بریده‌هایی از کتاب دختری به نام ویلو کریمبل

مهم نیست چرا این اتفاق افتاده. سؤال اینه که: می‌خوای باهاش چیکار کنی؟

آدامست رو تف کف بیرون راجرز، وگرنه مجبور میشی برای بقیه سال بچسبونیش روی دماغت.

ویلو عاشق این بود که در قلمرو خیالی کتاب‌هایش غرق شود. همیشه خیال‌پردازی می‌کرد که چه می‌شد اگر خودش قهرمان یک رمان بود. البته از زندگی واقعی‌اش ناراضی نبود.

توی دوستیمون چیزی که بیشتر از همه دلتنگش میشم صداقت مادربزرگه. هر چیزی رو همونطوری که بود می‌گفت. چه دلت می‌خواست بشنوی، چه دلت نمی‌خواست.

امروز یه روز خوبه، یه روز شاد.

هرروز برای او مثل یک هدیه بود

«کجاست؟ دختر موردعلاقه‌ی من کجاست؟» ویلو دست‌هایش را دور مادربزرگش حلقه کرد و محکم فشار داد. «سلام مادربزرگ... چقدر خوشگل شدی.» تریشا ترنر به چشم‌های نوه‌اش خیره شد. «چه دختر شیرینی ولی دروغگوی خوبی نیستی.» از روی شانه‌ی ویلو به پشت سر خانم کریمبل نگاه کرد و پرسید: «پس نوه‌ی شکموی من کجاست؟» خانم کریمبل درحالی‌که از ایوان بالا می‌آمد گفت: «ببخشید مامان. وات تمرین بسکتبال داشت امروز صبح.» سپس با مکس واضحی اضافه کرد: «سلام رسوند.»

«دخترم امروز بهت خوش گذشت؟» «آره.»

به خاطر هدف بزرگی که حالا حس می‌کرد دارد، احساس خوشحالی وجودش را فراگرفت.

پدربزرگت چیزی زیادی نداشت و خیلی محبوب نبود ولی باعث شد احساس کنم یه ملکه هستم.