بریده‌هایی از کتاب مامان و معنی زندگی (داستان‌های روان‌درمانی)

برای بقیه هم خوب است که بتوانند به تو کمک کنند. با این همه خوب بودن، به بقیه اجازه نمی‌دهی از طریق کمک به تو، به خودشان کمک کنند.

افرادی که بیش از همه از مرگ می‌ترسند، کسانی هستند که تا حد قابل قبولی زندگی نکردهاند و اکنون مشاهده می‌کنند دارند به مرگ نزدیک می‌شوند.

به گفتهٔ نیچه ما به هنر، نیاز داریم تا حقیقت نابودمان نکند.

«ما مخلوقاتی در جستوجوی معنا هستیم که باید با دردسر پرت شدن به جهانی دست و پنجه نرم کنیم که ذاتآ معنایی ندارد.

من نویسنده‌ام و مامان نمی‌تواند بخواند. با این حال هنوز هم برای معنا بخشیدن به ماحصل زندگیام به او متوسل می‌شوم.

سرانجام یک خدا لازم است و بدون آن نمی‌توان جنگید.

«دوران طلایی زمان آزادی بزرگ است ـ زمانی که آزاد هستی به تمام تعهدات کم‌اهمیت «نه» بگویی، خود را کاملا وقف چیزهایی کنی که بیش از همه برایت مهم هستند: حضور دوستان، تغییر فصل، امواج خروشان دریا.»

«به حرف‌های بیمارانت گوش بده؛ بذار به تو بیاموزن. برای حکیم شدن، باید دانشجو باقی بمونی.» و منظورش چیزی فراتر از این حقیقت پیش‌پا افتاده بود که شنوندهٔ خوب، چیزهای بیشتری در مورد بیمار می‌داند. منظورش دقیقآ این بود که ما باید اجازه دهیم بیماران به ما چیز بیاموزند.

اغلب ما با غرق کردن خودمان در وظایف بزرگسالی، آگاهی خودمان از مرگ را از بین می‌بریم یافتن شغل و تشکیل خانواده، رشد فردی، خرید املاک، اعمال قدرت، بردن مسابقه.

برای مرگ چیزی نگذار به جز رسوب‌ها، چیزی به جز زمین سوخته.

«به چیزی که می‌گویم گوش بده اِوِلین. من هم دارم می‌میرم. چه فرقی می‌کند گربه‌ات چه می‌خورد؟ چه فرقی می‌کند چه کسی اول کوتاه بیاید؟ می‌دانی زمان زیادی برایت باقی‌نمانده. بیا تظاهر را کنار بگذاریم. عشق دخترت برای تو مهم‌ترین چیز دنیاست. نمیر، لطفا قبل از گفتن این حرف به او نمیر! مرگ تو بدون آشتی با او، زندگی‌اش را زهر می‌کند، هرگز بهبود نمی‌یابد، و این زهر را به دخترش هم منتقل می‌کند! این دور باطل را متوقف کن! این دور باطل را متوقف کن اِوِلین!»

ما به هنر، نیاز داریم تا حقیقت نابودمان نکند

هر فرد در دنیا اساسا تنهاست. سخته اما روش دنیا همینه و ما مجبوریم با آن روبهرو بشیم. به همین خاطر می‌خوام افکار و رویاهای خودمو داشته باشم. تو هم باید رویاهای خودت رو داشته باشی.

«ما بر بسیاری چیزها باید چشم فروبندیم تا چیزی دیگر را ببینیم.»

«اگر به بیماران‌تان اجازه دهید به قدر کافی از زندگی و علایق‌شان برای شما بگویند، شما و آن‌ها، هر دو برنده‌اید. از زندگی‌شان بیش‌تر بدانید؛ نه تنها به معلومات‌تان اضافه می‌شود، بلکه در نهایت تمام چیزهایی را می‌فهمید که باید در مورد بیماری آن‌ها بدانید.»

مردم خود را دوست دارند به شرط آن‌که تصویر دوست‌داشتنی بودن خود را به شکلی بازتاب یافته در چشم فردی ببینند که واقعا برای‌شان مهم است.

«درمانگر خوب باید برای هر بیمار، شیوه درمانی جدیدی تدوین کند.»

«برخی افراد امانت زندگی را رد می‌کنند تا از زیر دین مرگ بیرون آیند»

«می‌خواهید بدن‌تان را با مواد مخدر از بین ببرید؟ می‌خواهید با مشروب، حشیش و کوکائین خود را نابود کنید؟ می‌خواهید با ماشین، بدن‌تان را خرد و خمیر کنید؟ بکشیدش؟ آن را از پل گلدن گِیت به پایین پرت کنید؟ بدن‌تان را نمی‌خواهید؟ خب پس آن را به من بدهید! بگذارید مال من باشد. من برمی‌دارمش، من می‌خواهم زندگی کنم!»

برخی افراد آن‌چنان از دِین مرگ می‌ترسند که وام زندگی را نمی‌پذیرند.