بریده‌هایی از کتاب جنگجوی عشق

متأسفم، من بابت "من‌بودن" متأسفم. کُلِ زندگیِ من فقط یک معذرت‌خواهی‌ست و این باعث نمی‌شود که بدیِ من به خوبی تبدیل شود.

به مری مارگارت می‌گویم که فکر می‌کنم جهان بیش‌ازکمی سمّی است و من و او برای تشخیص آن ساخته شده‌ایم.

معمولاً خانواده‌هامان ما را دروغگوهایی کودن به حساب می‌آوردند، اما ما این‌طور شروع نکردیم. ما به‌عنوان پیشگویان حقیقت، خیلی هم زیرکانه آغاز کردیم. ما آدم‌های اطراف‌مان را می‌دیدیم که لبخند می‌زدند و تکرار می‌کردند: «من خوبم! خوبم! خوبم!» و ما خودمان را ـ خودِ واقعی‌مان را ـ پیدا کردیم که با همهٔ ظاهرنمایی‌ها نمی‌توانستیم به آن‌ها بپیوندیم. ما باید حقیقت را می‌گفتیم... و حقیقت این بود: «نه، اصلاً حالم خوب نیست.» اما هیچ‌کس نمی‌دانست چطور با شنیدنِ این حقیقت کنار بیاید، بنابراین ما راه‌های دیگری برای بیان آن پیدا کردیم... و از هر جایگزینِ دیگری استفاده کردیم: مواد مخدر، مشروبات الکلی، مواد غذایی، پول، بازوهای‌مان، بدن‌های دیگر.

آیا باید همهٔ تلاشم را بکنم که یک خانوم باشم، یا آن‌چه اهمیت دارد، انسان‌بودنِ من است؟

ما احساس تنهایی می‌کنیم. در درون‌مان خودِ شکننده‌ای هست که به دنیایی از نماینده‌های درخشان خیره شده، و به‌خاطر همین، شرم هم به لایه‌های رنج‌مان اضافه شده است. ما زیر این‌همه لایه در حال خفه‌شدن‌ایم.

احساس می‌کنم به جای غمگین‌بودن، دارم نقشِ آن‌را بازی می‌کنم. بیش‌ازحد غمگین به نظر می‌رسم، خیلی بیش‌تر از خودِ واقعی‌ام، درست مثل مریلین مونرو.