکار خانه نیز انسانی مثل خود اوست. به او بیاموز که همیشه با راننده سلام و احوال‌پرسی کند. این آداب اجتماعی را به هویت او پیوند بزن. برای مثال به او بگو: «وقتی تو کودک بودی، به تمام افرادی که بزرگ‌تر از تو بودند، سلام می‌کردی و برایت فرقی نداشت که به چه کاری مشغول هستند.»

کمی بر مادی‌گرایی دارد و این در حالی است که پول نقش مهمی دارد و برای آدمی اتکابه‌نفس به همراه می‌آورد. البته این را نیز باید به او بیاموزی که به انسان‌ها بر اساس اندازهٔ کیفِ پول و حساب‌بانکی‌شان احترام نگذارد.

به او یاد بده که گزینشی عمل کند و آن بخش‌های زیبا و دوست‌داشتنی فرهنگ ایگبو را با تمام وجود در آغوش بگیرد و آن بخش‌هایی که دوست ندارد را محکم و قوی رد کند. باید به او بیاموزی که فرهنگ ایگبو زیباست، زیرا به اجتماع، سخت‌کوشی، خانواده و جمع اهمیت می‌دهد. زبان و ضرب‌المثل‌های جذابی دارد و خردی عظیم در خود جای داده است، ولی همین فرهنگ به زنان می‌آموزد که به‌خاطر زن بودن‌شان محدود باشند و این بخشِ نامناسب و زشتِ این فرهنگ است.

می‌شود که او را دوست داشته باشد. به او بیاموز که یک شی‌ء نیست که دوست داشته یا دوست نداشته شود، بلکه هویتی است که خود می‌تواند دوست داشته باشد یا دوست نداشته باشد.

به او یاد بده برای تمام عقایدش ایستادگی کند. اگر کودکی بدون اجازهٔ دخترت، اسباب‌بازی او را گرفت، دخترت را ترغیب کن که وسیله‌اش را پس بگیرد. به او یاد بده که رضایت شخصی‌اش از همه‌چیز مهم‌تر است. به او بگو اگر چیزی ناراحتش کرد، آن را با صدای بلند بگوید، بیانش کند و در صورت لزوم فریادش بزند.

وقتی با دیگران مهربان است، او را تحسین کن، اما به او یاد بده که هرگز مهربان بودن را باری به‌هرجهت نگیرد. به او بگو که او نیز شایستهٔ مهربانی دیگران است.

پس به جای اینکه به دخترت یاد بدهی که دوست‌داشتنی باشد، به او یاد بده که صادق و مهربان باشد. یاد بده که شجاع باشد؛ او را ترغیب کن که افکارش را به زبان بیاورد، حقایق وجودی‌اش را بیرون بریزد و وقتی این‌گونه شد، او را مدح و ستایش کن

بسیاری از متجاوزان جنسی روی همین مسئله تکیه می‌کنند. بسیاری از دختران ما پس از آنکه به آن‌ها تجاوز می‌شود، ساکت می‌مانند، زیرا می‌خواهند خوب و دوست‌داشتنی باقی بمانند. بسیاری از دختران ما سعی می‌کنند با مردانی خوب باشند که به آن‌ها آسیب وارد می‌کنند. بسیاری از دختران ما به احساسات مردانی اهمیت می‌دهند که بدترین صدمه را از آن‌ها خورده‌اند

هرگز هیچ فشاری به دخترت وارد نکن. همیشه به دخترها یاد می‌دهیم که دوست‌داشتنی باشند، خوب باشند و در یک کلام قلابی باشند، ولی به پسرها چنین چیزهایی را نمی‌آموزیم؛ این خطرناک است.

می‌پرسید: «داری چه می‌کنی؟ یادت رفته است که هم‌سن‌وسال‌هایت الان دارند شوهرداری می‌کنند؟» خود من هم این عبارت‌ها را بارها به دختربچه‌ها می‌گفتم، اما اکنون دست از این کار کشیده‌ام. به این دختران لوس می‌گویم: «وقتش شده است که برای خودت کسب‌وکاری داشته باشی»؛ زیرا بر این باورم که ازدواج بدون تفکر، چیزی نیست که آن را به‌عنوان یک نقطهٔ قوت به خورد دختران نوجوان و جوان دهیم.

«به او یاد بده که دوست‌داشتنی بودن را فراموش کند.» وظیفهٔ او این نیست که خودش را دوست‌داشتنی کند، بلکه وظیفه دارد که خودِ خودش باشد؛ خودی که صادق است و نسبت به مساوات همهٔ انسان‌ها حساس است.

ازآنجایی‌که هنجارهای اجتماعی را ما انسان‌ها خلق کرده‌ایم، پس هیچ عرفی وجود ندارد که قابل‌تغییر نباشد.

تفاوت امری طبیعی است.

به او نگو که وقتی این لباس را بپوشی شبیه زنان بدکاره می‌شوی. کافی است بگویی این لباس، مانند آن یکی، تو را زیبا نمی‌کند. این لباس خیلی به تو نمی‌آید، یا به‌سادگی، این لباس از نظر من زیبا نیست، اما هرگز نگو پوشیدن این لباس غیراخلاقی است.

اگر ما با زنجیر محکم نقش‌های جنسیتی، کودکان و نوجوانان را به اسارت نکشیم، به آن‌ها فضایی کافی داده‌ایم تا به تمام پتانسیل‌های فردی خودشان دست یابند.

هنوز نمی‌توانم بفهمم که جوامع ابتدایی چگونه ایدهٔ کدام اسباب‌بازی برای کدام جنسیت را ابداع کردند! دلم می‌خواست اسباب‌بازی‌ها به جای آنکه به‌واسطهٔ جنسیت طبقه‌بندی شوند، از روی نوع و کارایی دسته‌بندی می‌شدند.

نمی‌دانم این کدام بازاریاب باهوشی بوده که این تقسیم‌بندی صورتی ـ آبی را ابداع کرده است. البته یک بخش دیگر هم در این فروشگاه معروف دیده می‌شد و آن بخش «بدون جنسیت» بود که لباس‌هایی به رنگ مردهٔ خاکستری و طوسی داشت. به‌نظرم «بدون جنسیت»، عبارتی احمقانه است، زیرا اساس فکری آن این است که آبی مخصوص پسرها و صورتی مخصوص دخترهاست. چرا لباس‌ها را بر اساس سن تقسیم‌بندی نکنیم و در هر قسمت تمام رنگ‌ها را نگذاریم؟ مگر بدن نوزادان پسر و دختر چقدر با هم متفاوت است؟