بریده‌هایی از کتاب دختری به نام دردسر

بزرگِ دهکده زن بسیار کهنسالی بود که تنها یک دندان تیز و بلند داشت و فقط زنان در آن دهکده ساکن بودند. پیرزن تمام مردان را خورده بود، زیرا آن‌ها غذای محبوب او بودند!

جسم نامو، در طول روز کار می‌کرد، از کشاورزی، وجین، نگهداری از بچه، شست و شو و... وای! این همه کار خسته‌کننده! اما روح او هیچ فعالیتی نداشت، روح او بی‌قرار بود.

او می‌توانست برای همیشه در آن جزیره بماند. او حتی قادر بود برای خود منزلی بسازد تا از گزند باران مصون بماند و قلاب‌های ماهیگیری درست کند تا احتیاجش به گوشت را برآورده سازد، اما آن‌چه که جزیره هرگز قادر به یافتن آن برای نامو نبود، یک دوست و هم‌زبان بود.

آن‌ها در حالی که دست تکان می‌دادند فریاد زدند: "خداحافظ!... پدر!... مادر!... ما متأسفیم، ولی ما به دنیای موجوداتی که دل شکسته و طرد شده‌اند تعلق داریم."

و می‌گوید یک قصه‌ی خوب تا اندازه‌ی زیادی موجب می‌شود که همه چیز بهتر به نظر برسد.»

شیطان مانند یک جادوگر و روح انتقامجو هر دو با هم است. او در کمین آدم‌هاست تا از نادانی آن‌ها بهره ببرد. درست همان وقتی که انسان‌ها از خود بی‌خبر می‌شوند، وجود آن‌ها را به بند خود می‌کشد.

آن‌چه او شدیدا" نیازمند آن بود، نوازش بود. اکنون او لحظاتی را که میمون‌ها برای تمیز کردن موهای هم صرف می‌کردند، درک می‌کرد.

نماد نامو شیر بود، او حق خوردن گوشت شیر را نداشت. او با لبخند به دیگچه‌ی مادر گفت: «دلم می‌خواست امتحان می‌کردم!» افرادی که نمادهای خود را می‌خوردند، دندان‌های خود را از دست می‌دادند یا این‌که نابینا و یا نابارور می‌شدند. دوری کردن از خوردن شیرها بسیار آسان بود، پس نامو به هیچ‌وجه دلواپس نبود! نماد مادربزرگ قلب بود و این به مفهوم آن بود که او حق خوردن قلب هیچ موجودی را نداشت. نماد خاله چیپو، خاله شوای و مادر پرنده بود و اگر شامل هر نوع پرنده‌ای می‌شد، دردسر بزرگی به وجود می‌آمد؛ خوشبختانه این منع تنها شامل مرغان ماهیخوار می‌شد؛ پرنده‌ای که به اعتقاد بومیان پیغام خداوند را می‌رساند.

- «دیوانه است؟» - «دیوانه؟!» به نامو اهانت شده بود. مادر گفت: «نه... فقط زمان زیادی تنها بوده.»

اما از آقای دکتر می‌ترسید. دکتر بسیار قوی‌هیکل و پرمو بود! پاهایش شبیه تنه‌ی درخت و در سر یکی از جوراب‌های بلندش شانه‌ای فرو کرده بود. نامو از خودش سؤال کرد: «یعنی با آن موهای پایش را شانه می‌زند؟»

برکه‌ی شنای او به‌طور کامل خشکید، اما برکه‌های دیگر هنوز هم پرخطر بودند و او مجبور بود در حالی که با یک چشم تمساح‌ها را زیر نظر داشت با شتاب استحمام کند.

او چند ملخ بزرگ یافت، سرهایشان را کند تا روده‌هایشان را خارج کند و بعد آن‌ها را بر سطح سنگ صافی بریان کرد.

زمانی که قایق به آرامی پیش می‌رفت، نجواکنان گفت: «دست کم آب که دارم!»

من فیل‌ها را می‌بلعم و با شاخ‌های کرگدن، دندان‌هایم را خلال می‌کنم

خداوند باز هم گل برداشت و یک زن خلق کرد. او مقداری از رودها، کوه‌ها، گیاهان و گُل‌ها را به گِل رس افزود تا از زیبایی به آن زن عطا کند. او اندکی آتش در قلبش و یک مشت آب برای رَحِمش برداشت تا آن زن قادر به خلق موجودی در وجودش باشد.