بریده‌هایی از کتاب مانیفست یک فمینیست در پانزده پیشنهاد

«به دخترت بیاموز که چیزهایی به نام نقش‌های جنسیتی، مزخرفاتی بیش نیستند.» هرگز به او نگو که باید این کار را انجام بدهد یا آن کار را انجام ندهد، چون او دختر است. عبارت «چون تو دختر هستی»، هرگز دلیلی برای هیچ‌چیزی نیست؛ هیچ‌چیزی!

انسان‌ها مسیرهای متفاوتی را برمی‌گزینند و تا زمانی که این مسیرها به کسی صدمه نمی‌زنند، باید به آن‌ها احترام گذاشت.

در اینجا می‌خواهم مطلبی در مورد پول بگویم. به دخترت یاد بده هرگز جملات مسخره‌ای مثل این جمله را که «پول من، مال من است و پول او مال هر دو ماست»، به زبان نیاورد. این جملات غیرمنطقی و خطرناک‌اند. داشتن چنین نگرشی به این معناست که ایده‌های آسیب‌زنندهٔ دیگری نیز در راه‌اند. به او یاد بده که در صورت نیاز، در تأمین معاش به همسرش کمک کند. در یک رابطهٔ سالم، هر دو نفر اگر توان تأمین معاش داشته باشند، باید همکاری کنند.

ما اغلب از بیولوژی برای توجیه امتیازات مردان استفاده می‌کنیم و این مهم‌ترین دلیل برتری جنسی مردان است. درست است که مردان از نظر جسمی قوی‌تر از زنان هستند،

«به او یاد بده که استفادهٔ گزینشی از بیولوژی و ویژگی‌های زیستی را به‌عنوان دلایل هنجارهای اجتماعی، زیر سؤال ببرد.»

اگر عمویی را بشناسد که خوب آشپزی کند و فرقی بین زن و مرد قائل نباشد، آن‌وقت می‌تواند به حماقت کسی که می‌گوید: «آشپزی کاری زنانه است»، بخندد.

به او تفاوت برابری و نابرابری و اهمیتِ محترم شمردن تمام افرادی را که نیت بدی ندارند، بیاموز. به او یاد بده که خدمتکار خانه نیز انسانی مثل خود اوست.

باید به او بیاموزی که به انسان‌ها بر اساس اندازهٔ کیفِ پول و حساب‌بانکی‌شان احترام نگذارد.

زنان نیازی به قهرمان شدن ندارند، بلکه باید به‌عنوان یک انسانِ دارای حقوق مساوی، پذیرفته شوند.

برای خودت روشن کن و بدان هر آنچه به دخترت می‌گویی، مهم است. تو با کلمات خود به او یاد می‌دهی که باید به چه چیز ارزش بگذارد.

نقش‌های جنسیتی اغلب در ما شرطی شده‌اند، طوری‌که حتی وقتی برخلاف آرزوهای حقیقی، نیازها و خوشحالی ما باشند، تغییر آن‌ها برایمان سخت خواهد بود. فراموش کردن آن‌ها کاری بس دشوار است؛ پس مهم است که مطمئن شوی دخترت از همان ابتدا به جای پذیرفتن نقش‌های جنسیتی، عزت نفس را بیاموزد.

ما چیزی به نام اَبَرزن نداریم. والدگری تمرین می‌خواهد و البته عشق. برای خودت فضایی برای اشتباه‌کردن و شکست‌خوردن قائل شو. زنی که تازه مادر شده است، لزوماً همه‌چیز را در مورد گریهٔ بچه نمی‌داند و قرار نیست به‌راحتی او را آرام کند. تصور نکن که باید همه‌چیز را بدانی. کتاب بخوان، در اینترنت جست‌وجو کن، از والدینی که تجربهٔ بیشتری دارند، سؤال کن و یا در نهایت آزمون و خطا کن، اما فراتر از همهٔ این‌ها، بیشتر تمرکزت را بر کامل بودن خویش بگذار. برای خودت وقت بگذار و به نیازهای خودت نیز پاسخ بده. لطفاً به این فکر نکن که باید همه‌چیز را به بهترین شکل انجام دهی.

خنده‌دار است که در این روزگار هنوز دست‌پخت خوب و آشپزی کردن را تستی برای ازدواج خانم‌ها می‌دانیم.

نسبت به کاری که انجام می‌دهی، هر کسی عقیده و نظری دارد، اما آنچه اهمیت دارد کاری است که تو دوست داری برای خودت انجام دهی و یادت باشد قرار نیست همان کاری را انجام دهی که خوشایند دیگران است

او باید بداند و بفهمد که انسان‌ها مسیرهای متفاوتی را برمی‌گزینند و تا زمانی که این مسیرها به کسی صدمه نمی‌زنند، باید به آن‌ها احترام گذاشت. به او یاد بده که ما نمی‌توانیم و اصلاً قرار نیست همه‌چیز را در مورد زندگی بدانیم. هم مذهب و هم علم، فضاهای ناشناخته‌ای دارند که ما هنوز آن‌ها را نیافته‌ایم، اما همین دانسته‌ها برای آرام بودن کافی است.

«به دخترت خواندن بیاموز.» به او یاد بده که عاشق کتاب باشد. بهترین روش برای کتاب‌خوان شدن او این است که تو را در آن حال ببیند. وقتی تو مشغول خواندن باشی، درک می‌کند که خواندن ارزشمند است، حتی اگر او به مدرسه نرود و فقط کتاب بخواند، قول می‌دهم داناتر از کودکی شود که تحت محدودیت‌های آموزش‌وپرورش، درس و کتاب می‌خواند.

نمی‌دانم این کدام بازاریاب باهوشی بوده که این تقسیم‌بندی صورتی ـ آبی را ابداع کرده است.

خنده‌دار است که در این روزگار هنوز دست‌پخت خوب و آشپزی کردن را تستی برای ازدواج خانم‌ها می‌دانیم.

تو و شوهرت، هر دو با هم انتخاب کرده‌اید که کودکی را به این دنیا دعوت کنید، پس مسئولیت این کودک به‌طور مساوی متوجه هر دوی شماست و هیچ‌یک قرار نیست به‌خاطر این مسئولیت‌پذیری تشویق یا تحسین شود. اگر تو، خواه از روی انتخاب، خواه از روی جبر مادری مجرد بودی، همه‌چیز تغییر می‌کرد، زیرا دیگر گزینه‌ای به نام «با هم» وجود نداشت؛ اما قرار نیست تا زمانی که واقعاً مجرد نیستی، نقش‌های یک مادر مجرد را بپذیری.

تو و شوهرت، هر دو با هم انتخاب کرده‌اید که کودکی را به این دنیا دعوت کنید، پس مسئولیت این کودک به‌طور مساوی متوجه هر دوی شماست و هیچ‌یک قرار نیست به‌خاطر این مسئولیت‌پذیری تشویق یا تحسین شود.