بریده‌هایی از کتاب شهر زنان بیوه

در نوامبر ۱۹۱۸، فرانسه و انگلیس در بیانیه‌ای اهدافشان را در خصوص عراق، «برقراری آزادی تمام و کمال برای مردمی که سال‌ها تحت تسلط ترک‌ها بودند» عنوان کردند و اعلام داشتند که دولتی ملی تشکیل خواهند داد و مقاماتی به کار می‌گمارند که صلاحیت خود را طی انتخابات آزاد و به دست مردم بومی كسب كرده باشند، اما حقیقت چیز دیگری بود. انگلیس و فرانسه قلمرو اعراب را بر اساس منافع استراتژیک خود از امپراتوری عثمانی جدا کرده بودند و به همین دلیل مناطق قومی و جغرافیایی را ابتدا پاره‌پاره و سپس فتح کردند. این کار بیش‌تر از همه به منظور پیشگیری از به وجود آمدن تمرکز قدرت‌های جدید بود.

بی‌کاری به فحشا، سقط جنین مخفیانه و غیرقانونی، «قتل‌های ناموسی» و خشونت خانگی دامن زده است. فمینیست‌های استعمارزدۀ دست‌نشاندۀ رژیم نیز به تفاوت شدید بین گزافه‌گویی‌‌ها و واقعیت موجود تردید دارند یا در برابرش كورند. روح قاعدۀ کلی دولتمردان آمریکا در این جمله نهفته است: «هیچ‌کس ادعا نمی‌کند دوره گذار آسان طی می‌شود»؛ این استعمار فمینیست‌مآبانه، حجم وسیع تلفات جانی در جنگ را امری مسلم و اجتناب‌ناپذیر می‌داند.

شما با ما هستید یا علیه ما»؛ این حکمی بود که بوش صادر کرد و پس از آن نقش ان‌جی‌اوها برای تأمین نیازهای «جنگ علیه ترور» تغییر یافت. در سال ۲۰۰۱، کالین پاول، وزیر امورخارجۀ وقت آمریکا، در یک سخنرانی چشم‌انداز جدیدی را برای ان‌جی‌اوها طرح‌ریزی کرد. او گفت: «ان‌جی‌اوهای آمریکایی، یقیناً مانند سیاستمداران و نظامیان ما، برای خدمت و ایثار در خطوط مقدم آزادی در آن‌جا هستند. ان‌جی‌اوها برای ما مانند تقویت‌کنندۀ نیرو عمل می‌كنند و بخش مهمی از گروه جنگی ما را تشکیل می‌دهند.»

در واقعیت، ایالات متحده و استعمار فمینیست‌مآبانه‌اش به اکثریت زنان عراقی ربطی نداشت و حتا مانعی بود بر سر راه کار سازمان‌های مستقل و واقعی زنان عراق، که به کمک فراوان نیز احتیاج داشتند. گزافه‌گویی‌های آمریکایی‌ها در بارۀ توانمندسازی زنان و آموزش اصول و تمرین دموکراسی، به تنی چند از رهبران زنان عراقی، در کنفرانس‌های خارج از عراق، به هیچ عنوان به زندگی روزانۀ زنان عراق ربطی نداشته و ندارد؛ زنانی که در فقری مهلک به سر می‌برند و مجبور شده‌اند خانه و کاشانه‌شان را ترك كنند و در چادرها زندگی كنند و به کمبود مواد غذایی و بهداشت دچارند.

به عبارت دیگر در نیمی از خانوارهای عراقی یا زنی باردار است یا کودک زیر دو سال در آن خانواده وجود دارد. شاید بتوان چنین گفت که چگونگی رفتار یک جامعه با آن دسته از شهروندانش که بیش‌تر آسیب‌پذیرند می‌تواند معیاری باشد برای شناختن درجۀ انسانیت و عقلانیت آن جامعه.