بریده‌هایی از کتاب فراروایت در ارباب حلقه‌ها

داستان‌پرداز یک خُردخالق موفق است. داستان‌پرداز جهانی ثانوی خلق می‌کند تا ذهن شما وارد آن بشود. در بطن این جهان، هرچه او تعریف کند، حقیقت است. به عبارت دیگر، با قوانین آن جهان سازگار است. در نتیجه شما تا زمانی که در بطن آن جهان هستید، آن داستان را باور می‌کنید و به‌محض این‌که ناباوری ایجاد شود، این سحر از بین می‌رود. یعنی این جادو، یا هنر شکست می‌خورد. در این صورت شما دوباره به جهان اولیه بازمی‌گردید و از بیرون به این جهان ثانویِ نافرجام می‌نگرید.

فرودو گفت: «نه، هیچ وقت قصه‌ها به پایان نمی‌رسند. اما افراد درونشان می‌آیند و بعد از ایفای نقش خود می‌روند. بخش مربوط به ما هم دیر یا زود به پایان می‌رسد.»

هابیت بودنت را در قلبت حفظ کن. این‌طور فکر کن که تمام داستان‌ها وقتی درونشان باشی همین‌طوری‌اند. تو در بطن داستان شگرفی هستی!

ما از اثر ادبی استفاده می‌کنیم تا خودمان را بخوانیم و بنویسیم.

داستان به ذهن ما کمک می‌کند تا از دل آشفتگی‌های پیرامون‌مان معنا بیافرینیم و پدیده‌های مهم و تأثیرگذاری مانند زمان و تغییر را از نو تعریف کنیم. برای کنار آمدن با بسیاری از رخدادهای زندگی روزمره، نیازمند تجربه‌های متفاوتی هستیم که فقط از راه داستان در اختیار ما قرار می‌گیرند.

تالکین با کم‌رنگ کردن مرز میان داستان و تاریخ، به رمان خود وجه فراروایی دیگری افزوده است. در دنیای داستانی ارباب حلقه‌ها روایتی از گذشتۀ تاریخی شخصیت‌های داستان ساخته و ارائه شده است. در دل این دنیای ساختگی، همۀ رخدادها و شخصیت‌ها کاملاً واقعی هستند و از تاریخ گذشتۀ خود صحبت می‌کنند. شخصیت‌ها نسبت به حضورشان در داستان هم کاملاً آگاه هستند. آن‌ها با بسیاری از موقعیت‌های پیش رویشان آشنایی دارند. چون قبلاً همان موقعیت‌ها را در قالب داستان یا بخشی از تاریخ تجربه کرده‌اند.

برای کنار آمدن با بسیاری از رخدادهای زندگی روزمره، نیازمند تجربه‌های متفاوتی هستیم که فقط از راه داستان در اختیار ما قرار می‌گیرند.