بریده‌هایی از کتاب جادوی میخک

عجیب است که گاهی وقت‌ها مسیر زندگی آدم‌ها، به خاطر اتفاقاتی که در زندگی دیگران می‌افتد، تغییر جهت می‌دهد.

احساسات دیگران بازیچه نیست.

من بیش از اندازه، زیر سایهٔ میخک به سر برده بودم. هر روز که می‌گذشت، حس می‌کردم قوی‌تر شده‌ام و کارها بهتر پیش می‌روند. در مدرسه پیشرفت کردم و نمرات بهتری گرفتم، چون دیگر پشت پنجره و روی پله‌ها منتظر او نبودم. در هتل با روحیهٔ بهتری رفت و آمد می‌کردم، چون دیگر در انتظار او این‌طرف و آن‌طرف پرسه نمی‌زدم. دیگر ذهنم مشغول او نبود و در نتیجه، بیشتر به خودم فکر می‌کردم. شب‌ها باز هم کابوس آتش می‌دیدم و با ترس از خواب بیدار می‌شدم. اما روزها احساس بسیار متفاوتی داشتم. اصلاً دلم نمی‌خواست ناتالی قبلی باشم. اگر می‌شد، حتی اسمم را هم عوض می‌کردم. یک روز صبح که با آرامش روی ایوان نشسته بودم و طاووس‌ها را تماشا می‌کردم، (به جای اینکه مثل میخک دنبالشان بدوم و اذیت‌شان کنم) برای اولین بار و پس از سال‌ها احساس خوشبختی کردم. خوشبختی.

عجیب نیست که زندگی آدم در یک چشم به هم زدن، تغییر کند و در مسیر دیگری بیفتد؟

از احساسات دیگران باخبر است، برای همین آنها را آزار می‌دهد، از این کار لذت می‌برد وگرنه کار دیگری ندارد که بکند.

گذشتهٔ آدم تا کی مثل سایه دنبالش می‌کند.

تنهایی او تقصیر من نبود. هیچ‌کس او را به مردم‌آزاری وادار نکرده بود.

همه به یک فرصت دوباره احتیاج دارند.

گاهی اوقات، شرایط باید آن‌قدر غیرقابل‌تحمل شود تا دیگران متوجه شوند، البته تا آن‌موقع، دیگر دیر شده و آدم تنها مانده.

او با طعنه و زخم زبان‌زدن‌هایش، اعتماد به نفس مرا از بین برده بود.

برای اولین بار و پس از سال‌ها احساس خوشبختی کردم.

اصلاً دلم نمی‌خواست ناتالی قبلی باشم. اگر می‌شد، حتی اسمم را هم عوض می‌کردم.

انگار از یک کابوس تیره و بی‌پایان بیدار شده بودم.

برای بهبودی کامل به زمان نیاز داشتم.

اما معلوم بود که حرفم را باور کرده است. چرا که نه؟ این کار خیلی آسان‌تر و به صرفه‌تر از یافتن حقیقت بود.

جلب‌توجه در یک هتل بزرگ، کار ساده‌ای نیست (مگر اینکه به خاطرش پول بدهی).

آدم تا مرز رهایی پیش برود؛ اما ناگهان این فرصت را از دست بدهد.

آیا عکس‌های قدیمی، حقیقت را می‌گویند؟ عکاس می‌گوید: «لبخند بزن! عکس را خراب نکن.» تو هم مجبوری بخندی.